Ο Θεός δεν κωφεύει στις προσευχές μας. αλλά εμείς είμαστε συχνά ανίκανοι να εννοήσουμε τη σιωπή του Θεού σαν απάντηση στις κραυγές μας. Αν αναγνωρίζαμε ότι βρισκόμαστε έξω από μια κλειστή πόρτα, τότε θα ήταν δυνατό να μετρήσουμε την ανθρώπινη μοναξιά καθώς επίσης και το πόσο απέχουμε ακόμα από τη χαρά για την οποία έχουμε κληθεί, πόσο μακριά είμαστε από την πληρότητα που μας προσφέρει ο Θεός. Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε -και αυτό είναι πολύ σπουδαίο- πόσο πλούσιοι είμαστε παρά την απέραντη φτώχια μας. Γνωρίζουμε τόσο λίγο τον Θεό, ζούμε τόσο ελάχιστα «εν Χριστώ» και όμως, τι πλούτος υπάρχει για μας σ αυτή τη σπίθα της θείας παρουσίας, της γνώσης, της επικοινωνίας! Σ’ αυτή τη σπίθα που λάμπει στο βαθύ σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε. Αν το σκοτάδι είναι τόσο πλούσιο σε φως. αν η απουσία είναι τόσο πλούσια σε παρουσία, αν η ζωή που χαράζει είναι τόσο γεμάτη, με τι ελπίδα, με τι απέραντη χαρά. μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά σ αυτή την κλειστή πόρτα έχοντας τη γλυκιά προσδοκία ότι μια μέρα θ’ ανοίξει! Και όταν ανοίξει θα γνωρίσουμε μια τέτοια έκρηξη ζωής που όμοια της δεν μπορεί σήμερα να χωρέσει μέσα μας!

Το πόνημα της συγγραφέως ξαφνιάζει στην αρχή με την απλοϊκότητά του και με τα χαριτωμένα σκιτσάκια του. Είναι γραμμένο στη γλώσσα των παιδιών κι αυτό κερδίζει τον αναγνώστη απ’ την αρχή.
Η σοβαρότητα όμως του θέματος με τις τραγικές διαστάσεις, που έχει πάρει στην εποχή μας κάνει τον αναγνώστη να παρακολουθήσει την ανάπτυξη στη συνέχεια, μια ανάπτυξη που είναι δυναμικά ηθική χωρίς να είναι ηθικολογική. Αυτό σημαίνει Ορθόδοξη αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η συγγραφέας είναι μάννα υπερπολύτεκνη με τεράστια πείρα αλλά και επιστήμων με πολλές και θετικές μάλιστα γνώσεις. Μπορούμε να την εμπιστευτούμε, γιατί μιλάει όπως μιλάει στα παιδιά της.
Εύχομαι και ελπίζω να συγκινήσει πολλούς νέους το βιβλίο αυτό, για να μην είναι οι σημερινοί νέοι τελείως ορφανοί από μια σοβαρή παιδεία.