…Κάθε χρόνο και μία και δύο φορές θα επισκεπτόμουν το Όρος ν’αναπνεύσω τον αέρα του, ν’ακούσω τη φωνή του. Πολύ λίγο έως καθόλου με ενδιέφεραν οι αμύθητοι πολιτισμικοί θησαυροί του όρους. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν οι άνθρωποί του ή, καλύτερα, η αθέατη πλευρά του Όρους. Κάποια αφανή γεροντάκια που σε εντυπωσιάζουν με την απλότητα και την καλοσύνη, τη σαλότητα και την γνησιότητα, την ευγένεια αλλά και την τραχύτητα, την ελευθερία και την στενομυαλιά.
Μου άρεσε ιδιαίτερα και το επεδίωκα να ακούω τις διηγήσεις των Αγιορειτών, ειδικά των παλαιών. Μου άρεσε ο τρόπος που διηγούντο, έστω κι αν είχαν κάποια αφέλεια ή μάλλον παιδικότητα. Άλλωτε “των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών..”
…Ας είναι λοιπόν τούτο το σημειωματάριο-ημερολόγιο ένα δίκαιο όφλημα στο “κλεινόν Όρος” και μια εκ βαθέων ευχαριστία στους αγιορείτες πατέρες που γνωρίσαμε και μας στήριξαν στα δύσκολα χρόνια της νιότης και όχι μόνο.