Βρέθηκαν κοντά, πολύ κοντά, όσο γίνεται πιο κοντά στο Πάθος του Χριστού – καθώς και τα γεγονότα και τα πρόσωπα που το πλαισίωσαν -, την κάθοδό Του στον Άδη και την Ανάστασή Του. Αφηγητές φανταστικοί, ωστόσο άρρηκτα δεμένοι με την πραγματικότητα, μιλούν, με τις απροσδόκητες φωνές τους, για τις μεγάλες στιγμές και τις αιώνιες αλήθειες των ημερών του Πάθους. Και στην Ανάσταση συμμετέχουν και ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια.

Το βιβλίο μάς οδηγεί στις ημέρες των Παθών και της Ανάστασης του Χριστού με τρόπο πρωτότυπο και ευρηματικό.

Η συναρπαστική και ανατρεπτική πορεία ζωής ενός σύγχρονου αναζητητή της αλήθειας, του Κλάους Κένεθ. Το υπαρξιακό ταξίδι ενός ανθρώπου από τη διάλυση της προσωπικότητάς του στην ανέλπιστη επάνοδό του στην πραγματική ζωή και στο φως της Ορθοδοξίας, με καταληκτικό σταθμό αυτής της περιπλάνησης τη συνάντηση με τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
Η μοναδικότητα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου ως κατάφαση στην αγαπητική κλήση του Θεού, η αλήθεια ως προσωπική-υποστατική αρχή, το νόημα της ύπαρξης ως αγάπη και ελευθερία, δείχνουν έναν άλλον υπαρξιακό ορίζοντα, όπου ακόμη και η απελπισία βιώνεται ως προνόμιο που δεν οδηγεί ποτέ στην πικρή αίσθηση της απόγνωσης και του θανάτου, αλλά στην αναμονή και στην προσδοκία για την εκ νέου δεξίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Έτσι, το τέλος είναι μονάχα η αρχή…

«Κύριε, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου θα συνάξεις εμάς τους ανθρώπους στο μαντρί της αιωνιότητας και, όπως γιατρεύουμε τις αρρώστιες, θα απογυμνώσεις από το νόημά τους όλες μας τις ερωτήσεις… Η αλήθεια βρίσκεται στην απάλειψη μιας ερώτησης. Η σοφία δεν έγκειται στο να δίνεις απαντήσεις. Αυτοί που αγαπιούνται ξέρουν ότι στην αγάπη δεν υπάρχει πλέον καμία ερώτηση. Μάταια περιμένουν κάποιοι την απάντηση του Θεού. Ο Θεός δεν απαντάει, αλλά σβήνει τις ερωτήσεις μας, όπως τον πυρετό μας… Οι δυνατότητες να αγαπήσεις τρέφονται κυρίως από την άσκηση της προσευχής και όχι από την εσωτερική ελευθερία… Αν θέλεις να γίνεις δυνατός, αναλώσου παλεύοντας με τις αμφιβολίες σου: οδηγούν πάνω από όλα στον Θεό. Είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει στον κόσμο. Ο πόνος, όταν τον αποδέχεσαι, σε γιγαντώνει… Υπάρχουν αδύνατοι άνθρωποι που βολεύονται σε μια μέτρια ευτυχία. Αρνούνται να ακούσουν τη φωνή του Θεού, που είναι ανάγκη, αναζήτηση και δίψα ακαταλάγιαστη… Τον Θεό δεν τον φτάνεις ποτέ, προσβλέπεις όμως σε Αυτόν και ο άνθρωπος αναζητώντας τον απλώνεται στο διάστημα, όπως τα κλαδιά του δέντρου… Φανερώσου, Κύριε, μπροστά μου γιατί η ζωή γίνεται δύσκολη όταν χάνουμε την αίσθηση της παρουσίας σου… Δεν υπάρχει καμιά γέφυρα ανάμεσα σε σένα και τον άλλον εκτός από το μονοπάτι του Θεού… Το μεγαλείο της προσευχής βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν βρίσκει ανταπόκριση, δεν χωράει εδώ η ασχήμια μιας εμπορικής συναλλαγής. Η μαθητεία στην προσευχή είναι μαθητεία στην σιωπή. Η αγάπη είναι πρώτα άσκηση στην προσευχή, και η προσευχή άσκηση στην σιωπή… Η γαλήνη που συλλογιέμαι κερδίζεται μέσα από τον πόνο. Δέχομαι τις σκληρές νύχτες της ξαγρύπνιας γιατί με οδηγούν σε Σένα… Για να αγγίξεις την ουσία πρέπει να πας πέρα από τα αντικείμενα, για να νιώσεις τον ύμνο να πας πέρα απ’ τις λέξεις, για να νιώσεις την αιωνιότητα, πέρα από τη νύχτα και τα άστρα». («Ο Θεός δεν απαντάει, αλλά σβήνει, τις ερωτήσεις μας, όπως τον πυρετό μας…», Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, Το Κάστρο)