“Θέλω να Ζήσω!”

Αυτό το βιβλίο θα βοηθήσει τους γονείς να κάνουν τη σύνδεση μεταξύ της πνευματικής ζωής, όπως την κατανοούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και των διαρκών προκλήσεων της ανατροφής των παιδιών μας· μεταξύ αυτού που ο Θεός έχει αποκαλύψει στους αγίους διαμέσου των αιώνων και αυτού που Εκείνος αποκαλύπτει σ’ έναν άλλο άγιο, το παιδί μας, την ώρα που ζωγραφίζει με μαρκαδόρους στον τοίχο. Θέλουμε να συνδέσουμε αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί με αυτό που συμβαίνει στα σπίτια μας κάθε ημέρα, καθώς αγωνιζόμαστε να σηκώσουμε τα παιδιά απ’ τα κρεβάτια τους κάθε πρωί και να φύγουμε απ’ το σπίτι χωρίς επεισόδια. Χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις συνδέσεις για μας, όχι απλώς για τα παιδιά μας, και χρειάζεται να μάθουμε ότι η οικογενειακή ζωή είναι ένα κοινό ταξίδι που ως άξονα έχει την αγάπη, όχι μια σειρά καθηκόντων προς διεκπεραίωση.
Αυτό το βιβλίο είναι οι «οδηγίες χρήσης» που θα ευχόμουν να είχε δώσει κάποιος σε μένα και τη Γεωργία, τη σύζυγό μου, όταν η Κυράννα, το πρώτο μας παιδί, γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια…

H εφηβεία για το παιδί είναι το βιολογικό δώρο της ζωής σε ένα νέο ανθρώπινο πλάσμα, να μπορέσει να διεκδικήσει και να κατακτήσει κάποια στιγμή τη διαφορετικότητα της μοναδικής του αλήθειας και ελευθερίας. Είναι βιολογικό δώρο γιατί δίνεται ανεξάρτητα από τις συνθήκες που θα επικρατήσουν γύρω του και γιατί θα το βρει δίπλα του ανεξάρτητα από τη θεωρία και την κοσμοαντίληψη που ακολούθησαν οι γονείς του. Ουσιαστικά για πρώτη φορά, δίνεται στο παιδί η δυνατότητα να ομολογήσει ότι γοητεύεται και από πράγματα έξω από αυτά που του είχαν δοθεί στην παιδική του ηλικία.
Η εφηβεία αποτελεί ταυτόχρονα δώρο προς τους γονείς και το οικογενειακό σύστημα και κατ’ επέκταση προς την κοινωνία, γιατί για πρώτη φορά δίνει τη δυνατότητα σε ένα παιδί να τολμήσει με έναν νέο τρόπο να σχετιστεί με εκείνα τα τείχη ασφάλειας και εξάρτησης που του έχουν δοθεί από το οικογενειακό του σύστημα: ενώ ως παιδί σχετιζόταν μαζί τους μέσα από μια παθητική θέση απολαβής, τώρα μπορεί να τολμήσει για πρώτη φορά να τα ραγίσει και να τολμήσει, μέσα από αυτές τις ρωγμές, τις χαραμάδες ή ακόμα και τις τρύπες και διεξόδους που θα δημιουργηθούν στα τείχη, να δει τον άλλο, τον ξένο, αλλά και τον δικό του άλλο εαυτό και τον δικό του νέο πιθανώς ενήλικα εαυτό. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, έχουμε μια διαδικασία στην οποία αξιοποιούνται ξανά τα τείχη, αλλά με μια άλλη μορφή. Τα γκρεμίσματα από αυτά τα τείχη μπορεί να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για μια διεργασία που λέγεται ουσιαστικά αυτονόμηση και τελικά ενηλικίωση…