Ο Άγιος Λουκάς και ο Αλβέρτος Σβάιτσερ είναι δύο μεγάλες μορφές που σφράγισαν με την παρουσία τους τον 20ό αιώνα. Τα σημάδια που άφησαν στο πέρασμά τους χάραξαν τη γη και τη χάραξαν ανεξίτηλα, γιατί ήταν μια πορεία αγάπης και αυτοθυσίας «ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ». Ο συνδυασμός της χριστιανικής και της ιατρικής ιδιότητας στα πρόσωπά τους φανέρωσε μιαν άλλης τάξεως λειτουργία αγάπης για τον άνθρωπο.

Αν και ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, τους συνδέει αυτή η αγάπη και η διάθεση προσφοράς για τον πάσχοντα. Αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες, που εμείς σήμερα, μη έχοντας ανάλογες εμπειρίες, ίσως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε. Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η δύναμη του Χριστού τελειούται πάντοτε μέσα στους αιώνες εν ασθενεία.

…Κάθε χρόνο και μία και δύο φορές θα επισκεπτόμουν το Όρος ν’αναπνεύσω τον αέρα του, ν’ακούσω τη φωνή του. Πολύ λίγο έως καθόλου με ενδιέφεραν οι αμύθητοι πολιτισμικοί θησαυροί του όρους. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν οι άνθρωποί του ή, καλύτερα, η αθέατη πλευρά του Όρους. Κάποια αφανή γεροντάκια που σε εντυπωσιάζουν με την απλότητα και την καλοσύνη, τη σαλότητα και την γνησιότητα, την ευγένεια αλλά και την τραχύτητα, την ελευθερία και την στενομυαλιά.
Μου άρεσε ιδιαίτερα και το επεδίωκα να ακούω τις διηγήσεις των Αγιορειτών, ειδικά των παλαιών. Μου άρεσε ο τρόπος που διηγούντο, έστω κι αν είχαν κάποια αφέλεια ή μάλλον παιδικότητα. Άλλωτε “των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών..”
…Ας είναι λοιπόν τούτο το σημειωματάριο-ημερολόγιο ένα δίκαιο όφλημα στο “κλεινόν Όρος” και μια εκ βαθέων ευχαριστία στους αγιορείτες πατέρες που γνωρίσαμε και μας στήριξαν στα δύσκολα χρόνια της νιότης και όχι μόνο.

«Ἔχετε ποτέ σκεφτεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἔστειλε τούς μαθητές του ὄχι μόνο νά κηρύττουν ἀλλά καί νά θεραπεύουν τούς ἀσθενεῖς; Ἄν ὁ Κύριος θεωροῦσε τήν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν ἔργο τόσο σημαντικό ὥστε τό ἔβαζε σέ μιά σειρά μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, τότε αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα ἀνθρώπινα ἔργα. Δέν εἶπε· “Νά κηρύσσετε τό Εὐαγγέλιο καί νά μαθαίνετε τούς ἀνθρώπους πῶς νά οἰκοδομήσουν τήν κοινωνική τους ζωή”. Πουθενά δέν λέει κάτι τέτοιο. Δίνει ὅμως στούς ἀποστόλους τήν ἐντολή νά θεραπεύουν τίς ἀσθένειες. Γιατί ἔτσι; Διότι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί ὁ ἴδιος θεράπευε τούς ἀνθρώπους, ἔδιωχνε δαιμόνια καί ἀνάσταινε νεκρούς καί στούς μαθητές του ἔδωσε ἐντολή νά θεραπεύουν τούς ἀσθενεῖς.

» Γιατί οἱ ἀρρώστιες εἶναι ὁ μεγαλύτερος πόνος καί τό με- γαλύτερο πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος. Ὑπάρχουν πολλές καί φοβερές ἀσθένειες πού βασανίζουν τόν ἄνθρωπο, κα- ταστρέφουν τήν ζωή του καί τόν φέρνουν στήν ἀπελπισία. Ἀλλά ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί φιλάνθρωπος καί ἀπό μᾶς ζητάει νά εἴμαστε ἐλεήμονες καί νά κάνουμε ἔργα ἀγάπης. Καί τό πρῶτο ἀπό τά ἔργα τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, γιατί μ’ αὐτό τόν τρόπο δείχνουμε τήν συμπόνοια καί τήν ἀγάπη μας πρός τούς δυστυχισμένους συνανθρώπους μας πού ὑποφέρουν…»