«Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής ήταν ο σύγχρονος Αγιορείτης μοναχός, που βίωσε και επαναχάραξε αναλυτικά και εμπεριστατωμένα την οδό του μοναχισμού. Επανέφερε με τον εμπειρικό τρόπο ζωής του ξανά την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά περί ησυχασμού στον σύγχρονο αγιορειτικό και εν γένει στον ορθόδοξο μοναχισμό. Ήταν ένας άξιος συνεχιστής της ησυχαστικής και φιλοκαλικής παραδόσεως, που συνέβαλε τα μέγιστα στην πνευματική ανάκαμψη και επάνδρωση του Αγίου Όρους. Παρέδωσε την διδαχή του και κυρίως το βίωμά του ως πνευματική παρακαταθήκη στους υποτακτικούς του.

Υπολογίζεται ότι από την «ρίζα» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μοναχές, που ανάγουν την πνευματική τους πατρότητα στον μακάριο αυτόν Γέροντα. Οι μοναχοί αυτοί εγκαταβιώνουν σε Μονές του Αγίου Όρους, της Ελλάδος, της Κύπρου αλλά και του εξωτερικού.»

Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινός

Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν φανταζόταν πως τούτο το σεργιάνι δίπλα στο κύμα, που κάθε απόγευμα έκανε η γιαγιά Δωρούλα και η μικρή Δέσποινα, ήταν ένα ολάκερο ταξίδι. Ένα ταξίδι, που έφτανε ως απέναντι, στην πατρίδα τους, τη Μικρά Ασία… Eνα ξεχωριστό βιβλίο με θέμα το νόστο. Περιέχει και ένα audiobook στο οποίο η συγγραφέας Άννα Ιακώβου αφηγείται την ιστορία και συνοδεύεται από την μουσική που επιμελήθηκε ο Στέφανος Δορμπαράκης. Στο λαούτο συνοδεύει ο Κυριάκος Ταπάκης. To Κλειδί γράφτηκε για τα μεγαλύτερα παιδιά αλλά θα αγγίξει και τους μεγάλους. H ηρωίδα, η γιαγιά Δωρούλα, έχει χάσει το πατρικό της, έχει χάσει την πατρίδα της, τη γειτονιά της, τους γείτονες των παιδικών της χρόνων, αλλά δεν έχει χάσει το κλειδί του σπιτιού της. Το έχει καλά φυλαγμένο στο νέο της σπίτι σαν την ανάμνηση μιας ελπίδας. Το κλειδί είναι ένα σύμβολο που παραπέμπει στο άνοιγμα, στην επιστροφή στην οικία, στην επιστροφή στην πατρίδα κάθε ανθρώπου που βίαια ξεριζώνεται από τον κόσμο του. Σταδιακά η γιαγιά Δωρούλα εμπιστεύεται αυτή την ελπίδα στην καρδιά της εγγονής της Δέσποινας. Η εικονογράφηση είναι της Εύας Καραντινού που έχει συνεργαστεί με επιτυχία και σε προηγούμενα βιβλία της Άννας Ιακώβου. Είναι φανερό ότι το κείμενο που εικονογραφεί την έχει αγγίξει βαθιά και μπορεί και το μεταφέρει σε εικόνες με πολύ εύστοχο, λιτό και συνάμα δυνατό τρόπο.