Ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Νικηφόρος ο Λεπρός, με Συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, κατετάγη επισήμως εις το Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας την 3ην Δεκεμβρίου 2012.
Η γλυκυτάτη μορφή του Αγίου Πατρός μας έχει γίνει από χρόνια οικεία και πολύ αγαπημένη σε πολλούς πιστούς, στην χώρα μας και έξω από αυτήν. (Ο βίος του έχει ήδη μεταφρασθή στα αραβικά, και ετοιμάζεται η έκδοσή του στα αγγλικά).
Ο άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός έχει αγκαλιασθεί από μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που επικαλέσθηκαν την βοήθειά του και έχουν ευεργετηθή από Αυτόν. Καθημερινά καταφθάνουν σ’ εμάς, με όλα τα μέσα, διηγήσεις και μαρτυρίες για ποικίλα θαύματα και επεμβάσεις του Αγίου· πρώην ασθενείς με βαριά νοσήματα, καρκινοπαθείς, ψυχικά πάσχοντες, μικρά παιδιά με εκ γενετής ασθένειες, θεραπεύθηκαν. Άνθρωποι με οικονομικά προβλήματα, δικαστικές υποθέσεις και διάφορες άλλες δυσκολίες “ελευθερώθηκαν” από τον Άγιο.
Ευχαριστούμε θερμά από καρδίας όσους μας συμπαρίστανται και μας βοηθούν στο να γίνεται γνωστός ο νέος θαυματουργός Άγιος, προς στηριγμόν και παράκλησιν όλων των ευσεβών, και μάλιστα κατά τους χαλεπούς καιρούς μας.

Σπουδαιότατα τα σαράντα κεφάλαια του οσίου πατέρα μας Φιλοθέου. Οι ανθολόγοι της Φιλοκαλίας τα είδαν “γεμάτα πνευματική σοφία” και σαν “γνώμονα νήψεως και καθαρότητος της καρδίας”. Και πράγματι, κάθε κεφάλαιο και ένα πνευματικό μαργαριτάρι.
Γνήσιο τέκνο του Όρους Σινά, με τα 40 κεφάλαια συμπυκνώνει όλη την ησυχαστική και πνευματική σιναϊτική παράδοση, όλες τις πατερικές μοναστικές εμπειρίες, όπως τις εκθέτει στην ουρανοδρόμο Κλίμακά του ο μεγάλος δάσκαλος του μοναχισμού, κοινοβιακού και ησυχαστικού, άγιος Ιωάννης. Όπως όλοι οι ησυχαστές, δίνει έμφαση στην εσωτερική εργασία με την αδιάλειπτη νοερά επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού, στις πνευματικές θεωρίες και στο χαροποιό πένθος, δηλαδή τη μνήμη του θανάτου. Το 6ο κεφάλαιο είναι ασυγκρίτου πνευματικού κάλλους, όταν ο Όσιος περιγράφει την ομορφιά της μνήμης του θανάτου, την αγάπη του να κρατήσει τη μνήμη αυτή κοντά του, αυτή τη “θυγατέρα του Αδάμ”, να την κάνει σύζυγό του, να κοιμάται μαζί της και να συνομιλεί πάντοτε για τα μετά τον θάνατο. Αλλά, με στεναγμό ομολογεί, ότι δεν τον άφησε να ικανοποιήσει το θείο πόθο του η σκοτεινή του διαβόλου θυγατέρα, η λήθη.
Ο όσιος Φιλόθεος, σαν τους προ αυτού πνευματικούς πατέρες, ακολουθεί τις ασκητικές μεθόδους των, τη σιωπή και την περιεκτική εγκράτεια, τη μελέτη των παθών του Κυρίου, την ταπείνωση και τα δάκρυα σαν μέσα καθάρσεως της ψυχής. Κυρίως θεωρεί την ταπείνωση σαν θεϊκή αρετή, αφού αυτή ντύθηκε σε όλο το βίο Του ο Κύριος Ιησούς, υπογραμμίζοντας την αθλιότητα της υπερηφανείας, από την οποία έπεσαν οι άγγελοι και ο Αδάμ.

Ο όσιος Θεόδωρος, ο και Σαββαΐτης αποκαλούμενος, γιατί ασκήθηκε στη μονή του αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα, αλλά και Εδέσσης λεγόμενος, γιατί εξελέγη επίσκοπος στη Μητρόπολη της πόλεως Έδεσσα της Συρίας, έζησε κατά τον έβδομον αιώνα και ήταν γνωστός ως “μεγάλος ασκητής”. Υπήρξε πνευματικότατος και θεωρητικότατος, όπως καταφαίνεται τόσο από τα “Εκατό Κεφάλαια”, όσο και από το “Θεωρητικό”, που απ’ όλα τα έργα του ενσωμάτωσαν μόνον αυτά οι συντάκτες της Φιλοκαλίας.
Στα “Εκατό Κεφάλαια” απαντούμε συχνά: “όπως είπε ένας από τους αρχαίους”, πράγμα που σημαίνει ότι εκμεταλλεύεται την πείρα των προγενεστέρων ασκητικών Πατέρων και την αναχωνεύει στην προσωπική του πείρα, ως σύμφωνη, αλλά και για περισσότερη κατοχύρωση της διδασκαλίας του. Υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια ελαφρώς τροποποιημένα που αποτελούν μεταγραφές από τον Ευάγριο και τον άγιο Μάξιμο, τα οποία όμως αποβαίνουν το θεμέλιο άλλων δικών του κεφαλαίων.