Πώς οι ιεραπόστολοι αντικρίζουν κι αντιμετωπίζουν τις γυναίκες τις οποίες συναντούν στον δρόμο τους, δηλαδή τις γυναίκες οι οποίες «λαχαίνουν» στον δρόμο της ιεραποστολής, στον οποίον φαίνεται να δεσπόζει η ανδρική παρουσία; Το ερώτημα αφορά και τη δυνατότητα των γυναικών να διανύσουν «πρωτογενώς»  τον δρόμο της ιεραποστολής, ως ιεραπόστολοι οι ίδιες. Αν η (ιερ)αποστολή είναι η μαρτυρία για έναν Θεό Τριαδικό (δηλαδή για έναν Θεό που είναι -σα να λέμε- μια αιώνια συντροφιά, της οποίας ο τρόπος ύπαρξης είναι η αγάπη) και για τον πονετικό Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε «θανάτω θάνατον πατήσας», τότε και τα δύο (αφενός η θεολογική διδαχή, και αφετέρου η έμπρακτη σύγκρουση με τις δυνάμεις…

«Ο μακαριστός Γέροντας τα τελευταία χρόνια της επιγείου ζωής του, υπακούοντας στην έντονη επιθυμία και παράκλησί μας, καθόταν μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να σχολιάση το Ευαγγελικό ή Αποστολικό ανάγνωσμα. Η αρχή ήταν σταθερή. Όχι όμως και η συνέχεια. Απρόβλεπτη ποικιλία θεμάτων εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Φλέγοντα εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα, πρακτικά προβλήματα οικογενειακής ζωής και αγωγής των παιδιών, απλούστερες και δυσκολώτερες θεολογικές απορίες. Η καταγραφή και οργάνωσις όλων αυτών σε ξεχωριστές ενότητες δεν ήταν εύκολη διαδικασία.
Επί πλέον, ο Γέροντας ήταν άριστος γνώστης της μητρικής ελληνικής γλώσσης μας. Κατά την μετατροπή του προφορικού λόγου του σε κείμενο προς έκδοσιν, έπρεπε να τηρηθή λεπτή ισορροπία με κριτήρια την φιλολογική ακρίβεια, την διατήρησι των στοιχείων της αυθόρμητης και ζωντανής εκφράσεως και την υποχρέωσι να είναι προσιτή σε όλους η πνευματική ωφέλεια.
Τέλος, καθώς είναι γνωστή η εμπιστοσύνη της Εκκλησίας στο πρόσωπο και τον λόγο του πατρός Επιφανίου, καθίσταται σαφές το μέγεθος της ευθύνης πού ένοιωσαν όσοι ασχολήθηκαν με την παρούσα έκδοσι».

Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για κάθε πτυχή της μελλοντικής τους ζωής: Τις σπουδές, την καριέρα κ.λ.π. Κι όμως! Κάτι μας ξεφεύγει. Κάτι καθοριστικό για την αληθινή τους ευτυχία, κάτι καίριο για την ολοκλήρωσή τους. Ποιο είναι αυτό: Η εκπαίδευσή τους να ζήσουν μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο, η προετοιμασία τους να μοιραστούν μία κοινή ζωή.
Διδάσκεται αυτή η δεξιότητα; Πόσο επηρεάζει η οικογενειακή ζωή των πρώτων παιδικών και εφηβικών χρόνων την ποιότητα της μελλοντικής οικογένειας;
Ο συγγραφέας, γονιός, παππούς και δάσκαλος, με την πλούσια παιδαγωγική του πείρα και τη συνεπή πνευματική του ζωή, διερευνά αυτή την ευαίσθητη πτυχή της παιδαγωγίας. Δεν δίνει συνταγές, δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, αλλά καταθέτει εμπειρικές προτάσεις.
Οι σκέψεις και η κατάθεση ψυχής του συγγραφέα συνοδεύονται και υποστηρίζονται από τον ευλογημένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου, τον οποίον ο συγγραφέας γνώρισε και επανειλημμένως αξιώθηκε των καρπών της αγιότητάς του!