Η συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου, που έζησε το πιο πυκνό σκοτάδι του μίσους – μια μαρτυρία για την πρόνοια του Θεού, που αναζητά τον κάθε άνθρωπο ακόμα και μέσα στους πιο απόκρημνους γκρεμούς!

«Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το αφιέρωσα στην αναζήτηση της αγάπης και της αλήθειας… Πέρασα από την Ινδία,το Θιβέτ και την Ταϊλάνδη, καθώς και από μουσουλμανικές χώρες όπως το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο και τη Μαλαισία. Ταξίδεψα στην Αλάσκα, στο Μεξικό και στη Βραζιλία για να δοκιμάσω άλλα συστήματα, όπως τον κομμουνισμό, τον αθεϊσμό και τη χίπικη κουλτούρα. Επί αρκετά χρόνια μελέτησα ενδελεχώς τις ανατολικές θρησκείες: τον ινδουισμό, τον βουδισμό, τον ισλαμισμό· καθώς και την πνευματικότητα των Αμερικανών αυτοχθόνων. Άλλες φορές πάλι, έμπλεξα με τον υπόκοσμο των ναρκωτικών και εισχώρησα στον εσωτερισμό και την απόκρυφη γνώση, περιερχόμενος σε κατάσταση έκστασης. Όμως, τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό που υπήρχε στην ψυχή μου…
Πάντοτε έτρεχα να ξεφύγω από τον Θεό, από τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Ήταν ένα ταξίδι στην κόλαση, γεμάτο μίσος και θάνατο… Άκουσα πολλές φορές να προφέρουν το όνομα του Ιησού και άλλες τόσες φορές Τον απέρριψα και Τον αρνήθηκα…
Ίσως κάποιοι στο άκουσμα του ονόματος του Ιησού να μη θελήσουν να διαβάσουν την ιστορία, αντιμετωπίζοντας καθετί παρόμοιο ως “πνευματική ανισορροπία”. Αυτός όμως που ειλικρινά αναζητεί την αλήθεια, θα διαβάσει αυτή την ιστορία με πολλή προσοχή· και θα διαπιστώσει πόσο ζωντανή είναι η παρουσία του Θεού και με πόση αγάπη προστατεύει όλους εμάς, κάθε μέρα, κατά την πορεία μας στη ζωή…».

Πηγή τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νά χαρεῖς, ἤ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπό τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ κάποιος νά γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί νά μή χαίρεται. Μόνο σέ σχέση μέ τή χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καί καρποφόρα. Ἔξω ἀπό τή χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιά βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιά θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τά πάντα εἶναι πειρασμοί καί παγίδες – ὄντως πολύ δυνατοί, ὄχι μόνο στόν κόσμο, ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τή χαρά μέ ὑποψία.
Σκέφτομαι πώς ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν ἔλλειψη χαρᾶς. Τό ὅτι ξεχνᾶμε πώς ὁ Θεός δημιούργησε καί ἔσωσε τόν κόσμο. Ἡ χαρά δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά «συστατικά» τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅμως ὁ τόνος τοῦ Χριστιανισμοῦ πού διαπερνᾶ τά πάντα – πίστη καί ὅραμα. Ὅπου δέν ὑπάρχει χαρά, ὁ Χριστιανισμός γίνεται φόβος καί συνεπῶς βασανιστήριο. Γνωρίζουμε σχετικά μέ τήν κατάσταση πτώσεως ὅπου βρίσκεται ὁ κόσμος μας, μόνο ἐπειδή γνωρίζουμε τήν ὑπέροχη δημιουργία του καί τή σωτηρία του ἀπό τόν Χριστό. Ἡ γνώση τοῦ πεπτωκότος κόσμου δέν μπορεῖ νά σκοτώνει τή χαρά, ἡ ὁποία πάντοτε ἐκρέει σ’ αὐτόν τόν κόσμο, συνεχῶς ὡς μία «χαρμολύπη».

Η συναρπαστική και ανατρεπτική πορεία ζωής ενός σύγχρονου αναζητητή της αλήθειας, του Κλάους Κένεθ. Το υπαρξιακό ταξίδι ενός ανθρώπου από τη διάλυση της προσωπικότητάς του στην ανέλπιστη επάνοδό του στην πραγματική ζωή και στο φως της Ορθοδοξίας, με καταληκτικό σταθμό αυτής της περιπλάνησης τη συνάντηση με τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
Η μοναδικότητα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου ως κατάφαση στην αγαπητική κλήση του Θεού, η αλήθεια ως προσωπική-υποστατική αρχή, το νόημα της ύπαρξης ως αγάπη και ελευθερία, δείχνουν έναν άλλον υπαρξιακό ορίζοντα, όπου ακόμη και η απελπισία βιώνεται ως προνόμιο που δεν οδηγεί ποτέ στην πικρή αίσθηση της απόγνωσης και του θανάτου, αλλά στην αναμονή και στην προσδοκία για την εκ νέου δεξίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Έτσι, το τέλος είναι μονάχα η αρχή…