Στό τελευταῖο βιβλίο τῆς Κ. Δια­θήκης, τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ᾿Ιωάν­νου, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ προβάλλει μέ ὅλη τή θριαμβευτική της μορφή.

Δυστυχῶς ὅμως τό ὑπέροχο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως δέν ἔχει μελετηθεῖ ὅσο καί ὅπως πρέπει ἀπό τό πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στήν ἐργασία αὐτή, προσπαθήσαμε νά μήν ἐκθέσουμε δικές μας ἑρμηνεῖες ἤ ἀπόψεις, ἀλλά μόνο τίς θέσεις τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ζητήσαμε ἐπίσης καί τή χειραγωγία ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων καί ἱερῶν ἑρμηνευτῶν.

῎Εχοντες βαθύτατη συναίσθηση τῆς ἀνεπάρκειας καί τῆς πτωχείας μας, τολμήσαμε νά προσεγγίσουμε τό προφητικό κείμενο τῆς ᾿Αποκαλύψεως μέ ἅγιο φόβο, εὐλάβεια καί ἀπόλυτο σεβασμό πρός τό λόγο τοῦ ᾿Αποστόλου «μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αὐτῇ γεγραμμέ­να» (᾿Αποκ. α´ 3). Παρόλα τά ἀσυνήθιστα, βαθύτατα καί ἀ­­πρόσιτα μυστήρια πού κρύβουν οἱ σελίδες της μᾶς δίνει θάρ­ρος ὁ μα­καρισμός αὐτός καί μᾶς κάνει νά τή μελετοῦμε μέ ἀγαπητική διάθεση, ἱερό πόθο, σιωπή καί θερμή προσευχή στόν Τριαδικό Θεό, πού ἀποκάλυψε στόν ἀγαπημένο του μαθητή τά φοβερά αὐτά μυστήρια. Προχωρήσαμε δέ στή σύνταξη τῶν ἀναλυτικῶν εἰσαγωγῶν γιά τό κάθε κεφάλαιο καί μέ τό φόβο τῆς ἀρᾶς, τήν ὁποία διατυπώνει ὁ θεόπτης τῶν ἀρρήτων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ᾿Ιωάννης στό τέλος τοῦ τελευταίου κεφαλαίου τῆς ᾿Αποκαλύψεως (βλ. ᾿Αποκ. κβ´ [22] 18, 19).

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ

Εκδόθηκε πριν από τέσσερα χρόνια ο πρώτος τόμος των Ασκητών μέσα στον κόσμο, χωρίς μεγάλες αξιώσεις, με σκοπό να διασωθούν αυτά τα γνήσια Χριστιανικά πρότυπα· όμως, παρά πάσαν προσδοκίαν, έγινε δεκτός με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον. Η επίμονη ζήτηση του Δευτέρου Τόμου επέσπευσε την έκδοσή του. Άραγε τι ενδιαφέρον βρήκαν οι αναγνώστες σ’ αυτές τις απλές και ταπεινές ψυχές των Ασκητών μέσα στον κόσμο;

Φαίνεται πως βρήκαν στα πρόσωπά τους ζωντανά πρότυπα αρετής προς μίμηση, που σπανίζουν στις ημέρες μας. Βρήκαν νέους τρόπους και μεθόδους ασκήσεως. Βρήκαν παρηγοριά και παράκληση στα δικά τους παθήματα, γνωρίζοντας την θλιμμένη ζωή τους.

Φαίνεται πως είναι κανόνας πνευματικός η αρετή να ευδοκιμή όχι στην άνεση και στην χαρά, αλλά στην θλίψη, στην δυσκολία και στην στέρηση, όπως βλέπουμε να συμβαίνη στην ζωή αυτών των ευλογημένων ψυχών. Αυτοί με αγάπη τήρησαν τις εντολές του Θεού και έκαναν ατέλειωτη υπομονή στις δοκιμασίες που αντιμετώπισαν. Έλαβαν Χάρι από τον Θεό και έζησαν με εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του. Δεν τους ενδιέφερε η γνώμη του κόσμου, αλλά μόνο να υπακούν στον Θεό και να τον αγαπούν. Ο κόσμος τους θεωρούσε περιθωριακούς, ξεπερασμένους, αλλά αυτοί είναι πάντοτε επίκαιροι. Θαυμάζει κανείς με πόση ευκολία αντιμετώπισαν και ξεπέρασαν τις δυσκολίες της ζωής, μπροστά στις οποίες οι σημερινοί άνθρωποι, παρά την σοφία τους και τις γνώσεις τους, κάμπτονται και απελπίζονται. Όσο μεγαλύτερα ήταν τα παθήματά τους, τόσο μεγαλύτερη υπομονή έκαναν και άλλη τόση χάρι αναλογικά εδέχοντο. Έγιναν αγωγοί χάριτος, νικούσαν τους πειρασμούς και στήριζαν πολλούς αδυνάτους. Με την απλότητά τους, την πρακτική σοφία τους και τον αγώνα τους κατώρθωσαν να κάνουν πράξη το Ευαγγέλιο και την πίστη τους βίωμα….

Ο Γέροντας Αιμιλιανός, βαθύτατα πεπεισμένος ότι ο δίκαιος «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν», πάντα προέτρεπε τα τέκνα του να αντιμετωπίζουν την ασθένεια και τον θάνατο ως υιοί Θεού. Θεωρούσε δε τόσο αυτονόητη την παρουσία του πόνου στην ζωή του πιστού, ώστε έλεγε πως «μόνον αν μας ξεχάση ο Θεός η αν εμείς ξεχάσωμε τον Θεόν, υπάρχει ενδεχόμενο να μείνωμε χωρίς πόνο και χωρίς τους κτύπους μιάς ασθενείας».
Οι κατηχήσεις και ομιλίες του περί ασθενείας και θανάτου, που εν πολλοίς απορρέουν από κάποιο σημαντικό γεγονός, αποτελούν το περιεχόμενο του παρόντος τόμου.

Την έκδοση προλογίζει ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ.

“Η αγάπη του Θεού μας χρειάζεται. Κι όταν αγαπούμε τον Θεό, αγαπούμε και τον πλησίον.
Εκεί είναι η πηγή απ’ όπου όλα πηγάζουν. Ο άνθρωπος αισθάνεται ότι πετά στον ουρανό, ότι έχει φτερά και πετά, όταν έχει αγάπη Θεού, όταν αγαπά. Δεν μπορεί να κάνη καλό έργο χωρίς αγάπη. Πως θα βοηθήσουμε κάποιον, αν δεν τον αγαπούμε; Όποιος αγαπά τον Θεό, υποχρεωτικά θα αγαπά και τους ανθρώπους. Για την αγάπη δεν χρειάζεται να πληρώσουμε, δεν χρειάζεται να πάμε ταξείδι να τη βρούμε. Δωρεά είναι η αγάπη”.

Για τον μακαριστό γέροντα Παΐσιο έχουν δημοσιευθή από διαφόρους πολλά, τα οποία πραγματικά ωφέλησαν και τον έκαναν περισσότερο γνωστό. Αλλά όσα κυκλοφόρησαν αναφέρονται κυρίως στην διδασκαλία και στα θαύματά του με ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία. (…] Όσο ζούσε ο π. Παΐσιος δεν είχαμε την πρόνοια με τον Γέροντά μας να κρατήσουμε σημειώσεις, να τον μαγνητοφωνήσουμε, να τον φωτογραφήσουμε ή να συλλέξουμε στοιχεία και πληροφορίες με σκοπό να τον βιογραφήσουμε. Μάς γέμιζε η παρουσία του, μάς αρκούσε μόνο να τον βλέπουμε και να τον ακούμε. Ίσως θεωρηθή παράλειψή μας, αλλά έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι δεν κάναμε κάτι που θα στενοχωρούσε τον Γέροντα.
Το μόνο εφόδιο ήταν λίγες σημειώσεις από απαντήσεις του σε προσωπικές ερωτήσεις για πνευματικά θέματα καθημερινού αγώνος. Ο Γέροντας ανέφερε σε αυτές παραδείγματα από τους δικούς του αγώνες, υπερφυσικά γεγονότα και δαιμονικούς πειρασμούς. Κυρίως βασιστήκαμε σε όσα διέσωσε η μνήμη μας, πολλά από τα οποία ακούσαμε όχι μια φορά. Τα λόγια του, που είχαμε κρυμμένα ή μάλλον γραμμένα στην καρδιά μας, τα μεταφέρουμε τώρα στο χαρτί προς κοινήν ωφέλειαν των αδελφών μας. [