Θεία Λειτουργία για το Σχολείο μας. Τα φώτα όλα αναμμένα. Ο ιεροψάλτης κατανυκτικά αποδίδει τους ύμνους.
Έφθασε η στιγμή που τα παιδιά μπαίνουν στον ναό. Ησυχία και λίγα λόγια από τις δασκάλες για την τακτοποίηση τους. Ακούστηκε το Ευαγγέλιο. Πραγματοποιήθηκε κι η Μεγάλη Είσοδος. Φθάσαμε στην Αγία αναφορά. Πήρα στα χέρια μου τα τίμια δωρα λέγοντας «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν…». Ο ψάλτης σιγόψελνε: «Σὲ ὑμνοῦμεν… σὲ εὐλογοῦμεν…».
Πρώτη φορά –είκοσι χρόνια ως ιερέας– κοίταξα προς το εκκλησίασμα αυτή τη στιγμή. Είδα τα παιδιά γονατισμένα. Πλάι τους οι δασκάλες. «Κατάπεμψον τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον ἐφ’ ἡμᾶς…». Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Ψέλισα τα λόγια που λέγαμε και στις κατασκηνώσεις: «Θεέ μου, να ᾽μαστε μαζί, στον Ουρανό όπως και στη γη». Τελείωσε η Λειτουργία. Κατά τη διανομή του αντιδώρου θυμάμαι την φράση που είπα στη διευθύντρια: «Μην φοβάσαι τίποτα!».

Ιστορίες εμπνευσμένες από την καθημερινή σχολική ζωή.
Ένα ημερολόγιο-λεύκωμα με απλές, βιωματικές σκέψεις και υπέροχες εικόνες που ψηλαφούν μια άλλη πραγματικότητα, φωτεινή και ουράνια!

«Το ένιωθε το σκόρπισμα του εαυτού του κάθε βράδυ μέσα σε τόσο κόσμο. Το πρωί στο Υπουργείο τον πλάκωνε η ρουτίνα, δεν τον ενδιέφερε πλέον η δουλειά του, είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Έλεγε πως κάνει υπομονή να σιγουρέψει το μέλλον και μετά λογάριαζε να παραιτηθεί. Είχε πάντα την αίσθηση πως δεν ανήκει εκεί, πως όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο, πολλές φορές ξυπνούσε ανήσυχος μέσα στην νύχτα από έναν ακαθόριστο εφιάλτη, κοιμόταν ελάχιστα. Όλα τα θέματα παρέμεναν το ίδιο άλυτα, ήξερε πως κάποτε έπρεπε να τα αντιμετωπίσει, να σταματήσει να κρύβεται, να μην τα απωθεί. Αλλιώς είχε ξεκινήσει, κάποτε φιλοδοξούσε να αφιερωθεί στον συνάνθρωπο, κατά βάθος ήξερε πως η ζωή είναι αλλού, δεν γνώριζε πού όμως…»

Μια διαδρομή οδύνης, ενοχών, αλλοτρίωσης και αναζήτησης από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Οι ήρωες του αφηγήματος αυτού δημιουργήθηκαν από τις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που ζουν πλάι μας. Θελήσαμε να διηγηθούμε την ζωή τους για να ψελλίσουμε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο κι αν έχει αστοχήσει κανείς, όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν έφταιξε, φτάνει να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβει απόλυτα την ευθύνη της ζωής του και θα επιθυμήσει να ξανοιχτεί στο Φως. Μυστήριο είναι αυτό και φτωχά τα λόγια για να το περιγράψουμε,μα συμβαίνει καθημερινά γύρω μας κι εμείς λαχταρήσαμε να το μοιραστούμε.

Μακριά ποδιά εργασίας, με δυο μεγάλες τσέπες και το σύμβολο ΙΣ * ΧΡ * ΝΙ * ΚΑ ψηλά στο κέντρο.

«Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής ήταν ο σύγχρονος Αγιορείτης μοναχός, που βίωσε και επαναχάραξε αναλυτικά και εμπεριστατωμένα την οδό του μοναχισμού. Επανέφερε με τον εμπειρικό τρόπο ζωής του ξανά την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά περί ησυχασμού στον σύγχρονο αγιορειτικό και εν γένει στον ορθόδοξο μοναχισμό. Ήταν ένας άξιος συνεχιστής της ησυχαστικής και φιλοκαλικής παραδόσεως, που συνέβαλε τα μέγιστα στην πνευματική ανάκαμψη και επάνδρωση του Αγίου Όρους. Παρέδωσε την διδαχή του και κυρίως το βίωμά του ως πνευματική παρακαταθήκη στους υποτακτικούς του.

Υπολογίζεται ότι από την «ρίζα» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μοναχές, που ανάγουν την πνευματική τους πατρότητα στον μακάριο αυτόν Γέροντα. Οι μοναχοί αυτοί εγκαταβιώνουν σε Μονές του Αγίου Όρους, της Ελλάδος, της Κύπρου αλλά και του εξωτερικού.»

Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινός

Οι εκπληκτικές περιπέτειες δύο παιδιών και ενός ναύτη από την Τζαμάϊκα που ναυαγούν σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου και παραμένουν εκεί επί ένα χρόνο χωρίς βοήθεια από το εξωτερικό περιβάλλον. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο σεβασμό για την άγρια φύση αλλά και ένα πνευματικό ταξίδι για τους τρεις ήρωες. Κατέληξαν ναυαγοί σε μια βραχονησίδα, όταν, μετά από μια θαλασσοταραχή, το κρουαζιερόπλοιό τους τo ανέτρεψε η θάλασσα. Δυο παιδιά, ο Αλεσσάντρο και η Λυδία, και ένας ναύτης Τζαμαϊκανός, ο Τόμας, προσπαθούν απεγνωσμένα, πιασμένοι από ένα κατάρτι, να κολυμπήσουν ενάντια στα μανιασμένα κύματα ελπίζοντας να βρουν κάποια ξέρα και να σωθούν. Πράγματι ο δυνατός αέρας, σύμμαχός τους, τους παρέσυρε και έτσι το κύμα τούς ξέβρασε σ’ ένα ερημονήσι. Σε ένα μικρό νησί καταμεσής του Αιγαίου… -Επιτέλους στεριά, ψέλλισαν και οι τρεις και έπεσαν μισολιπόθυμοι στο έδαφος. Έπρεπε να δώσουν μάχη για τη ζωή τους μέχρι να τους ανακαλύψουν και να σωθούν. Άραγε θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν στο άγονο αυτό νησάκι;