Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι σταχυολογήματα μιας πνευματικής κόρης του Αγίου Πορφυρίου από βιβλία που έχουν γραφεί γι’ αυτόν.
Τα καταγραφόμενα δεν είναι πάντοτε κατά λέξη μεταφορά των λόγων του Αγίου, όμως αποδίδουν με ακρίβεια κατά το δυνατόν το νόημά τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα δεύτερο Ανθολόγιο, κοντά στο «Ανθολόγιο Συμβουλών» του Αγίου, όπου μπορούμε να μπούμε και να χαρούμε τα ανοιξιάτικα χρώματα, τη φυσική λάμψη και τη λεπτή πνευματική ευωδιά των λουλουδιών. Αν θέλετε, μπορείτε να συνθέσετε τη δική σας, προσωπική ανθοδέσμη, επιλέγοντας αυτά που ιδιαίτερα σας συγκινούν και σας εμπνέουν. Πάντως είναι επιτακτική ανάγκη να τονιστεί ότι ο λόγος του Αγίου Πορφυρίου εκφράζει, σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερες προσωπικές συμβουλές, που θα ήταν μέγα σφάλμα να εφαρμοσθούν από όλους. Είναι σαν το φάρμακο που δίνει ο σοφός γιατρός ξεχωριστά, ανάλογα με τον ασθενή και την ασθένεια. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι οι λόγοι του μας δίνουν ένα γενικό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορούμε να ανακαλύψουμε την περίπτωσή μας και με την προσευχή και την κατάλληλη πνευματική καθοδήγηση να πορευθούμε πνευματικά.
Η κατάταξη του υλικού έγινε σε δύο ενότητες. Η πρώτη περιλαμβάνει λόγους και συμβουλές που αναφέρονται στο γάμο, στη συζυγία, στους γονείς, στα παιδιά και γενικά στην οικογένεια. Ενώ η δεύτερη είναι σταχυολογήματα που αφορούν διάφορα θέματα της εν Χριστώ ζωής μας, όπως: αγάπη, άγχος, θλίψεις, ειρήνη, προσευχή, ταπείνωση, θεία χάρη.
Είθε οι ευχές της Παναγίας Μητέρας μας και του Αγίου Πορφυρίου να μας συνοδεύουν και να μας σκεπάζουν όλους μας, μέρα και νύχτα, όπου και όπως είμαστε κάθε φορά, μέχρι την τελευταία μας πνοή. Αμήν. (Χριστούγεννα 2017, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, από την παρουσίαση της έκδοσης)

Τι σημαίνει να είναι κάποιος χριστιανός σε μία εποχή στην οποία νεώτεροι και μεγαλύτεροι δυσκολευόμαστε να κοιτάξουμε τη ζωή με τα μάτια του πλησίον και έχουμε απομακρύνει την καθημερινότητά μας από την αναζήτηση της Αλήθειας, εγκλωβισμένοι σε έναν τρόπο ζωής στηριγμένο στην εικόνα, την τεχνολογία, σε σχέσεις που δεν μπορούν να ξεπεράσουν την προτεραιότητα του εγώ;
Η απάντηση περνά από τον λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο όπως βιώθηκε και βιώνεται στην Εκκλησία. Μοιάζει με λυχνάρι στο σκοτάδι, γιατί καθοδηγεί την πορεία μας βήμα-βήμα. Δεν είναι προβολέας, ο οποίος κάποτε με το υπερήφανο φως του δίνει την αίσθηση, συχνά ψευδαίσθηση, ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς, αλλά είναι αρκετό το να τον ανάψουμε και όλα θα φωτιστούν. Είναι εκείνο το παλιό, ταπεινό λυχνάρι, το οποίο προϋποθέτει και τη δική μας έγνοια να του προσθέτουμε από το λάδι της πίστης, της μετάνοιας, της αγάπης, του αγώνα, της μελέτης. Άλλωστε, ο λόγος πάντα ηχεί ανακουφιστικός, ήρεμος, αλλά και αφυπνιστικός: “όστις θέλει” (Μάρκ. 8,34).
Απόπειρες λοιπόν να δούμε την επικαιρότητα του λόγου του Θεού στη ζωή μας, αφορμές αφύπνισης, διαλόγου με σύγχρονες προκλήσεις, οι οποίες αγγίζουν κάποτε φανερά, κάποτε πιο αφανώς, την καθημερινότητά μας, περιλαμβάνει αυτό το βιβλίο.

Ο Σπορέας, ο Άσπλαχνος δούλος, τα Ζιζάνια, ο Άσωτος υιός, ο Καλός Σαμαρείτης… Οι Παραβολές του Κυρίου: σύντομες ιστορίες βγαλμένες από το στόμα του μοναδικού Διδασκάλου, του Ιησού Χριστού. Ιστορίες γεμάτες αλήθειες μοναδικής αξίας. Οι ωραιότερες ιστορίες του κόσμου!
–Τί προκάλεσε κάθε φορά την Παραβολή, ποιά ήταν η αφορμή;
–Ποιά ειναι η Παραβολή;
–Ποιά είναι η ἀντιστοιχία της με τη ζωή των ακροατών της;
–Ποιό είναι το μήνυμα, το συμπέρασμα, το πνευματικό αγώνισμα που ζητούσε ο Κύριος από όσους Τον ακολουθούσαν και Τον άκουγαν;
Στο βιβλίο αυτό θα βρεις τις Παραβολές του Κυρίου μας γραμμένες σε απλή γλώσσα, σύμφωνα με όσα γράφονται στα Ιερά Ευαγγέλια, στην Καινή Διαθήκη.

Στο βιβλίο αυτό, που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, περιγράφονται οι σκληρές και απάνθρωπες, πολλές φορές, συνθήκες ζωής μιας μεσοαστικής χριστιανικής οικογένειας όπως τις έζησαν και τις είδαν τα μάτια ενός εντεκάχρονου παιδιού, καθώς και οι τραγικές ιστορίες μερικών άλλων ανθρώπων, κυρίως παιδιών της Αθήνας, στη διάρκεια του ανελέητου χειμώνα του 1941-42.

Από μικρό παιδί είχα μία ευλάβεια προς την Εκκλησία, πράγμα που παραδόξως αποδέχτηκε και σεβάστηκε ο πατέρας μου, αν και δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενος. Μου επέτρεπε να ασχολούμαι με την θεία Λατρεία. Αν και τα άλλα αδέλφια μου, ακόμα και την Κυριακή, τα έστελνε στις απαραίτητες αγροτικές εργασίες, εμένα μου επέτρεπε να εκκλησιάζομαι και να βοηθώ στο ψαλτήρι. Προκειμένου να μάθω βυζαντινή μουσική η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, είχα την άδειά του να πηγαίνω μερικά βράδια την εβδομάδα στο Λευκόνοικο, όπου ήταν το Γυμνάσιο, πέντε χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, πράγμα επικίνδυνο τότε για έναν δεκαεξαετή.
Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου έτρεφαν ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον Θεό. Αυτό επηρέασε και εμένα αναμφίβολα. Ο ιερέας του χωριού μου ήταν απλός, ανεπιτήδευτος, με αγάπη και λειτουργικότητα, με σοβαρότητα και προσεκτική ζωή. Έδειχνε πολλή αγάπη προς το πρόσωπό μου, γι’ αυτό αργότερα με προώθησε και στην Ιερατική Σχολή. Δειλιούσα στην σκέψη της ιεροσύνης αναλογιζόμενος από την μια το μέγεθός της και από την άλλη την αναξιότητά μου. Μία φορά όμως, όταν τελείωσα το μάθημα της βυζαντινής μουσικής, μου λέγει ο δάσκαλος: “Δεν έρχεσαι να σε κάνουμε διάκο εδώ στο Λευκόνοικο που θέλουμε ένα διάκο”; Μόλις μου το είπε αυτό, άναψε μία φωτιά μέσα στην καρδιά μου να διακονήσω την Εκκλησία του Χριστού. Αλλά πώς να το πω στον πατέρα μου; Αν όμως κάτι είναι εκ Θεού, γίνεται, όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο ή αδύνατο λογικά. Η θεία μου, στην οποία αποκάλυψα το μυστικό μου, το είπε στον πατέρα μου, και αυτός προς έκπληξη όλων μας είπε: “Χρειάζονται χρήματα οι σπουδές αυτές, αλλά ας πάει”.

Ανακαλώ στη μνήμη μου μια σκηνή που θεωρώ καθοριστική. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και οι αναζητήσεις ήταν έντονες. Ένα βράδυ βγήκαμε περίπατο με έναν πολύ καλό φίλο, τότε δευτεροετή φοιτητή της Νομικής. Συζητήσαμε αρκετά. Μέχρι τότε δεν είχα και τόσο καλή σχέση με το βιβλίο. Γυρίζοντας στο σπίτι του με παρότρυνε να αλλάξω στάση απαριθμώντας μου τα πολλαπλά οφέλη από τη μελέτη. Όταν είδε ότι πείστηκα, μου δάνεισε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του. Το διάβασα άπληστα, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν η αρχή. Είδα πόσο είχε δίκιο και εγώ κατάλαβα πως ακόμα και ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους.
Παρατήρησα ότι ο φίλος μου είχε αρκετές υπογραμμίσεις και σημειώσεις, όλες με μολύβι. Σε επόμενη συνάντησή μας μου εξήγησε πως το μολύβι το ξανασβήνεις, αντίθετα με το μελάνι που μένει ανεξίτηλο. Και το βιβλίο καταστρέφεται. Μου τόνισε μάλιστα πως “όταν διαβάζεις, το μολύβι πρέπει να είναι δίπλα σου. Αργότερα όταν θέλεις να το φρεσκάρεις στη μνήμη σου και δεν έχεις χρόνο να το ξαναδιαβάσεις, θα σε βοηθούν πολύ οι σημειώσεις”.