Ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Νικηφόρος ο Λεπρός, με Συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, κατετάγη επισήμως εις το Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας την 3ην Δεκεμβρίου 2012.
Η γλυκυτάτη μορφή του Αγίου Πατρός μας έχει γίνει από χρόνια οικεία και πολύ αγαπημένη σε πολλούς πιστούς, στην χώρα μας και έξω από αυτήν. (Ο βίος του έχει ήδη μεταφρασθή στα αραβικά, και ετοιμάζεται η έκδοσή του στα αγγλικά).
Ο άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός έχει αγκαλιασθεί από μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που επικαλέσθηκαν την βοήθειά του και έχουν ευεργετηθή από Αυτόν. Καθημερινά καταφθάνουν σ’ εμάς, με όλα τα μέσα, διηγήσεις και μαρτυρίες για ποικίλα θαύματα και επεμβάσεις του Αγίου· πρώην ασθενείς με βαριά νοσήματα, καρκινοπαθείς, ψυχικά πάσχοντες, μικρά παιδιά με εκ γενετής ασθένειες, θεραπεύθηκαν. Άνθρωποι με οικονομικά προβλήματα, δικαστικές υποθέσεις και διάφορες άλλες δυσκολίες “ελευθερώθηκαν” από τον Άγιο.
Ευχαριστούμε θερμά από καρδίας όσους μας συμπαρίστανται και μας βοηθούν στο να γίνεται γνωστός ο νέος θαυματουργός Άγιος, προς στηριγμόν και παράκλησιν όλων των ευσεβών, και μάλιστα κατά τους χαλεπούς καιρούς μας.

Πέραν των βιογραφικών στοιχείων, που μας δίδουν οι ανθολόγοι της Φιλοκαλίας, περί των μακαρίων Ξανθοπούλων, που ήσαν τόσο αγαπημένοι σαν μια ψυχή “εν δυσί σώμασι”- τους οποίους ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ονομάζει “θεηγόρους, θεοφόρους, χριστοφόρους και ενθέους” -, δεν γνωρίζουμε αρκετά από τον υπερφυσικό βίο τους. Αλλά το ύψος της αγιότητός των γίνεται αισθητό μέσα από τα θεία λόγια τους, φορτισμένα ερωτικώς από τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς γι’ αυτό δεν γνωρίζουμε ποιός υπερείχε του άλλου, αφού τα εκατό Κεφάλαια παραδίδονται ως κοινοί καρποί, όπου γίνεται πνευματικώς αισθητό το “αλλόμενον ύδωρ” στις αγιασμένες καρδιές τους.

Ο όσιος Θεόδωρος, ο και Σαββαΐτης αποκαλούμενος, γιατί ασκήθηκε στη μονή του αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα, αλλά και Εδέσσης λεγόμενος, γιατί εξελέγη επίσκοπος στη Μητρόπολη της πόλεως Έδεσσα της Συρίας, έζησε κατά τον έβδομον αιώνα και ήταν γνωστός ως “μεγάλος ασκητής”. Υπήρξε πνευματικότατος και θεωρητικότατος, όπως καταφαίνεται τόσο από τα “Εκατό Κεφάλαια”, όσο και από το “Θεωρητικό”, που απ’ όλα τα έργα του ενσωμάτωσαν μόνον αυτά οι συντάκτες της Φιλοκαλίας.
Στα “Εκατό Κεφάλαια” απαντούμε συχνά: “όπως είπε ένας από τους αρχαίους”, πράγμα που σημαίνει ότι εκμεταλλεύεται την πείρα των προγενεστέρων ασκητικών Πατέρων και την αναχωνεύει στην προσωπική του πείρα, ως σύμφωνη, αλλά και για περισσότερη κατοχύρωση της διδασκαλίας του. Υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια ελαφρώς τροποποιημένα που αποτελούν μεταγραφές από τον Ευάγριο και τον άγιο Μάξιμο, τα οποία όμως αποβαίνουν το θεμέλιο άλλων δικών του κεφαλαίων.

Οι “φιλοκαλικοί” πατέρες, τους οποίους ανθολόγησε ο μέγας άγιος των νεωτέρων χρόνων, ο Αγιορείτης Νικόδημος, ασχολούνται λιγότερο με θέματα πίστεως και περισσότερο και κυρίως με θέματα πνευματικής “θεωρίας”, ασκητικά, ησυχαστικά, νηπτικά. Και απευθύνονται μεν κυρίως τα θέματα αυτά στους μοναχούς, αφορούν όμως και κάθε πιστό, που θέλει να μορφώσει μέσα του τον Χριστό και να φτάσει στην τελειότητα, “εις μέτρον…