Όπου και αν βρεθείτε, σε όποια πολυσύχναστη πόλη, πάντοτε τα χείλη σας και οι καρδιές σας να διψούν για την ζωή που σας πρέπει. Πάντοτε να θυμάστε πως είστε κόκκοι άμμου που λαμπυρίζουν σπαρμένοι κάτω από το φως.
Πολύ μικροί για ναπιστέψετε πως είστε βράχοι αλώβητοι και παντοδύναμοι. Πολύ μεγάλοι για να αφήνεστε στον πρώτο άνεμο….
Η ιστορία του Σάββα και η πορεία του στις εσχατιές μου ίσως να μην είχε τίποτα να σας πει, αν δεν έμοιαζε καταπληκτικά με την καθημερινή πορεία των δικών σας ψυχών…

Άνθρωποι και τόποι διηγούνται…
Φωτίζονται στην ανάμνηση μιας συνάντησης και καταθέτουν μέσα από τους αιώνες την εμπειρία τους από τον Όσιο Σάββα τον Βατοπαιδινό τον δια Χριστόν Σαλό.
Ένας ιδιαίτερο “φυγά του Θεού”, ξένο της λογικής του κόσμου μας, αλλά και τόσο οικείο, εξαιτίας του βαθύτερου πόθου μας να “φεύγουμε” προς τον τόπο που όντως η καρδία μας επιθυμεί.

Δύσκολο πράγμα να φύγει κανείς από τον τόπο του. Μα το χελιδόνι είχε πάρει την απόφασή του. Θα έφευγε. Θα πετούσε μακριά, όσο μακριά χρειαζόταν, να βρει τ΄ αγαπημένο πλάσμα του Θεού. Το ΄χε, άλλωστε, υποσχεθεί στα χελιδονόπουλα…
«Δείξε μου, Κύριε, ποιο είναι, από τα τόσα σου τα πλάσματα, το πιο αγαπημένο;», μονολογούσε.
«Μην είναι το λιοντάρι, ο δυνατός βασιλιάς; Ή τάχατες, το ήσυχο φίδι, με την τόση εξυπνάδα; Πες μου, Κύριε…
Μην είναι η αγελάδα, που πάντοτε τρέφει τον κόσμο; Ή  το ψαράκι του γιαλού, που ευλόγησες με τα δυο Σου χέρια; Πες μου, Κύριε…»
Το χελιδόνι αντάμωσε τα πλάσματα του Θεού, κι έμαθε πολλά. Μα κάποτε, βρήκε το μεγαλόπρεπο αετό κι άκουσε λόγια ανήκουστα…Να ήταν, άραγε, αλήθεια;
«Δείξε μου, Κύριε το πλάσμα σου το αγαπημένο, να φέρω ολόγυρα τον κόσμο, να το διαλαλήσω…»