Η ιστορία της Κλάρας, άμεση και συγκινητική, μιλά για κάποια τρυφερά και σημαντικά θέματα στη ζωή. Θέματα, που φαίνεται να έχουν αποσιωπηθεί ή να έχουν πάρει μιαν απάντηση -μια αυτοματοποιημένη απάντηση- από τα κοινωνικά στερεότυπα και τα ταμπού της εποχής. Αλλά αυτά τα θέματα ταράζουν συθέμελα την ίδια την ύπαρξη. Το ερώτημα της Κλάρας μάς φέρνει αντιμέτωπους με το δικό…

“Ταξίδευα μέρες, πέρασα τόπους πολλούς, συντροφιά με την Προσευχή του Ιησού που με δυνάμωνε και με παρηγορούσε στους δρόμους που διάβαινα, στις καταστάσεις που αντιμετώπιζα, σε κάθε μου συναπάντημα. Στο τέλος σκέφτηκα ότι θα ‘πρεπε κάπου να σταματήσω, για να βρω μεγαλύτερη ηρεμία και να μελετήσω τη Φιλοκαλία, την οποία δεν μπορούσα να διαβάσω παρά μόνο το βράδυ εκεί όπου…

Μπήκα σ’ ένα υπόστεγο, για να προστατευθώ για λίγο από τούτο το ξέσπασμα του καιρού… στριμώχτηκαν μαζί μου κι άλλοι. Μόλις χαλάρωσε ο καιρός, οι περισσότεροι όρμησαν στο διπλανό κτίριο, που φαίνεται πως ήταν εκκλησία… Μπήκα κι εγώ σαν κλέφτης. Λες να με είδε κανείς; Όχι τίποτε άλλο, θα πλήγωνα τη γιαγιά – θ’ άρχιζαν οι ανακρίσεις, τα πώς και τα γιατί.
… Καινούργια φωτιά μπήκε στα στήθια μου. Αυτά που έλεγε ο ιερέας τα έλεγε η γιαγιά μου χρόνια, μα με άλλο νόημα… Μήπως όμως ήταν με το ίδιο κι εμείς δε θέλαμε να το δούμε αλλιώς; Μα μήπως η γιαγιά;… Αποκλείεται! Η γιαγιά είναι στέλεχος στο κόμμα, είναι αυθεντία που τη σέβονται όλοι, δεν είναι ξεροκέφαλη γυναικούλα της εκκλησίας. Μα πάλι… αν η γιαγιά… όχι, όχι, θα της είχαν ξηλώσει όλα τ’ αξιώματα και θα την είχαν στείλει στη Σιβηρία…
Φεύγοντας από την εκκλησία, οι άλλοι έκαναν μια βαθειά υπόκλιση με μεγάλο σταυρό. Μα εγώ… εγώ πώς να αποχωρήσω; Χωρίς υπόκλιση, χωρίς σταυρό;… Θα γινόμουν στόχος… Καλύτερα να μείνω τελευταίος…
Μα δεν πρόλαβα…

Έξι αληθινές ιστορίες σε καιρούς αθεΐας… Έξι μαρτυρίες πίστεως και ελπίδας, για τη χάρη του Θεού, που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο…