Η συναρπαστική και ανατρεπτική πορεία ζωής ενός σύγχρονου αναζητητή της αλήθειας, του Κλάους Κένεθ. Το υπαρξιακό ταξίδι ενός ανθρώπου από τη διάλυση της προσωπικότητάς του στην ανέλπιστη επάνοδό του στην πραγματική ζωή και στο φως της Ορθοδοξίας, με καταληκτικό σταθμό αυτής της περιπλάνησης τη συνάντηση με τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
Η μοναδικότητα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου ως κατάφαση στην αγαπητική κλήση του Θεού, η αλήθεια ως προσωπική-υποστατική αρχή, το νόημα της ύπαρξης ως αγάπη και ελευθερία, δείχνουν έναν άλλον υπαρξιακό ορίζοντα, όπου ακόμη και η απελπισία βιώνεται ως προνόμιο που δεν οδηγεί ποτέ στην πικρή αίσθηση της απόγνωσης και του θανάτου, αλλά στην αναμονή και στην προσδοκία για την εκ νέου δεξίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Έτσι, το τέλος είναι μονάχα η αρχή…

Επιτραπέζιο χριστιανικό ορθόδοξο παιχνίδι με “αρετές και πάθη.

Ιδανικό για όλη την οικογένεια.

Επιτραπέζιο χριστιανικό  ορθόδοξο παιχνίδι “Μικροί Προσκυνητές”.

Ένα παιχνίδι που θα σε βοηθήσει να γνωρίσεις τη ζωή του Χριστού με ένα ευχάριστο τρόπο.

Ιδανικό για όλη την οικογένεια.

Από μικρό παιδί είχα μία ευλάβεια προς την Εκκλησία, πράγμα που παραδόξως αποδέχτηκε και σεβάστηκε ο πατέρας μου, αν και δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενος. Μου επέτρεπε να ασχολούμαι με την θεία Λατρεία. Αν και τα άλλα αδέλφια μου, ακόμα και την Κυριακή, τα έστελνε στις απαραίτητες αγροτικές εργασίες, εμένα μου επέτρεπε να εκκλησιάζομαι και να βοηθώ στο ψαλτήρι. Προκειμένου να μάθω βυζαντινή μουσική η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, είχα την άδειά του να πηγαίνω μερικά βράδια την εβδομάδα στο Λευκόνοικο, όπου ήταν το Γυμνάσιο, πέντε χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, πράγμα επικίνδυνο τότε για έναν δεκαεξαετή.
Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου έτρεφαν ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον Θεό. Αυτό επηρέασε και εμένα αναμφίβολα. Ο ιερέας του χωριού μου ήταν απλός, ανεπιτήδευτος, με αγάπη και λειτουργικότητα, με σοβαρότητα και προσεκτική ζωή. Έδειχνε πολλή αγάπη προς το πρόσωπό μου, γι’ αυτό αργότερα με προώθησε και στην Ιερατική Σχολή. Δειλιούσα στην σκέψη της ιεροσύνης αναλογιζόμενος από την μια το μέγεθός της και από την άλλη την αναξιότητά μου. Μία φορά όμως, όταν τελείωσα το μάθημα της βυζαντινής μουσικής, μου λέγει ο δάσκαλος: “Δεν έρχεσαι να σε κάνουμε διάκο εδώ στο Λευκόνοικο που θέλουμε ένα διάκο”; Μόλις μου το είπε αυτό, άναψε μία φωτιά μέσα στην καρδιά μου να διακονήσω την Εκκλησία του Χριστού. Αλλά πώς να το πω στον πατέρα μου; Αν όμως κάτι είναι εκ Θεού, γίνεται, όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο ή αδύνατο λογικά. Η θεία μου, στην οποία αποκάλυψα το μυστικό μου, το είπε στον πατέρα μου, και αυτός προς έκπληξη όλων μας είπε: “Χρειάζονται χρήματα οι σπουδές αυτές, αλλά ας πάει”.

Αυτό το βιβλίο θα βοηθήσει τους γονείς να κάνουν τη σύνδεση μεταξύ της πνευματικής ζωής, όπως την κατανοούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και των διαρκών προκλήσεων της ανατροφής των παιδιών μας· μεταξύ αυτού που ο Θεός έχει αποκαλύψει στους αγίους διαμέσου των αιώνων και αυτού που Εκείνος αποκαλύπτει σ’ έναν άλλο άγιο, το παιδί μας, την ώρα που ζωγραφίζει με μαρκαδόρους στον τοίχο. Θέλουμε να συνδέσουμε αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί με αυτό που συμβαίνει στα σπίτια μας κάθε ημέρα, καθώς αγωνιζόμαστε να σηκώσουμε τα παιδιά απ’ τα κρεβάτια τους κάθε πρωί και να φύγουμε απ’ το σπίτι χωρίς επεισόδια. Χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις συνδέσεις για μας, όχι απλώς για τα παιδιά μας, και χρειάζεται να μάθουμε ότι η οικογενειακή ζωή είναι ένα κοινό ταξίδι που ως άξονα έχει την αγάπη, όχι μια σειρά καθηκόντων προς διεκπεραίωση.
Αυτό το βιβλίο είναι οι «οδηγίες χρήσης» που θα ευχόμουν να είχε δώσει κάποιος σε μένα και τη Γεωργία, τη σύζυγό μου, όταν η Κυράννα, το πρώτο μας παιδί, γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια…