Ο δικός μας Άγιος Βασίλης

Mέσα στην καρδιά του χειμώνα, υπάρχουν κάποιες μέρες ζεστές και ηλιόλουστες που θυμίζουν μικρό καλοκαιράκι. Αυτές είναι οι «Αλκυονίδες μέρες». Σαν πέσουν μάλιστα τις μέρες των Χριστουγέννων είναι δυνατόν ν’ αλλάξουν τα πάντα στη ζωή των ανθρώπων. Με την υπογραφή της βραβευμένης Άννας Ιακώβου, το βιβλίο περιλαμβάνει δύο πρωτότυπα γιορτινά διηγήματα. Τα παιδιά ζουν πιο έντονα απ΄όλους την περίοδο του Δωδεκαήμερου από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα. Στιγμές γεμάτες συγκίνηση διαδέχονται άλλες, γεμάτες από παιδικές «σκανδιαλιές», που ανήκουν εν τούτοις σε μια μυστική πορεία ωρίμανσης των μικρών ηρώων, αλλά και συχνά και των μεγαλύτερων που τους περιβάλλουν.

Ένα καλογραμμένο παιδικό διήγημα από τη Δήμητρα Σταύρου με ήρωες δύο σύγχρονα παιδιά και εικονογράφηση του Σπύρου Γούση. Λευκωπά σύννεφα μια έκρυβαν και μια φανέρωναν τον θαμπό ήλιο. Το μικρό καράβι έπλεε εις τον μέγαν και απλωτόν αιγιαλόν, ανάμεσα εις αγρίους θαλασσοπλήκτους βράχους, για να φωτίσει και αγιάσει τα αφώτιστα κύματα. Ο Φώτης μαζί με τους άλλους κολυμβητές προετοιμαζόταν στην ακτή για τη βουτιά του. Έκανε τον σταυρό του και βούτηξε τα πόδια του στο ακροθαλάσσι. Έκανε κρύο, αυτή ήταν η αλήθεια. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια παράξενη ορμή και μάλωσε- από μέσα του- το κρύο νερό σαν να ήταν ζωντανός άνθρωπος: “Άκου να δεις! Εγώ θα κολυμπήσω και θα πάω στον σταυρό, ό,τι και αν λές εσύ! Είτε τον πιάσω τελικά, είτε δεν τον πιιάσω, θα πάω στον σταυρό”. Κι ένιωσε σαν να ντράπηκε από τη μεριά του το νερό και σαν να ανέβασε λίγο τη θερμοκρασία του, σαν να ζεστάθηκε. Λες αυτό να εννοούσε ο νονός Χρήστος, όταν έλεγε πως δεν βουτάει μόνον και μόνον για να πιάσει τον σταυρό;