Εισαγωγή: Αθανασίου Γιέφτιτς Επισκόπου πρώην Ερζεγοβίνης Στον τόμο αυτόν, που ο Άγιος Ιουστίνος τον τιτλοφορεί Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αλήθειας, προβάλλει το ανθρωπολογικό πρόβλημα που βρίσκεται στο επίκεντρο των θεολογικών συζητήσεων αλλά και του ευρύτερου πνευματικού και φιλοσοφικού στοχασμού. Αυτό άλλωστε είναι τελείως φυσικό, γιατί το υλοκρατικό πνεύμα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής συνέθλιψαν τον άνθρωπο και αφαίρεσαν όλο το πνευματικό…

Στη δίψα των ανθρώπων για αγάπη και αλήθεια, ο Γέροντας Σιλουανός, ανταποκρινόμενος στις πνευματικές ανάγκες των ευλαβών προσκυνητών, συζητά και απαντά στα ερωτήματά τους, διακονώντας και δι’ αυτού του τρόπου τις ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε». Καρπός αυτών των συνάξεων είναι και το περιεχόμενο του παρόντος βιβλίου, όπου ο π. Σιλουανός κάθε φορά, είτε απαντά σε αναζητήσεις των χριστιανών είτε θίγει θέματα της πνευματικής ζωής είτε προσπαθεί να καταδείξει το ασυμβίβαστο του να θέλεις να είσαι και με τον Θεό και με τον κόσμο.

Το πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στο καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας να τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Το είχανε τάμα, να μπαίνουνε το πρωί νωρίς, ν’ ακουμπάνε απαλά στην ιερή κεφαλή του γέροντα, έτσι για να πάρουνε την ευλογία του. Το ‘χαν καλύτερο, να βλέπουνε το ιερό καλυβάκι από το να φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Και σήμερα, μόλις είδανε το μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στο ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε το γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε το κεφάλι σε οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σε κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δεν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά και τα μάζευε ο Θεός, τα ‘βαζε προσεχτικά στη ζυγαριά. Μ’ αυτά μέτραγε τη χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Και είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τα δάκρυα, που δεν πρόφταινε ο Θεός να δίνει χάρη. Έδινε, έδινε… λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από το παράπονό του, γέμιζε μέσα του με παρουσία του Θεού… Μέχρι που ένιωσε στο πλευρό, στο κεφάλι, τη θωπεία της ακτίνας του ήλιου… κουνήθηκε να σηκωθεί, να βγει στην πορτούλα, να δει το Θεό στο πρόσωπο του ήλιου.
Να σηκωθεί… μία κουβέντα ήταν… Πως να σηκωθεί; Τ’ άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τη στάση. Είδε κι έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στο κατώφλι να πει καλημέρα του ήλιου. Άπλωσε τα χέρια του να χαϊδέψει το αεράκι, έφερε γύρω τα μάτια να συνεννοηθεί με τα δέντρα, το χώμα… Κούνησε τα χείλη να πει δύο κουβέντες και στα μικρά πουλάκια.
…Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή για το Γρηγόριο. Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν’ αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν’ αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας, να…

Ο Σπορέας, ο Άσπλαχνος δούλος, τα Ζιζάνια, ο Άσωτος υιός, ο Καλός Σαμαρείτης… Οι Παραβολές του Κυρίου: σύντομες ιστορίες βγαλμένες από το στόμα του μοναδικού Διδασκάλου, του Ιησού Χριστού. Ιστορίες γεμάτες αλήθειες μοναδικής αξίας. Οι ωραιότερες ιστορίες του κόσμου!
–Τί προκάλεσε κάθε φορά την Παραβολή, ποιά ήταν η αφορμή;
–Ποιά ειναι η Παραβολή;
–Ποιά είναι η ἀντιστοιχία της με τη ζωή των ακροατών της;
–Ποιό είναι το μήνυμα, το συμπέρασμα, το πνευματικό αγώνισμα που ζητούσε ο Κύριος από όσους Τον ακολουθούσαν και Τον άκουγαν;
Στο βιβλίο αυτό θα βρεις τις Παραβολές του Κυρίου μας γραμμένες σε απλή γλώσσα, σύμφωνα με όσα γράφονται στα Ιερά Ευαγγέλια, στην Καινή Διαθήκη.

Ανακαλώ στη μνήμη μου μια σκηνή που θεωρώ καθοριστική. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και οι αναζητήσεις ήταν έντονες. Ένα βράδυ βγήκαμε περίπατο με έναν πολύ καλό φίλο, τότε δευτεροετή φοιτητή της Νομικής. Συζητήσαμε αρκετά. Μέχρι τότε δεν είχα και τόσο καλή σχέση με το βιβλίο. Γυρίζοντας στο σπίτι του με παρότρυνε να αλλάξω στάση απαριθμώντας μου τα πολλαπλά οφέλη από τη μελέτη. Όταν είδε ότι πείστηκα, μου δάνεισε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του. Το διάβασα άπληστα, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν η αρχή. Είδα πόσο είχε δίκιο και εγώ κατάλαβα πως ακόμα και ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους.
Παρατήρησα ότι ο φίλος μου είχε αρκετές υπογραμμίσεις και σημειώσεις, όλες με μολύβι. Σε επόμενη συνάντησή μας μου εξήγησε πως το μολύβι το ξανασβήνεις, αντίθετα με το μελάνι που μένει ανεξίτηλο. Και το βιβλίο καταστρέφεται. Μου τόνισε μάλιστα πως “όταν διαβάζεις, το μολύβι πρέπει να είναι δίπλα σου. Αργότερα όταν θέλεις να το φρεσκάρεις στη μνήμη σου και δεν έχεις χρόνο να το ξαναδιαβάσεις, θα σε βοηθούν πολύ οι σημειώσεις”.