Μεγαλώνοντας παιδιά στη σύγχρονη εποχή, με την πολυπλοκότητα που την χαρακτηρίζει, ο σημερινός γονιός μοιάζει με δρομέα πολλών χιλιομέτρων με στόχο τον πρωταθλητισμό. Ο στόχος αυτός συνδέεται με την προστασία των παιδιών, το μεγάλωμά τους, την παροχή αγαθών υλικών και συναισθηματικών, την προσδοκία να “γίνουν άνθρωποι με αξία, αυτόνομοι, ικανοί”. Για την επίτευξη αυτού του στόχου ο γονιός αγωνιά, ανησυχεί, προσπαθεί να προλάβει, να διαχειριστεί, μελετάει, συμβουλεύεται, απογοητεύεται, μπερδεύεται και πάλι αγωνιά.

Μικρά μυστικά για μια όμορφη καθημερινή ζωή Από τον συγγραφέα του βιβλίου Προσευχητάριον ειδικών περιστάσεων π. Διονύσιο Ταμπάκη …ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ως ο τόπος και ο χρόνος της αιωνιότητας αποτελούσε και πάντα θα αποτελεί μία αέναη πηγή εμπνεύσεως για κληρικούς, θεολόγους, λειτουργιολόγους, ιεροψάλτες, αγιογράφους, φιλολόγους, αρχιτέκτονες, ποιητές, συγγραφείς, στοχαστές, ιστορικούς, κοινωνιολόγους, μουσικούς, ζωγράφους, λαογράφους και άλλους πολλούς. Ό,τι όμως και να γράψεις, ό,τι και να περιγράψεις για το Άγιον Όρος, πάντοτε θα είναι ένας και μόνο κόκκος άμμου από μία απέραντη αμμουδιά, που το ζεσταίνει η φιλόστοργη αγάπη της Θεοτόκου. Και τούτο διότι τ΄ Άγιον Όρος είναι ουσιαστικά αυτό, που δεν φαίνεται, αφού πολιτεύεται στο αόρατο μέρος της πλάσης. Συνεπώς για να το κατανοήσεις θα χρειασθείς κιάλια πνευματικά, που όμως δεν τα πωλεί ο τυφλός κι εφήμερος τούτος κόσμος. Σ΄ αυτό το βιβλίο, λοιπόν, παρουσιάζουμε με λίγα λόγια κι απλά, ως ένα λυχναράκι με ιλαρό φώς στα ερεβώδη σκοτάδια της εποχής μας, διάφορες συμβουλές και αποφθέγματα, καρπόι εμπειριών και θεϊκών βιωμάτων συγχρόνων Αθωνιτών Πατέρων, που κατά καιρούς ως προσκυνητές στης Παναγιάς το περιβόλι ακούσαμε και τα καταγράψαμε. Είναι ένα μικρό, σύγχρονο Γεροντικό, που στόχο έχει να κεντρίσει στην ψυχή την καλή ανησυχία και τη δίψα για το αιώνιο και το αληθινό. Μια χούφτα λιβάνι, που ξεκλέψαμε από τό ερμάρι του ιερού ένα δειλινό, σαν αποσπέριζαν οι Πατέρες στο τερπνό εκκλησάκι του Χριστού μας, εκεί, στης Παναγιάς τον θρόνο τον Αθωνικό.

«Αγαπώ το παιδί μου» λέει μια μάνα και το παίρνει συνέχεια τηλέφωνο. Λέει ότι το κάνει από αγάπη. «Να δω τι κάνει, πού είναι». Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Το κάνει διότι δεν αντέχει να της φύγει το παιδί μέσα απ’ τα χέρια και ν’ ανοιχτεί στη δική του ζωή. «Και με ποιους είσαι; Kαι γιατί αργείς; Και ποιός μιλάει δίπλα σου, ποια είναι αυτή;» Πρόκειται για καχυποψία κι αρρωστημένη σχέση. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αγάπη θα πει δόσιμο, θα πει «Θέλω ν’ ανοίξεις τα φτερά σου. Θέλω το καλό σου». Αν έχεις την αληθινή αγάπη, θες μόνο το καλό αυτού που αγαπάς. Κι αυτό, ξέρεις τι κάνει τον άνθρωπό σου; Να σ’ αγαπά ακόμα πιο πολύ. Να μη ξεκολλά από πάνω σου. Γιατί δεν ξεκολλά; Γιατί εσύ τον αφήνεις να ξεκολλήσει. Όταν αφήνεις κάποιον να ξεκολλήσει από πάνω σου, δεν ξεκολλά. Όταν τον τραβάς με το ζόρι, γίνεσαι απωθητικός και απωθητική. Και πετυχαίνεις το αντίθετο. Η αγάπη πάει μαζί με την ελευθερία. «Σ’ αγαπώ, και σ’ αφήνω ελεύθερη, και σ’ αφήνω ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις». Και λες εσύ τότε: «με τόση αγάπη που μου δείχνεις, με κάνεις και σε θέλω πιο πολύ. Διότι με σέβεσαι». Ο Θεός αυτό κάνει. Μας σέβεται κάθε στιγμή της ζωής μας. Και μας αγαπά, σαν το φως του ήλιου και σαν τη βροχή, που πέφτει παντού. Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο υπενθυμίζοντας διαρκώς την αιώνια θεϊκή αγάπη. Όταν βλέπεις τον ήλιο να λάμπει, είναι σα να σου λέει ο Χριστός: «Και σήμερα πάλι σ’ αγαπώ και ας ήσουν ό, τι ήσουν χθες. Και σήμερα σου δίνω ευκαιρία για νέες επιλογές. Κι όταν πέφτει η βροχή Μου, δεν ξεχωρίζει καλούς και κακούς. Όλους τους δροσίζει. Όλα τα σπίτια τα ποτίζει. Όλα τα χωράφια. Και το δικό σου…».