Κάποιο ζεστό απόγευμα του Σεπτεμβρίου, εμείς οι δόκιμοι μοναχοί τής Μονής των Σπηλαίων τού Πσκωφ -στην πρώτη νιότη μας τότε- ανεβήκαμε από τα περάσματα και τις στοές τού μοναστηριού πάνω στα αρχαία τείχη και βολευτήκαμε κάπου ψηλά. Μπροστά μας απλώνονταν ο κήπος και τα χωράφια. Πάνω στην κουβέντα, αρχίσαμε να θυμόμαστε πώς ο καθένας μας είχε εμφανιστεί στη μονή. Και όσο περισσότερο ακούγαμε ο ένας τον άλλο, τόσο περισσότερη έκπληξη νιώθαμε…

Και γιατί λοιπόν πήγαμε εκεί και επιθυμούσαμε διακαώς να μείνουμε για πάντα; Ξέραμε καλά την απάντηση σε αυτή την ερώτηση: είχε αποκαλυφθεί στον καθένα μας ένας υπέροχος κόσμος, ασύγκριτος με οτιδήποτε άλλο. Και αυτός ο κόσμος φαινόταν απίστευτα πιο ελκυστικός, απ’ όσα είχαμε ζήσει στα λιγοστά και ευτυχισμένα μας χρόνια. Γι’ αυτό τον κόσμο θέλω να σας μιλήσω στο βιβλίο που κρατάτε, για τον υπέροχο αυτό κόσμο, που οι άνθρωποι ζουν με εντελώς άλλους κανόνες από κείνους της συνηθισμένης ζωής· τον κόσμο του ατελείωτου φωτός, τον γεμάτο αγάπη και χαρούμενες αποκαλύψεις, τον κόσμο των ελπίδων και της ευτυχίας, των δοκιμασιών, των νικών και της ανακάλυψης νοήματος στις ήττες. Και το βασικότερο: για τα ισχυρά φαινόμενα της δύναμης και της βοήθειας του Θεού – γι’ αυτά θέλω να σας διηγηθώ σε τούτο το βιβλίο…

…Ήμασταν μια παρέα λίγο-πολύ σαν όλες τις άλλες. Τέσσερις έφηβοι από οικογένειες με τραυματισμένες σχέσεις και μηδαμινές ελπίδες για αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά ζούσαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε έξω από τα προβλήματά μας. Μας κέντριζαν οι προκλήσεις της εποχής, μας συνέπαιρναν τα ερωτήματα της ηλικίας μας, διψούσαμε για νέες εμπειρίες… Ήταν ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα. Τουλάχιστον έτσι άρχισε. Όλα ξεκίνησαν σαν μια αναζήτηση καινούργιας περιπέτειας, σαν ένα παιχνίδι. Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο πρωινό. Τίποτα, όμως, από όσα ακολούθησαν δεν ήταν συνηθισμένο. Καθόλου συνηθισμένο… Μετά από εκείνο το πρωινό ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο για όσα έγιναν. Για να το πιστέψουν όλοι. Για να το πιστέψω κι εγώ… Ειρήνη Η Ειρήνη, μία σύγχρονη δεκαεξάχρονη μαθήτρια καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της, τις εμπειρίες της και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις. Μαζί με τη δική της ζωή σκιαγραφεί με λεπτομέρειες τη ζωή τεσσάρων στενών της φίλων. Ανάμεσά τους είναι ο ασυμβίβαστος Σκίουρος, ο ονειροπόλος Αναστάσης και ο βαθιά εσωστρεφής Γιάννης που επιφυλάσσει στο τέλος του βιβλίου μια μεγάλη έκπληξη σε όλους! Οι τέσσερις φίλοι ανεβαίνουν στο βουνό για να βαδίσουν σ’ ένα ξεχασμένο μονοπάτι που ακολουθούσαν τα παλιότερα χρόνια όσοι είχαν μια έντονη επιθυμία και ζητούσαν την πραγμάτωσή τους. Στην ανάβασή τους θα συναντήσουν ένα παράξενο ελάφι και έναν δενδρίτη μοναχό: δύο συναντήσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή τους. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο γεμάτο τόλμη που γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία μοναχών της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού (επί του όρους Τρώωδος της Κύπρου) με τη Σταυρούλα Σταμάτη. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου που γρήγορα εξαντλήθηκε συγκίνησε τους εφήβους αλλά και τους αναγνώστες μεγαλύτερων ηλικών με την αλήθειά του και με την ευαισθησία του.

Στον πατέρα Δαμασκηνό Κατρακούλη, μία ιδιαίτερα σημαντική, άγνωστη στους πολλούς πνευματική μορφή της Αττικής γης, είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο της Άννας Ιακώβου που κυκλοφορεί στη σειρά «Ήταν κάποτε παιδιά”. Υποδειγματικός κληρικός, αξιώθηκε να ανακαινίσει και να εγκαταστήσει στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μακρυνού την γυναικεία αδελφότητα που την κατοικεί έως σήμερα.