«Κύριε, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου θα συνάξεις εμάς τους ανθρώπους στο μαντρί της αιωνιότητας και, όπως γιατρεύουμε τις αρρώστιες, θα απογυμνώσεις από το νόημά τους όλες μας τις ερωτήσεις… Η αλήθεια βρίσκεται στην απάλειψη μιας ερώτησης. Η σοφία δεν έγκειται στο να δίνεις απαντήσεις. Αυτοί που αγαπιούνται ξέρουν ότι στην αγάπη δεν υπάρχει πλέον καμία ερώτηση. Μάταια περιμένουν κάποιοι την απάντηση του Θεού. Ο Θεός δεν απαντάει, αλλά σβήνει τις ερωτήσεις μας, όπως τον πυρετό μας… Οι δυνατότητες να αγαπήσεις τρέφονται κυρίως από την άσκηση της προσευχής και όχι από την εσωτερική ελευθερία… Αν θέλεις να γίνεις δυνατός, αναλώσου παλεύοντας με τις αμφιβολίες σου: οδηγούν πάνω από όλα στον Θεό. Είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει στον κόσμο. Ο πόνος, όταν τον αποδέχεσαι, σε γιγαντώνει… Υπάρχουν αδύνατοι άνθρωποι που βολεύονται σε μια μέτρια ευτυχία. Αρνούνται να ακούσουν τη φωνή του Θεού, που είναι ανάγκη, αναζήτηση και δίψα ακαταλάγιαστη… Τον Θεό δεν τον φτάνεις ποτέ, προσβλέπεις όμως σε Αυτόν και ο άνθρωπος αναζητώντας τον απλώνεται στο διάστημα, όπως τα κλαδιά του δέντρου… Φανερώσου, Κύριε, μπροστά μου γιατί η ζωή γίνεται δύσκολη όταν χάνουμε την αίσθηση της παρουσίας σου… Δεν υπάρχει καμιά γέφυρα ανάμεσα σε σένα και τον άλλον εκτός από το μονοπάτι του Θεού… Το μεγαλείο της προσευχής βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν βρίσκει ανταπόκριση, δεν χωράει εδώ η ασχήμια μιας εμπορικής συναλλαγής. Η μαθητεία στην προσευχή είναι μαθητεία στην σιωπή. Η αγάπη είναι πρώτα άσκηση στην προσευχή, και η προσευχή άσκηση στην σιωπή… Η γαλήνη που συλλογιέμαι κερδίζεται μέσα από τον πόνο. Δέχομαι τις σκληρές νύχτες της ξαγρύπνιας γιατί με οδηγούν σε Σένα… Για να αγγίξεις την ουσία πρέπει να πας πέρα από τα αντικείμενα, για να νιώσεις τον ύμνο να πας πέρα απ’ τις λέξεις, για να νιώσεις την αιωνιότητα, πέρα από τη νύχτα και τα άστρα». («Ο Θεός δεν απαντάει, αλλά σβήνει, τις ερωτήσεις μας, όπως τον πυρετό μας…», Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, Το Κάστρο)

Η γιαγιά Μυρσίνη σκύβει με αγάπη πάνω στα παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας και μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία βοηθάει να κάνουν τη μάθηση παιχνίδι. Τα παιδιά μ΄ έναν χαρούμενο τρόπο ανακαλύπτουν τον θησαυρό, που κρύβει η ελληνική μας γλώσσα, και πώς σιγά-σιγά θα τον κατακτήσουν. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης δραστηριότητες και ποιήματα που βοηθήσουν τα παιδιά στην απομνημόνευση. …Μέχρι να γυρίσω στο σπίτι τα είχα όλα ξεχάσει. – Τι μάθατε, αγόρι μου, σήμερα στο σχολείο; ρωτά χαμογελαστή η μαμά. – Ε… να, παλιά οι άνθρωποι ήταν όλοι ζωγράφοι. Ζούσανε μέσα στις σπηλιές και τις ζωγράφιζαν. Πριν προλάβει η μαμά να απαντήσει, η αδελφή μου έχει σκάσει στα γέλια. – Τι χαζομάρες είναι αυτές που λες, Νικόλα; – Δεν λέω χαζομάρες! Η δασκάλα μάς είπε πως αυτές οι ζωγραφιές γέννησαν τα γράμματα. – Πω, πω… φοβερό! Για πάμε να μου δείξεις τις ζωγραφιές, που έκανες εχτές, μήπως έχουν γεννήσει γράμματα και δεν το ξέρουμε;

Μια ξενάγηση στον ελληνικό χώρο και χρόνο. Τα παιδιά αποκτούν «άρωμα Ελλάδας», της ομορφότερης χώρας του κόσμου!
Με ευχάριστες, δημιουργικές δραστηριότητες, πραγματοποιείται η μετάβαση του παιδιού στον κόσμο των γραμμάτων. Οι σελίδες, εμπνευσμένες από πνεύμα ελληνικό και ορθόδοξο χριστιανικό, οδηγούν σε διερευνητικές δραστηριότητες, διαθεματικού χαρακτήρα, που έχουν νόημα για το παιδί.
Το βιβλίο αυτό βάζει άλλη μιά ψηφίδα στο ψηφιδωτό του ελληνικού πολιτισμού, της ιστορίας και της παράδοσης, που καλλιτεχνείται στην ψυχή του παιδιού μέ τη βοήθεια του παιδαγωγού.

Με αυτοκόλλητα!!