Ένα βιβλίο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού, αφιερωμένο στον όσιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, μία από τις πιο σημαντικές μορφές του αθωνικού μοναχισμού του 20ου αιώνα. Ο όσιος γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είναι ένας από τους σύγχρονους νηπτικούς πατέρες που με την όλη ζωή και διδασκαλία του διαδραμάτισε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή τής Εκκλησίας, καταθέτοντας την προσωπική εμπειρία της σχέσεώς του με τον Θεό και καλώντας κάθε άνθρωπο να γευθή αυτήν την ουράνια γλυκύτητα που φέρει η παρουσία του Χριστού στην ψυχή. Η αληθινή του αγάπη για τους ανθρώπους μιλάει στην ψυχή κάθε καλοπροαίρετου σύγχρονου αναζητητή που έρχεται σε επαφή με τους λόγους του, ώστε σήμερα το όνομα του να έχει φθάσει μέχρι και τα πιο μακρινά σημεία της υψηλίου. Ο όσιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής υπήρξε πνευματικός του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, γέροντος της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου. Επίσης πνευματικά του παιδιά ήσαν οι γέροντες Εφραίμ Φιλοθεϊης, ιδρυτής 19 μοναστηριών στην Αμερική και ο παπα- Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους. Η έκδοση εμπλουτίζεται με ιστορικές φωτογραφίες και σκίτσα του Νεκτάριου Kωνσταντίνου και του Γιάγκου Τζιαπούρα.

“Η αγάπη του Θεού μας χρειάζεται. Κι όταν αγαπούμε τον Θεό, αγαπούμε και τον πλησίον.
Εκεί είναι η πηγή απ’ όπου όλα πηγάζουν. Ο άνθρωπος αισθάνεται ότι πετά στον ουρανό, ότι έχει φτερά και πετά, όταν έχει αγάπη Θεού, όταν αγαπά. Δεν μπορεί να κάνη καλό έργο χωρίς αγάπη. Πως θα βοηθήσουμε κάποιον, αν δεν τον αγαπούμε; Όποιος αγαπά τον Θεό, υποχρεωτικά θα αγαπά και τους ανθρώπους. Για την αγάπη δεν χρειάζεται να πληρώσουμε, δεν χρειάζεται να πάμε ταξείδι να τη βρούμε. Δωρεά είναι η αγάπη”.

Στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας πολλοί υπέρλαμπροι αστέρες, δηλαδή γνωστοί άγιοι, ανήκουν στην τάξη των λαϊκών. Εκτός από τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες, που στην πλειονότητά τους ήταν λαϊκοί, υπάρχουν και πολλοί λαϊκοί άγιοι. Η αγιότητα, λοιπόν, δεν είναι προνόμιο και αποκλειστικότητα των μοναχών και των ιερωμένων, αλλά δυνατότητα κάθε χριστιανού που έχει πίστη ορθή, μετάνοια και αγωνιστικό φρόνημα.
Στην ιστορία της Εκκλησίας μας βλέπουμε ότι μετά την κατάπαυση των διωγμών, οι θερμότεροι χριστιανοί δεν αρκέστηκαν στην απλή τήρηση των εντολών μέσα στον κόσμο αλλά εξήλθαν στην έρημο επιδιώκοντας το μαρτύριο της συνειδήσεως, την αδιάλειπτη προσευχή και την ευαγγελική τελειότητα. Έτσι δημιουργήθηκε η τάξη των μοναχών.
Ο τρόπος ζωής τους απετέλεσε πρότυπο για τους ευλαβέστερους λαϊκούς. Έγιναν φως και παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους μέσα στον κόσμο χριστιανούς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθή μία ασκητική παράδοση που είχε αφετηρία τους μοναχούς της ερήμου και που εμπνεόταν και ενισχυόταν από το άφθαστο παράδειγμά τους.
Την παράδοση αυτή, δηλαδή αυτόν τον ασκητικό τρόπο ζωής, την μετέδιδαν οι γονείς στα παιδιά τους φυσικά και αβίαστα με το παράδειγμά τους.
Κατά συνέπεια η ορθόδοξη οικογένεια, η «κατ’ οίκον Εκκλησία», υπήρξε ο φύλακας, ο φορέας, το σχολείο αυτού του ευαγγελικού και ασκητικού τρόπου ζωής. Συνήθως πίσω από κάθε Άγιο υπήρξε και μία αγία μητέρα που γαλούχησε με τα ορθόδοξα ασκητικά νάματα τον υιόν της.
Η παράδοση γενικά αποτελεί την μνήμη του λαού και από τις καθαρώτερες μορφές της είναι η ορθόδοξη ασκητική.