Αν αύριο πρέπει να παρουσιαστώ στο κριτήριο του Θεού κι αν αύριο πρέπει να δώσω απάντηση στην ερώτηση πώς έζησα, με τί έζησα, αν έζησα κατά το πνεύμα του Θεού, τότε τι νόημα έχουν οι έγνοιες για συσσώρευση και για οικοδομήματα; Να όμως, που τώρα κατά βάσιν μόνο αυτά σκέφτονται οι άνθρωποι, ενώ, κατά το πνεύμα του Θεού, ζουν ως μονάδες – ακόμη και μέσα στην Εκκλησία, ακόμη κι εκείνοι που διακονούν στο Ιερό Βήμα, ή και οι μοναχοί. Κοιτάξετε μέσα σας: άραγε ο φόβος του Θεού καθοδηγεί τις σκέψεις, τις πράξεις μας; Άραγε είναι η αγάπη προς τον Θεό βάση της ύπαρξής μας; Να, αγαπητέ, αυτή η σφραγίδα που μας βάζει καθημερι­νά ο τρόπος της ζωής μας, που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, στην ψυχή, στην καρδιά και τον νου, αυτή είναι που κάνει τον χρόνο έλευσης του αντιχρίστου να πλησιάζει ή να απομακρύνεται. Η δική του σφραγίδα μαρτυρεί μόνο εκείνη που έχουμε ήδη βάλει εμείς στον εαυτό μας. Χωρίς εμάς, ούτε να σωθούμε, ούτε να χαθούμε γίνεται. Η τηλεόραση και το βίντεο έχουν πια διεισδύσει ακόμα και στους τοίχους των μοναστηριών! Ποιός θα σβήσει αυτή τη σφραγίδα, αν την βάλαμε εμείς στον εαυτό μας εκούσια, με επιθυμία και αγάπη; Δεν είναι λοιπόν ο αντίχριστος που θα μας καταστρέψει. Ήδη πριν την έλευσή του, θα καθορί­σουμε τον πνευματικό μας προσανατολισμό και θα κάνου­με επιλογή. Η σφραγίδα του αντιχρίστου θα είναι η τελευ­ταία τελεία στη δική μας επιλογή.

Η Μελίτσα, η προσωποποίηση του δένδρου που έχει ταυτιστεί με την Ελλάδα, περιηγείται με τα παιδιά στους ελαιώνες και τα ελαιοτριβεία και τους αφηγείται με ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο τα προτερήματα του πολύτιμου δένδρου. Αλλά το ταξίδι δεν περιορίζεται στο χώρο. Επεκτείνεται και στο χρόνο. Από την αρχαία Ελλάδα και το στεφάνι από ελιά ως το κλαδί ελιάς που έφερε στο Νώε το περιστέρι. Το ταξίδι συνεχίζεται στον ελαιώνα της Γεθσημανή και φθάνει ως το καντήλι και το λαδάκι με το οποιο αλείφει ο νονός το βαπτιστήρι του.

…Ήμασταν μια παρέα λίγο-πολύ σαν όλες τις άλλες. Τέσσερις έφηβοι από οικογένειες με τραυματισμένες σχέσεις και μηδαμινές ελπίδες για αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά ζούσαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε έξω από τα προβλήματά μας. Μας κέντριζαν οι προκλήσεις της εποχής, μας συνέπαιρναν τα ερωτήματα της ηλικίας μας, διψούσαμε για νέες εμπειρίες… Ήταν ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα. Τουλάχιστον έτσι άρχισε. Όλα ξεκίνησαν σαν μια αναζήτηση καινούργιας περιπέτειας, σαν ένα παιχνίδι. Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο πρωινό. Τίποτα, όμως, από όσα ακολούθησαν δεν ήταν συνηθισμένο. Καθόλου συνηθισμένο… Μετά από εκείνο το πρωινό ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο για όσα έγιναν. Για να το πιστέψουν όλοι. Για να το πιστέψω κι εγώ… Ειρήνη Η Ειρήνη, μία σύγχρονη δεκαεξάχρονη μαθήτρια καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της, τις εμπειρίες της και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις. Μαζί με τη δική της ζωή σκιαγραφεί με λεπτομέρειες τη ζωή τεσσάρων στενών της φίλων. Ανάμεσά τους είναι ο ασυμβίβαστος Σκίουρος, ο ονειροπόλος Αναστάσης και ο βαθιά εσωστρεφής Γιάννης που επιφυλάσσει στο τέλος του βιβλίου μια μεγάλη έκπληξη σε όλους! Οι τέσσερις φίλοι ανεβαίνουν στο βουνό για να βαδίσουν σ’ ένα ξεχασμένο μονοπάτι που ακολουθούσαν τα παλιότερα χρόνια όσοι είχαν μια έντονη επιθυμία και ζητούσαν την πραγμάτωσή τους. Στην ανάβασή τους θα συναντήσουν ένα παράξενο ελάφι και έναν δενδρίτη μοναχό: δύο συναντήσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή τους. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο γεμάτο τόλμη που γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία μοναχών της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού (επί του όρους Τρώωδος της Κύπρου) με τη Σταυρούλα Σταμάτη. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου που γρήγορα εξαντλήθηκε συγκίνησε τους εφήβους αλλά και τους αναγνώστες μεγαλύτερων ηλικών με την αλήθειά του και με την ευαισθησία του.