«Το ένιωθε το σκόρπισμα του εαυτού του κάθε βράδυ μέσα σε τόσο κόσμο. Το πρωί στο Υπουργείο τον πλάκωνε η ρουτίνα, δεν τον ενδιέφερε πλέον η δουλειά του, είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Έλεγε πως κάνει υπομονή να σιγουρέψει το μέλλον και μετά λογάριαζε να παραιτηθεί. Είχε πάντα την αίσθηση πως δεν ανήκει εκεί, πως όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο, πολλές φορές ξυπνούσε ανήσυχος μέσα στην νύχτα από έναν ακαθόριστο εφιάλτη, κοιμόταν ελάχιστα. Όλα τα θέματα παρέμεναν το ίδιο άλυτα, ήξερε πως κάποτε έπρεπε να τα αντιμετωπίσει, να σταματήσει να κρύβεται, να μην τα απωθεί. Αλλιώς είχε ξεκινήσει, κάποτε φιλοδοξούσε να αφιερωθεί στον συνάνθρωπο, κατά βάθος ήξερε πως η ζωή είναι αλλού, δεν γνώριζε πού όμως…»

Μια διαδρομή οδύνης, ενοχών, αλλοτρίωσης και αναζήτησης από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Οι ήρωες του αφηγήματος αυτού δημιουργήθηκαν από τις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που ζουν πλάι μας. Θελήσαμε να διηγηθούμε την ζωή τους για να ψελλίσουμε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο κι αν έχει αστοχήσει κανείς, όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν έφταιξε, φτάνει να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβει απόλυτα την ευθύνη της ζωής του και θα επιθυμήσει να ξανοιχτεί στο Φως. Μυστήριο είναι αυτό και φτωχά τα λόγια για να το περιγράψουμε,μα συμβαίνει καθημερινά γύρω μας κι εμείς λαχταρήσαμε να το μοιραστούμε.

»  Συχνά συναντούμε ανθρώπους, που παρότι βρίσκονται στην αμαρτία, κρύβουν μέσα τους θησαυρό! Η αμαρτία τους είναι απλά το αποτέλεσμα μιας άστοχης αναζήτησης του Θεού.  Σε όλη τους τη ζωή έψαχναν τον Θεό αλλά με λανθασμένο τρόπο. Γι αυτό ο Θεός δεν τους απορρίπτει στις αποτυχίες τους, εφόσον βλέπει ότι πίσω από τις άστοχες ενέργειές τους Αυτόν έψαχναν. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι ψάχνουν την αλήθεια σε διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, και παρότι ζουν στην πλάνη, διακρίνεις μέσα τους κάτι θεοφιλές, κάποια ίχνη αληθινής αναζήτησης του Θεού. Γι αυτό και κάποια ευνοϊκή στιγμή της ζωής τους θα βρει ο Θεός τον τρόπο να τους φέρει κοντά Του, να τους υποδεχθεί στους κόλπους της Εκκλησίας Του.

[ … ]  Την κατάσταση του ανθρώπου δεν τη μαρτυρεί το εξωτερικό σχήμα αλλά η βαθύτερη αναζήτησή του. Εμείς τις περισσότερες φορές ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας και για τους άλλους τόσο επιφανειακά, ώστε δεν διεισδύουμε στη βαθύτερη ουσία του ανθρώπινου προσώπου. Εξετάζουμε τον κάθε άνθρωπο πολύ επιπόλαια:  σε ποιους χώρους κινείται, πώς συμπεριφέρεται, ποιο είναι το επάγγελμά του, τι πτυχία έχει, τι αμαρτίες έκανε, αν εξομολογείται, πού εξομολογείται, χίλια δυο … Τι σημασία έχουν όλα αυτά, αν δεν αποκτήσουμε μέσα μας ζωή αληθινή;  Αν μέσα μας είμαστε στεγνοί, τι αξία έχει αν το σώμα και το αίμα μας είναι γεμάτα από Σώμα και Αίμα Χριστού;  Μοναδική μακαριότητα της ψυχής μας είναι η εν Χριστώ ζωή και όχι η ικανοποίηση των ποικίλων στόχων και επιθυμιών μας.»