Από μικρό παιδί είχα μία ευλάβεια προς την Εκκλησία, πράγμα που παραδόξως αποδέχτηκε και σεβάστηκε ο πατέρας μου, αν και δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενος. Μου επέτρεπε να ασχολούμαι με την θεία Λατρεία. Αν και τα άλλα αδέλφια μου, ακόμα και την Κυριακή, τα έστελνε στις απαραίτητες αγροτικές εργασίες, εμένα μου επέτρεπε να εκκλησιάζομαι και να βοηθώ στο ψαλτήρι. Προκειμένου να μάθω βυζαντινή μουσική η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, είχα την άδειά του να πηγαίνω μερικά βράδια την εβδομάδα στο Λευκόνοικο, όπου ήταν το Γυμνάσιο, πέντε χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, πράγμα επικίνδυνο τότε για έναν δεκαεξαετή.
Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου έτρεφαν ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον Θεό. Αυτό επηρέασε και εμένα αναμφίβολα. Ο ιερέας του χωριού μου ήταν απλός, ανεπιτήδευτος, με αγάπη και λειτουργικότητα, με σοβαρότητα και προσεκτική ζωή. Έδειχνε πολλή αγάπη προς το πρόσωπό μου, γι’ αυτό αργότερα με προώθησε και στην Ιερατική Σχολή. Δειλιούσα στην σκέψη της ιεροσύνης αναλογιζόμενος από την μια το μέγεθός της και από την άλλη την αναξιότητά μου. Μία φορά όμως, όταν τελείωσα το μάθημα της βυζαντινής μουσικής, μου λέγει ο δάσκαλος: “Δεν έρχεσαι να σε κάνουμε διάκο εδώ στο Λευκόνοικο που θέλουμε ένα διάκο”; Μόλις μου το είπε αυτό, άναψε μία φωτιά μέσα στην καρδιά μου να διακονήσω την Εκκλησία του Χριστού. Αλλά πώς να το πω στον πατέρα μου; Αν όμως κάτι είναι εκ Θεού, γίνεται, όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο ή αδύνατο λογικά. Η θεία μου, στην οποία αποκάλυψα το μυστικό μου, το είπε στον πατέρα μου, και αυτός προς έκπληξη όλων μας είπε: “Χρειάζονται χρήματα οι σπουδές αυτές, αλλά ας πάει”.

Το Άγιον Όρος του Άθωνος είναι σύμβολο αγάπης, ολοκληρωτικής αφιερώσεως των μοναχών στον Θεό και της ευλάβειας των πιστών Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, που το προίκισαν με το Αυτοδιοίκητο, το Άβατο και πολλά άλλα συναφή προνόμια. Παραμένει ακόμη ως ζωντανό κατάλοιπο της άλλοτε κραταιάς και φωτεινής Ρωμαϊκής “Βυζαντινής” Αυτοκρατορίας. Η πνευματική του προσφορά ανά τους αιώνες είναι μεγίστη και ανυπολόγιστη. Παρά τις δοκιμασίες που διήλθε, το Άγιον Όρος παραμένει αναλλοίωτο, μάλιστα δε σήμερα γίνεται περισσότερο γνωστό και προσελκύει περισσότερους προσκυνητές. “Έσται εν ταις εσχάταις ημέραις εμφανές το Όρος Κυρίου”, γιατί το έχει ανάγκη ο κόσμος, το κρατά η χάρις του Θεού και οι πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου.

Η συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου, που έζησε το πιο πυκνό σκοτάδι του μίσους – μια μαρτυρία για την πρόνοια του Θεού, που αναζητά τον κάθε άνθρωπο ακόμα και μέσα στους πιο απόκρημνους γκρεμούς!

«Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το αφιέρωσα στην αναζήτηση της αγάπης και της αλήθειας… Πέρασα από την Ινδία,το Θιβέτ και την Ταϊλάνδη, καθώς και από μουσουλμανικές χώρες όπως το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο και τη Μαλαισία. Ταξίδεψα στην Αλάσκα, στο Μεξικό και στη Βραζιλία για να δοκιμάσω άλλα συστήματα, όπως τον κομμουνισμό, τον αθεϊσμό και τη χίπικη κουλτούρα. Επί αρκετά χρόνια μελέτησα ενδελεχώς τις ανατολικές θρησκείες: τον ινδουισμό, τον βουδισμό, τον ισλαμισμό· καθώς και την πνευματικότητα των Αμερικανών αυτοχθόνων. Άλλες φορές πάλι, έμπλεξα με τον υπόκοσμο των ναρκωτικών και εισχώρησα στον εσωτερισμό και την απόκρυφη γνώση, περιερχόμενος σε κατάσταση έκστασης. Όμως, τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό που υπήρχε στην ψυχή μου…
Πάντοτε έτρεχα να ξεφύγω από τον Θεό, από τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Ήταν ένα ταξίδι στην κόλαση, γεμάτο μίσος και θάνατο… Άκουσα πολλές φορές να προφέρουν το όνομα του Ιησού και άλλες τόσες φορές Τον απέρριψα και Τον αρνήθηκα…
Ίσως κάποιοι στο άκουσμα του ονόματος του Ιησού να μη θελήσουν να διαβάσουν την ιστορία, αντιμετωπίζοντας καθετί παρόμοιο ως “πνευματική ανισορροπία”. Αυτός όμως που ειλικρινά αναζητεί την αλήθεια, θα διαβάσει αυτή την ιστορία με πολλή προσοχή· και θα διαπιστώσει πόσο ζωντανή είναι η παρουσία του Θεού και με πόση αγάπη προστατεύει όλους εμάς, κάθε μέρα, κατά την πορεία μας στη ζωή…».