Mια χαριτωμένη ιστορία κατάλληλη για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Μια παρέα παιδιών ζει ανέμελα τις χαρές της θάλασσας και παίζει μ’ ένα μικρό δελφινι που εμφανίζεται συχνά κοντά στο πανέμορφο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Όταν όμως μια μέρα ένα από τα αγόρια της παρέας χάνει τον βαπτιστικό του σταυρό, το δελφινι αποδεικνύεται και ένας αληθινός και αφοσιωμένος φίλος. Η ιστορία καλλιεργεί στα παιδιά τις έννοιες της ελπίδας, της φιλίας, της αλληλοβοήθειας και αφήνει να διαφαίνεται με διακριτικό τρόπο ο θαυμαστος τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή μας. Η γραφή του Νίκου Βαλβαζάνη είναι απλή και γλαφυρή και αγγίζει τα παιδιά με μεγάλη αμεσότητα. Η πλούσια και χαριτωμένη εικονογράφηση της Αγγελικής Δελεχά διανθίζει με αρμονικό τρόπο το ωραίο κείμενο.

Ο Δεκαπενταύγουστος ήταν η καλύτερη στιγμή του καλοκαιριού για το Μανώλη και τη Δέσποινα. Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, καρφιτσωμένο σε κάποια πλαγιά της Ηπείρου, δεν το άλλαζαν με τίποτε. Μόνο που φέτος τα πράγματα ήταν κάπως… διαφορετικά. Οι δυσκολίες της πατρίδας μας, τα προβλήματα των ανθρώπων της και ειδικά των νέων, είχαν ρίξει ένα βαρύ πέπλο από πάνω τους. Τότε μπήκε στη μέση ο παππούς. Παρακινούμενος από τη διάκριση και την αγάπη του για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τους μίλησε για τη ζωή και τις προφητείες του, αλλά κυρίως τους παρότρυνε να τον γνωρίσουν, ακολουθώντας τα χνάρια του σε μονοπάτια των βουνών που ήταν γεμάτα ιστορίες και θρύλους. Μέσα από αυτές τις διαδρομές, όλη η οικογένεια όχι μόνο διαπίστωσε την αλήθεια των λόγων του Αγίου, αλλά έμαθε να ζει με κάτι που είχαν ξεχάσει: την ελπίδα. Έτσι, παππούς, γιαγιά, γονείς και εγγόνια βάλθηκαν να βρουν τρόπο για να βγάλουν τον τόπο τους από την αφάνεια. Ο Άγιος βέβαια ήταν αυτός που τους παρακίνησε, αυτοί όμως έπρεπε να κάνουν την ευλογία πράξη. Κάπου ψηλά, σ΄ ένα χωριό της Ηπείρου…