Είχε ακούσει ο μικρός Θανάσης (Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης) πως ο Πόντος είναι του Αϊ-Γιώργη του Καβαλάρη το τσιφλίκι και πως ολημερίς γυρνά με το άλογό του και τον φυλά. Σ’ εκείνα τα ευλογημένα χώματα αντάμωσε το παιδί μια μέρα τον Άγιο. Κι απ’ τη στιγμή που ο Αϊ-Γιώργης τον ανέβασε στη σέλα του αλόγου του, έγινε προστάτης και οδηγός του.

Εις το βιβλίον αυτό περιλαμβάνονται ηχογραφημένες διηγήσεις του Γέροντος Πορφυρίου για την ζωή του. Οι περισσότερες έχουν γίνει από τον Γέροντα σε μία μικρή ομάδα ακροατών, εν γνώσει του ότι ηχογραφούνται. Απέχουν χρονικά η μία από την άλλη αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μερικές έγιναν εις το κελλί του εις το Ησυχαστήριον στο Μήλεσι. Άλλες έγιναν σε διαφόρους τόπους και χρόνους ή ακόμη και μέσα σε αυτοκίνητο εν κινήσει.

Ο π. Ανδρέας Κονάνος, ένας χαρισματικός ομιλητής με δικό του στυλ, δική του ιδιόλεκτο και βιωματική πάντοτε αφήγηση, γεμίζει τους ναούς με νέους ανθρώπους που έλκονται από τη ζωντάνια, τη γοητεία και την αλήθεια του λόγου του. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του: <Τίποτε ιδιαίτερο. Λίγες εκπομπές που κάναμε στο ραδιοφωνικό σταθμό <Πειραϊκή Εκκλησία>, γραμμένες σε κείμενο, μαζί με τα αντίστοιχα cd, ώστε να μπορείς να ακούς και να διαβάζεις. Κάναμε παρέα αρκετές ώρες μαζί. […] το ζήτησαν πολλοί να γίνει αυτή η έκδοση. Σιγά το πράμα, δηλαδή. Λες και δεν τα ξέρεις όλα. Όλα τα ξέρεις, πίστεψέ με. Απλά, θες να τ’ ακούς κάπως αλλιώς. Θες το φάρμακο, μα σε σιρόπι γλυκό. Δεν αντέχεις ενέσεις, χειρουργεία, πικρές γεύσεις…>.

«Αγαπώ το παιδί μου» λέει μια μάνα και το παίρνει συνέχεια τηλέφωνο. Λέει ότι το κάνει από αγάπη. «Να δω τι κάνει, πού είναι». Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Το κάνει διότι δεν αντέχει να της φύγει το παιδί μέσα απ’ τα χέρια και ν’ ανοιχτεί στη δική του ζωή. «Και με ποιους είσαι; Kαι γιατί αργείς; Και ποιός μιλάει δίπλα σου, ποια είναι αυτή;» Πρόκειται για καχυποψία κι αρρωστημένη σχέση. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αγάπη θα πει δόσιμο, θα πει «Θέλω ν’ ανοίξεις τα φτερά σου. Θέλω το καλό σου». Αν έχεις την αληθινή αγάπη, θες μόνο το καλό αυτού που αγαπάς. Κι αυτό, ξέρεις τι κάνει τον άνθρωπό σου; Να σ’ αγαπά ακόμα πιο πολύ. Να μη ξεκολλά από πάνω σου. Γιατί δεν ξεκολλά; Γιατί εσύ τον αφήνεις να ξεκολλήσει. Όταν αφήνεις κάποιον να ξεκολλήσει από πάνω σου, δεν ξεκολλά. Όταν τον τραβάς με το ζόρι, γίνεσαι απωθητικός και απωθητική. Και πετυχαίνεις το αντίθετο. Η αγάπη πάει μαζί με την ελευθερία. «Σ’ αγαπώ, και σ’ αφήνω ελεύθερη, και σ’ αφήνω ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις». Και λες εσύ τότε: «με τόση αγάπη που μου δείχνεις, με κάνεις και σε θέλω πιο πολύ. Διότι με σέβεσαι». Ο Θεός αυτό κάνει. Μας σέβεται κάθε στιγμή της ζωής μας. Και μας αγαπά, σαν το φως του ήλιου και σαν τη βροχή, που πέφτει παντού. Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο υπενθυμίζοντας διαρκώς την αιώνια θεϊκή αγάπη. Όταν βλέπεις τον ήλιο να λάμπει, είναι σα να σου λέει ο Χριστός: «Και σήμερα πάλι σ’ αγαπώ και ας ήσουν ό, τι ήσουν χθες. Και σήμερα σου δίνω ευκαιρία για νέες επιλογές. Κι όταν πέφτει η βροχή Μου, δεν ξεχωρίζει καλούς και κακούς. Όλους τους δροσίζει. Όλα τα σπίτια τα ποτίζει. Όλα τα χωράφια. Και το δικό σου…».