Το βιβλίο αυτό του αγίου Λουκά είναι ένα βιβλίο μάχης. Είναι γραμμένο από κάποιον που κάθεται πάνω στο σταυρό. Είναι γραμμένο από κάποιον ο οποίος είναι δυσκολεμένος […] Είναι πολύ σημαντικό αυτό, το να δούμε δηλαδή ότι τα κείμενα αυτά του αγίου Λουκά, είναι κείμενα ενός ανθρώπου σταυρωμένου, ενός ανθρώπου που κινδυνεύει, ενός ανθρώπου ο οποίος στην κυριολεξία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης, έχει πολλή σημασία αυτό, βλέπει απέναντί του τον εχθρό και χωρίς να είναι καθόλου αναπαυμένος ή ασφαλής, εκτοξεύει εν ώρα μάχης προειδοποιήσεις και περιγραφές προς συστρατιώτες και φίλους, οι οποίες βοηθούνε, αλλά βοηθούνε με ένα πολύ απτό τρόπο. Βοηθούνε χωρίς απαραίτητα να έχουν όλη την άνεση και την ανάπαυση του θεολογικού αναλυτή, η οποία ανάπαυση δεν δίνεται σε όλες τις εποχές της Εκκλησίας. Όταν η Εκκλησία για παράδειγμα είναι εν διωγμώ, δεν μπορούμε να έχουμε την άνεση αυτή των θεολογικών αναλύσεων. Έχουμε όμως την απόλυτη ανάγκη να μας υποδειχθούν δρόμοι, δια των οποίων θα τελεσφορήσει η ζωή μας. Αυτό το μαχητικό, αυτό το άρωμα της μάχης ή αν θέλετε το επικίνδυνο, επικίνδυνη οσμή της μάχης υπάρχει στο βιβλίο αυτό και το κάνει γοητευτικό. Δεν είναι ένα ευτυχισμένο βιβλίο, είναι ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφονται εντολές, υποδείξεις, οι οποίες αφορούν τη μάχη, και ακριβώς επειδή η εποχή μας έχει χαρακτηριστικά και τέτοια, για να μην πω ότι κυρίως τέτοια χαρακτηριστικά έχει, ακριβώς γι’ αυτό ένα τέτοιο βιβλίο είναι απολύτως νομίζω συζητήσιμο και σήμερα.