Έρχονται στιγμές στην ζωή, που ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια  συνθηκολόγησης με το ψέμα. Εκείνο που κουβαλάει μέσα του, στις σχέσεις του, στον μικρό και μεγάλο κόσμο του. Μια καθημερινή προσπάθεια να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό για κάτι που δεν είναι. Είναι το ψέμα που ίσως κάποτε τον βοήθησε να χτίσει μια πραγματικότητα, μην ξέροντας ότι ταυτόχρονα εξυπηρετεί τις πιο βαθιές σκοτεινές του ανάγκες. Δεν είναι απαγορευτικό. Πρέπει όμως να είναι αφυπνιστικό και να οδηγεί στην μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει να φέρνει κανείς τη ζωή του τούμπα, να λέει «θέλω να ζήσω», γιατί πολύ απλά αυτό που βιώνει δεν είναι η αλήθεια του. Άλλωστε εκείνο που εκλείπει με την αμαρτία είναι η αλήθεια της ζωής. Αμαρτάνοντας αστοχούμε να υπάρξουμε ως πρόσωπα. Σήμερα η έννοια της αμαρτίας έχει χάσει την ουσία της και τον πρώτο υπαρξιακό της χαρακτήρα και αποτελεί πλέον μια ενοχική παράβαση. Εάν προχωρήσουμε σε μια πιο υπαρξιακή κατανόηση της, πέρα από ενοχικούς ψυχολογισμούς, τότε αυτή αποτελεί την ίδια την αδυναμία της ύπαρξης του ατόμου ως αληθινό και μοναδικό πρόσωπο, τόσο σε σχέση τον ίδιο του τον εαυτό, τον συνάνθρωπο αλλά και τον θεό. ‘Αμαρτία λοιπόν είναι να είσαι ψεύτικος απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ακυρώνεις το ανεπανάληπτο ταξίδι της ψυχής σου.’ Έρχεται η στιγμή λοιπόν που ότι υπάρχει βαθιά εκρήγνυται σαν λάβα και η συνείδηση φωνάζει να την ακούσουμε και να σταματήσουμε να την καταπιέζουμε. Μια διαδικασία που δεν είναι ανώδυνη ούτε ανέξοδη. Είναι επίμονη και μαρτυρική αλλά ταυτόχρονα όμορφη ,ουσιαστικά λυτρωτική και βαθιά θεραπευτική.

Η Μυρτώ είναι μια νεαρή φωτογράφος, η οποία ξεκινάει την επαγγελματική σταδιοδρομία της σε ένα ιδιωτικό μαιευτήριο των Αθηνών. Την πρώτη ημέρα της εργασίας της, περνώντας από το Γυναικολογικό Τμήμα, χωρίς να το περιμένει, θα ζήσει μια από τις συναρπαστικότερες εμπειρίες της ζωής της. Με έναν ξεχωριστό τρόπο, θα συναντήσει από κοντά “Τα Μωρά της Λίμνης”, όλα αυτά τα μωρά των παλίνδρομων κυήσεων, που φεύγουν για τον Ουρανό, πριν ακόμα γεννηθούν και μέσα από αυτή την απρόσμενη συνάντηση μαζί τους, η ψυχή της θα ελευθερωθεί… Αλήθεια, πώς μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή μιας γυναίκας σε μια πρωινή αίθουσα αναμονής ενός γυναικολογικού τμήματος;… Τα “Μωρά της Λίμνης” περιμένουν να σας διηγηθούν την δική τους μοναδική ιστορία! Ακολουθήστε τα! Το ταξίδι ξεκινάει!

Διαβάζαμε τον Ευεργετινό και αισθανόμαστε λύπη γιατί πολλές θρησκευόμενες ψυχές, που όπως κι’ εμείς, διψούσαν για πνευματικό βιβλίο στην άνικμη εποχή μας του υλισμού, της ηθικής χαλαρότητας και της θρησκευτικής αδιαφορίας, δεν είχαν όμως την δυνατότητα να δροσίσουν τη δίψα τους στα πλούσια νάματα του πνευματικού Πακτωλού. Ο λόγος ήταν η δυσκολία της γλώσσης. (…) Αυτή είναι η αφορμή, που μας γεννήθηκε η επιθυμία να μεταγλωττίσωμε στην νεοελληνική, αν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον μέρη του Ευεργετινού. (…) Από τα τέσσερα βιβλία τον Ευεργετινού κάναμε μία επιλογή. Συγκεντρώσαμε ανέκδοτα κι’ αποφθέγματα, που επιγράφονται “εν τω Γεροντικώ” και μερικά άλλα, πατερικά επίσης. Τα χωρίσαμε σε κεφάλαια, ανάλογα με το περιεχόμενό τους, σε αρετές ή κακίες. Στη μεταγλώττισι χρησιμοποιήσαμε ελεύθερα το κείμενο με μικρή διασκευή για να γίνη κάπως ευχάριστο στον αναγνώστη. (…) Τον τίτλον “Γεροντικόν” κρατήσαμε για το βιβλίο μας, που ταιριάζει με το περιεχόμενό του. Γέροντας έλεγαν οι Βυζαντινοί τους Πατέρας της Ερήμου, τους Μοναχούς, Κοινοβιάτας και Αναχωρητάς, όχι τους ηλικιωμένους μόνο, μα και εκείνους που είχαν ώριμη σκέψι, λόγον “άλατι ηρτυμένον” και βίο άγιο. (…) Κάτω απ’ τον τίτλο “εν τω Γεροντικώ” στα ιστορήματα του Ευεργετινού συναντά κανείς συνήθως την φράσι, “είπε Γέρων…” ή “Γέρων εποίησε…”. Θα λέγαμε λοιπόν Γεροντικό, χωρίς να φύγωμε από την πραγματικότητα, κάθε τι που σχετίζεται με τους Γέροντας.