Ένα βιβλίο που απομυθοποιεί τους σύγχρονους “δούρειους ίππους” του ασιατικού μυστικισμού και τα σφαλερά μονοπάτια των ανθρώπινων αναζητήσεων και αναδεικνύει την ασφαλή οδό για αυτογνωσία και αλήθεια: το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, μέσα από το φώς της Ορθόδοξης πίστης και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Ένα πράγμα θα ήθελα να σου ζητήσω: να είσαι πιο προσεκτική και πιο αυστηρή με τον εαυτό σου. Για την εκτέλεση όλων των κανόνων μη θλίβεσαι. Τους έκανες; Δόξα τω Θεώ! Δεν τους έκανες; Συγγνώμη Κύριε! Να τα κανονίζεις όλα όχι μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις, αλλά και με το πώς αισθάνεσαι τον εαυτό σου. σωματικά και πνευματικά… Μας σώζει ο Σωτήρας μας κι όχι οι δικοί μας αγώνες και κόποι. Εμείς ας παραδώσουμε στον Κύριο την καρδούλα μας κι Εκείνος θα τη γεμίσει με τόση αγάπη, που θα αρχίσουν να ζουν φωτεινά μέσα της όλοι!… Για θυμήσου πώς άρχισες να μαθαίνεις γράμματα στο σχολείο… Αυτή τη μέθοδο εκμάθησης εφάρμοσε και στην πνευματική ζωή. Μη βιάζεσαι, μη βασανίζεις και μη συντρίβεις τον εαυτό σου, ούτε την οικογένεια σου. Να ενεργείς πάντα με περίσκεψη σε κάθε περίσταση της ζωής. Επίσης μην ξεχνάς να λες: “Κύριε, βοήθει μοι! Κύριε, συνέτισόν με!” Ορίστε, έτσι θα μαθαίνεις. Το πρωταρχικό σε τούτη την επιστήμη είναι να μάθεις να κυριαρχείς και να κυβερνάς όχι τους άλλους, αλλά τον εαυτό σου. Ο Θεός είναι αγάπη και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει. Ορίστε όλη η επιστήμη! Μάθε να αγαπάς τους άλλους, μάθε να συμπονάς τους άλλους κι η χαρά θα εγκατασταθεί στον νου και την καρδιά σου Η ευλογία του Θεού μαζί σου.

Αν αύριο πρέπει να παρουσιαστώ στο κριτήριο του Θεού κι αν αύριο πρέπει να δώσω απάντηση στην ερώτηση πώς έζησα, με τί έζησα, αν έζησα κατά το πνεύμα του Θεού, τότε τι νόημα έχουν οι έγνοιες για συσσώρευση και για οικοδομήματα; Να όμως, που τώρα κατά βάσιν μόνο αυτά σκέφτονται οι άνθρωποι, ενώ, κατά το πνεύμα του Θεού, ζουν ως μονάδες – ακόμη και μέσα στην Εκκλησία, ακόμη κι εκείνοι που διακονούν στο Ιερό Βήμα, ή και οι μοναχοί. Κοιτάξετε μέσα σας: άραγε ο φόβος του Θεού καθοδηγεί τις σκέψεις, τις πράξεις μας; Άραγε είναι η αγάπη προς τον Θεό βάση της ύπαρξής μας; Να, αγαπητέ, αυτή η σφραγίδα που μας βάζει καθημερι­νά ο τρόπος της ζωής μας, που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, στην ψυχή, στην καρδιά και τον νου, αυτή είναι που κάνει τον χρόνο έλευσης του αντιχρίστου να πλησιάζει ή να απομακρύνεται. Η δική του σφραγίδα μαρτυρεί μόνο εκείνη που έχουμε ήδη βάλει εμείς στον εαυτό μας. Χωρίς εμάς, ούτε να σωθούμε, ούτε να χαθούμε γίνεται. Η τηλεόραση και το βίντεο έχουν πια διεισδύσει ακόμα και στους τοίχους των μοναστηριών! Ποιός θα σβήσει αυτή τη σφραγίδα, αν την βάλαμε εμείς στον εαυτό μας εκούσια, με επιθυμία και αγάπη; Δεν είναι λοιπόν ο αντίχριστος που θα μας καταστρέψει. Ήδη πριν την έλευσή του, θα καθορί­σουμε τον πνευματικό μας προσανατολισμό και θα κάνου­με επιλογή. Η σφραγίδα του αντιχρίστου θα είναι η τελευ­ταία τελεία στη δική μας επιλογή.

Τι μυστικά κρύβει ένας παλιός πύργος στη Μάνη και ποια σχέση μπορεί να έχουν δυο παιδιά της εποχής μας με τov τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου; Ζούμε συγχρόνως στο σήμερα και στο χθες; Είναι απίστευτο… κι όμως γίνεται! Κι αν όλη αυτή την περιπέτεια δεν την οργάνωσε ο θείος Βασίλης; Αν η ιστορία της θείας Γκαγκούλ ήταν αληθινή κι οι δείχτες στο ρολόι του Οδυσσέα γύριζαν πράγματι προς τα πίσω; Που σταματά άραγε η πραγματικότητα και πού αρχίζει το παραμύθι; Όμως, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι πάντα εκεί, στο κάστρο, στα στενά δρομάκια, στις εκκλησίες και στα παλάτια της δοξασμένης πολιτείας του Μυστρά…

Η Μελίτσα, η προσωποποίηση του δένδρου που έχει ταυτιστεί με την Ελλάδα, περιηγείται με τα παιδιά στους ελαιώνες και τα ελαιοτριβεία και τους αφηγείται με ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο τα προτερήματα του πολύτιμου δένδρου. Αλλά το ταξίδι δεν περιορίζεται στο χώρο. Επεκτείνεται και στο χρόνο. Από την αρχαία Ελλάδα και το στεφάνι από ελιά ως το κλαδί ελιάς που έφερε στο Νώε το περιστέρι. Το ταξίδι συνεχίζεται στον ελαιώνα της Γεθσημανή και φθάνει ως το καντήλι και το λαδάκι με το οποιο αλείφει ο νονός το βαπτιστήρι του.

Ο Δεκαπενταύγουστος ήταν η καλύτερη στιγμή του καλοκαιριού για το Μανώλη και τη Δέσποινα. Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, καρφιτσωμένο σε κάποια πλαγιά της Ηπείρου, δεν το άλλαζαν με τίποτε. Μόνο που φέτος τα πράγματα ήταν κάπως… διαφορετικά. Οι δυσκολίες της πατρίδας μας, τα προβλήματα των ανθρώπων της και ειδικά των νέων, είχαν ρίξει ένα βαρύ πέπλο από πάνω τους. Τότε μπήκε στη μέση ο παππούς. Παρακινούμενος από τη διάκριση και την αγάπη του για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τους μίλησε για τη ζωή και τις προφητείες του, αλλά κυρίως τους παρότρυνε να τον γνωρίσουν, ακολουθώντας τα χνάρια του σε μονοπάτια των βουνών που ήταν γεμάτα ιστορίες και θρύλους. Μέσα από αυτές τις διαδρομές, όλη η οικογένεια όχι μόνο διαπίστωσε την αλήθεια των λόγων του Αγίου, αλλά έμαθε να ζει με κάτι που είχαν ξεχάσει: την ελπίδα. Έτσι, παππούς, γιαγιά, γονείς και εγγόνια βάλθηκαν να βρουν τρόπο για να βγάλουν τον τόπο τους από την αφάνεια. Ο Άγιος βέβαια ήταν αυτός που τους παρακίνησε, αυτοί όμως έπρεπε να κάνουν την ευλογία πράξη. Κάπου ψηλά, σ΄ ένα χωριό της Ηπείρου…