Πώς οι ιεραπόστολοι αντικρίζουν κι αντιμετωπίζουν τις γυναίκες τις οποίες συναντούν στον δρόμο τους, δηλαδή τις γυναίκες οι οποίες «λαχαίνουν» στον δρόμο της ιεραποστολής, στον οποίον φαίνεται να δεσπόζει η ανδρική παρουσία; Το ερώτημα αφορά και τη δυνατότητα των γυναικών να διανύσουν «πρωτογενώς»  τον δρόμο της ιεραποστολής, ως ιεραπόστολοι οι ίδιες. Αν η (ιερ)αποστολή είναι η μαρτυρία για έναν Θεό Τριαδικό (δηλαδή για έναν Θεό που είναι -σα να λέμε- μια αιώνια συντροφιά, της οποίας ο τρόπος ύπαρξης είναι η αγάπη) και για τον πονετικό Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε «θανάτω θάνατον πατήσας», τότε και τα δύο (αφενός η θεολογική διδαχή, και αφετέρου η έμπρακτη σύγκρουση με τις δυνάμεις…

«Ο μακαριστός Γέροντας τα τελευταία χρόνια της επιγείου ζωής του, υπακούοντας στην έντονη επιθυμία και παράκλησί μας, καθόταν μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να σχολιάση το Ευαγγελικό ή Αποστολικό ανάγνωσμα. Η αρχή ήταν σταθερή. Όχι όμως και η συνέχεια. Απρόβλεπτη ποικιλία θεμάτων εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Φλέγοντα εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα, πρακτικά προβλήματα οικογενειακής ζωής και αγωγής των παιδιών, απλούστερες και δυσκολώτερες θεολογικές απορίες. Η καταγραφή και οργάνωσις όλων αυτών σε ξεχωριστές ενότητες δεν ήταν εύκολη διαδικασία.
Επί πλέον, ο Γέροντας ήταν άριστος γνώστης της μητρικής ελληνικής γλώσσης μας. Κατά την μετατροπή του προφορικού λόγου του σε κείμενο προς έκδοσιν, έπρεπε να τηρηθή λεπτή ισορροπία με κριτήρια την φιλολογική ακρίβεια, την διατήρησι των στοιχείων της αυθόρμητης και ζωντανής εκφράσεως και την υποχρέωσι να είναι προσιτή σε όλους η πνευματική ωφέλεια.
Τέλος, καθώς είναι γνωστή η εμπιστοσύνη της Εκκλησίας στο πρόσωπο και τον λόγο του πατρός Επιφανίου, καθίσταται σαφές το μέγεθος της ευθύνης πού ένοιωσαν όσοι ασχολήθηκαν με την παρούσα έκδοσι».