Η γιαγιά Μυρσίνη σκύβει με αγάπη πάνω στα παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας και μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία βοηθάει να κάνουν τη μάθηση παιχνίδι. Τα παιδιά μ΄ έναν χαρούμενο τρόπο ανακαλύπτουν τον θησαυρό, που κρύβει η ελληνική μας γλώσσα, και πώς σιγά-σιγά θα τον κατακτήσουν. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης δραστηριότητες και ποιήματα που βοηθήσουν τα παιδιά στην απομνημόνευση. …Μέχρι να γυρίσω στο σπίτι τα είχα όλα ξεχάσει. – Τι μάθατε, αγόρι μου, σήμερα στο σχολείο; ρωτά χαμογελαστή η μαμά. – Ε… να, παλιά οι άνθρωποι ήταν όλοι ζωγράφοι. Ζούσανε μέσα στις σπηλιές και τις ζωγράφιζαν. Πριν προλάβει η μαμά να απαντήσει, η αδελφή μου έχει σκάσει στα γέλια. – Τι χαζομάρες είναι αυτές που λες, Νικόλα; – Δεν λέω χαζομάρες! Η δασκάλα μάς είπε πως αυτές οι ζωγραφιές γέννησαν τα γράμματα. – Πω, πω… φοβερό! Για πάμε να μου δείξεις τις ζωγραφιές, που έκανες εχτές, μήπως έχουν γεννήσει γράμματα και δεν το ξέρουμε;

Έγγαμοι και άγαμοι σ’ αυτή τη ζωή χρειαζόμαστε συνεχή και ακατάπαυστο αγώνα. Οι μεν άγαμοι για να διατηρήσουν καθαρή και άσπιλη την παρθενία τους, οι δε έγγαμοι για να κρατήσουν καθαρούς και ανεπιβουλεύτους τους στεφάνους τους.
Οι Χριστιανοί σύζυγοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν κυλάει η ζωή χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις, χωρίς κατανόησι, χωρίς στοργή του ενός προς τον άλλο. Πάνω απ’ όλα χωρίς ταπείνωσι και υποχωρητικότητα.
Σήμερα οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους τα πάντα… εκτός από τον εαυτό τους!
Όταν κάνετε αγωγή με το παράδειγμά σας στα παιδιά σας, υπάρχει μεγάλη ελπίδα να εξουδετερώσετε τυχόν επιβαρύνσεις κληρονομικές.
Η πολυτεκνία είναι στην εποχή μας μαρτυρία Ιησού Χριστού και μαρτύριο για τον Ιησού Χριστό.
Μεγάλη προσπάθεια ώστε να κρατήσετε τα παιδιά σας στην αγάπη του Χριστού. Συμβουλές λίγες. Παράδειγμα και προσευχή πολλή. Χρειάζεται πρώτα προσευχή, δεύτερον παράδειγμα και τρίτον διάλογος με τα παιδιά.

“Είναι κάποιες μνήμες που δεν ξεχνιούνται… Γιατί δε γράφονται στο νου. Σα πυρωμένο σίδερο πληγώνουν την καρδιά ως να αφήκουν πάνω της ανεξίτηλο σημάδι. Υπάρχουν μνήμες που, άδικα προσπαθείς, ποτέ δε θα μπορέσεις να τις σβήσεις…
Το ξέρω, φούλα μου, γιατί κι εγώ μία τέτοια κουβαλώ. Αυτή είναι που οδηγάει τη ζωή μου. Όσο κι αν θέλω να το κρύψω, δεν μπορώ. Το πυρωμένο της αχνάρι στην καρδιά πάντα θα μαρτυρεί για με, ποια είμαι, πού ανήκω…”
Μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων, με πρωταγωνιστή έναν ξύλινο σταυρό, αργά-αργά ξεδιπλώνεται ένα άγνωστο σχεδόν κομμάτι της Ιστορίας. Η τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου, που λιμνάζει μπερδεμένη στα γρανάζια των διπλωματικών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής, παραμένοντας ατελείωτη. Ίσως γι’ αυτό και η διήγηση αυτού του βιβλίου μοιάζει να μην έχει τέλος, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα ζωντανό δίλημμα και μαζί, την ευθύνη της προσωπικής του επιλογής. Αν οι ήρωες θα δικαιωθούν ή θα παραμείνουν θλιβερά ξεχασμένοι. Ο καθένας ας αποφασίσει για το τέλος που θα ‘θελε να δώσει, όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στην ίδια την Ιστορία…

Ο π. Σάββας θέρμαινε τις παγωμένες καρδιές, ενίσχυε τα παραλελυμένα χέρια, εμφυσούσε το πνεύμα της πίστεως στό Θεό, κυριολεκτικά ανύψωνε τους πεσόντας. Από τη ζωντανή πηγή, που ήταν η καθαρή και παραδομένη στο Θεό καρδιά του, ο μπάτουσκα αντλούσε δυνάμεις για τoυς μεγάλους κόπους του.

“Όπως ήμουν καθιστή πολλή ώρα, έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και με πήρε ο ύπνος. Είδα τότε ένα όνειρο, από το οποίο ξύπνησα συγκλονισμένη. Ονειρεύτηκα μια νέα καλόγρια με γλυκύτατο πρόσωπο. […]
– Βασιλική, σ’ ευχαριστώ.
– Ποια είσαι, αδελφούλα μου; Και τι σου έχω κάνει και μ’ ευχαριστείς; τη ρώτησα έκπληκτη.
– Είμαι η Ολυμπία, η ηγουμένη του μοναστηριού, που έκαψαν οι πειρατές, μου απάντησε και συνέχισε: Σ’ ευχαριστώ, που έπλυνες τα κοκκαλάκια μου και τα ‘βρεξες με τα δάκρυά σου. Αν ήξερες, Βασιλική, τι φριχτούς πόνους είχα υποστεί, θα σπάραζε η καρδιά σου.
Εγώ αμέσως σαν να πετάχθηκα όρθια, την αγκάλιασα, τη φιλούσα κι έκλαιγα μ’ αναφιλητά…”
Η Βασιλική Ράλλη, η γυναίκα που αξιώθηκε να παραστεί στις ιερές ευρέσεις Νικολάου, Ραφαήλ, Ειρήνης και, των συν αυτοίς αγίων μαρτύρων της Μυτιλήνης, μας μιλά για μία ακόμη οσιομάρτυρα, την αγία Ολυμπία. Η ίδια η αγία της αποκάλυψε την ιστορία του μοναστηριού της στα δύσκολα χρόνια της Δ’ Σταυροφορίας, το μαρτύριό της στα χέρια βάναυσων πειρατών και, τέλος, την καθοδήγησε στην αποκάλυψη του μαρτυρικού και θαυματουργού λειψάνου της.