Ο Νικολάι, ένα επιτυχημένο στέλεχος μιας τράπεζας, μετά από μια λαμπρή σταδιοδρομία, αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, η θεία Αλιόνα, που τον ανέθρεψε από τη στιγμή που έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του, του προτείνει να συμμετάσχει σε μια πορεία 170 χιλιομέτρων μέσα στα αφιλόξενα πελώρια δάση, στους βάλτους και στα ποτάμια της Ρωσίας που γίνεται κάθε χρόνο από τον 13ο αιώνα. Με δισταγμό αρχικά και από αγάπη προς την θεία Αλιόνα, την απλή αυτή χωρική που λόγω μιας αναπηρίας δεν μπόρεσε ποτέ να συμμετέχει σ’ αυτή τη μακρά λιτανεία, ο Νικολάι αποδέχεται την πρόταση. Θα τα καταφέρει να φτάσει ως το τέλος; Τι αλλάζει μέσα του καθώς βλέπει ανθρώπους από όλη τη Ρωσία να μεταφέρουν την εικόνα του αγίου Νικολάου στα χέρια τους αλλά και όταν μαθαίνει την κρυφή περιπέτεια του παππού του που ως τότε αγνοούσε. Το βιβλίο διανθίζεται με πολύ εκφραστικές φωτογραφίες του Ρώσου φωτογράφου Αλεξέϊ Μιάκισεφ.

Ένα βιβλίο-κόμικ για την πιο σημαντική προσευχή που μας άφησε ο Κύριος. Χωρίς διδακτισμό, άγνωστες λέξεις και έννοιες αλλά με πολύ χιούμορ, ζωντανά χρώματα και παιχνίδια, το παιδί κατανοεί την επικοινωνία μας με τον Θεό και την ζωντανή παρουσία της διδασκαλίας του στην καθημερινή ζωή.

Η Μελίτσα, η προσωποποίηση του δένδρου που έχει ταυτιστεί με την Ελλάδα, περιηγείται με τα παιδιά στους ελαιώνες και τα ελαιοτριβεία και τους αφηγείται με ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο τα προτερήματα του πολύτιμου δένδρου. Αλλά το ταξίδι δεν περιορίζεται στο χώρο. Επεκτείνεται και στο χρόνο. Από την αρχαία Ελλάδα και το στεφάνι από ελιά ως το κλαδί ελιάς που έφερε στο Νώε το περιστέρι. Το ταξίδι συνεχίζεται στον ελαιώνα της Γεθσημανή και φθάνει ως το καντήλι και το λαδάκι με το οποιο αλείφει ο νονός το βαπτιστήρι του.

Ο Δεκαπενταύγουστος ήταν η καλύτερη στιγμή του καλοκαιριού για το Μανώλη και τη Δέσποινα. Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, καρφιτσωμένο σε κάποια πλαγιά της Ηπείρου, δεν το άλλαζαν με τίποτε. Μόνο που φέτος τα πράγματα ήταν κάπως… διαφορετικά. Οι δυσκολίες της πατρίδας μας, τα προβλήματα των ανθρώπων της και ειδικά των νέων, είχαν ρίξει ένα βαρύ πέπλο από πάνω τους. Τότε μπήκε στη μέση ο παππούς. Παρακινούμενος από τη διάκριση και την αγάπη του για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τους μίλησε για τη ζωή και τις προφητείες του, αλλά κυρίως τους παρότρυνε να τον γνωρίσουν, ακολουθώντας τα χνάρια του σε μονοπάτια των βουνών που ήταν γεμάτα ιστορίες και θρύλους. Μέσα από αυτές τις διαδρομές, όλη η οικογένεια όχι μόνο διαπίστωσε την αλήθεια των λόγων του Αγίου, αλλά έμαθε να ζει με κάτι που είχαν ξεχάσει: την ελπίδα. Έτσι, παππούς, γιαγιά, γονείς και εγγόνια βάλθηκαν να βρουν τρόπο για να βγάλουν τον τόπο τους από την αφάνεια. Ο Άγιος βέβαια ήταν αυτός που τους παρακίνησε, αυτοί όμως έπρεπε να κάνουν την ευλογία πράξη. Κάπου ψηλά, σ΄ ένα χωριό της Ηπείρου…