Αυτό το βιβλίο θα βοηθήσει τους γονείς να κάνουν τη σύνδεση μεταξύ της πνευματικής ζωής, όπως την κατανοούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και των διαρκών προκλήσεων της ανατροφής των παιδιών μας· μεταξύ αυτού που ο Θεός έχει αποκαλύψει στους αγίους διαμέσου των αιώνων και αυτού που Εκείνος αποκαλύπτει σ’ έναν άλλο άγιο, το παιδί μας, την ώρα που ζωγραφίζει με μαρκαδόρους στον τοίχο. Θέλουμε να συνδέσουμε αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί με αυτό που συμβαίνει στα σπίτια μας κάθε ημέρα, καθώς αγωνιζόμαστε να σηκώσουμε τα παιδιά απ’ τα κρεβάτια τους κάθε πρωί και να φύγουμε απ’ το σπίτι χωρίς επεισόδια. Χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις συνδέσεις για μας, όχι απλώς για τα παιδιά μας, και χρειάζεται να μάθουμε ότι η οικογενειακή ζωή είναι ένα κοινό ταξίδι που ως άξονα έχει την αγάπη, όχι μια σειρά καθηκόντων προς διεκπεραίωση.
Αυτό το βιβλίο είναι οι «οδηγίες χρήσης» που θα ευχόμουν να είχε δώσει κάποιος σε μένα και τη Γεωργία, τη σύζυγό μου, όταν η Κυράννα, το πρώτο μας παιδί, γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια…

Πηγή τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νά χαρεῖς, ἤ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπό τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ κάποιος νά γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί νά μή χαίρεται. Μόνο σέ σχέση μέ τή χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καί καρποφόρα. Ἔξω ἀπό τή χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιά βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιά θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τά πάντα εἶναι πειρασμοί καί παγίδες – ὄντως πολύ δυνατοί, ὄχι μόνο στόν κόσμο, ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τή χαρά μέ ὑποψία.
Σκέφτομαι πώς ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν ἔλλειψη χαρᾶς. Τό ὅτι ξεχνᾶμε πώς ὁ Θεός δημιούργησε καί ἔσωσε τόν κόσμο. Ἡ χαρά δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά «συστατικά» τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅμως ὁ τόνος τοῦ Χριστιανισμοῦ πού διαπερνᾶ τά πάντα – πίστη καί ὅραμα. Ὅπου δέν ὑπάρχει χαρά, ὁ Χριστιανισμός γίνεται φόβος καί συνεπῶς βασανιστήριο. Γνωρίζουμε σχετικά μέ τήν κατάσταση πτώσεως ὅπου βρίσκεται ὁ κόσμος μας, μόνο ἐπειδή γνωρίζουμε τήν ὑπέροχη δημιουργία του καί τή σωτηρία του ἀπό τόν Χριστό. Ἡ γνώση τοῦ πεπτωκότος κόσμου δέν μπορεῖ νά σκοτώνει τή χαρά, ἡ ὁποία πάντοτε ἐκρέει σ’ αὐτόν τόν κόσμο, συνεχῶς ὡς μία «χαρμολύπη».