Στό τελευταῖο βιβλίο τῆς Κ. Δια­θήκης, τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ᾿Ιωάν­νου, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ προβάλλει μέ ὅλη τή θριαμβευτική της μορφή.

Δυστυχῶς ὅμως τό ὑπέροχο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως δέν ἔχει μελετηθεῖ ὅσο καί ὅπως πρέπει ἀπό τό πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στήν ἐργασία αὐτή, προσπαθήσαμε νά μήν ἐκθέσουμε δικές μας ἑρμηνεῖες ἤ ἀπόψεις, ἀλλά μόνο τίς θέσεις τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ζητήσαμε ἐπίσης καί τή χειραγωγία ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων καί ἱερῶν ἑρμηνευτῶν.

῎Εχοντες βαθύτατη συναίσθηση τῆς ἀνεπάρκειας καί τῆς πτωχείας μας, τολμήσαμε νά προσεγγίσουμε τό προφητικό κείμενο τῆς ᾿Αποκαλύψεως μέ ἅγιο φόβο, εὐλάβεια καί ἀπόλυτο σεβασμό πρός τό λόγο τοῦ ᾿Αποστόλου «μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αὐτῇ γεγραμμέ­να» (᾿Αποκ. α´ 3). Παρόλα τά ἀσυνήθιστα, βαθύτατα καί ἀ­­πρόσιτα μυστήρια πού κρύβουν οἱ σελίδες της μᾶς δίνει θάρ­ρος ὁ μα­καρισμός αὐτός καί μᾶς κάνει νά τή μελετοῦμε μέ ἀγαπητική διάθεση, ἱερό πόθο, σιωπή καί θερμή προσευχή στόν Τριαδικό Θεό, πού ἀποκάλυψε στόν ἀγαπημένο του μαθητή τά φοβερά αὐτά μυστήρια. Προχωρήσαμε δέ στή σύνταξη τῶν ἀναλυτικῶν εἰσαγωγῶν γιά τό κάθε κεφάλαιο καί μέ τό φόβο τῆς ἀρᾶς, τήν ὁποία διατυπώνει ὁ θεόπτης τῶν ἀρρήτων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ᾿Ιωάννης στό τέλος τοῦ τελευταίου κεφαλαίου τῆς ᾿Αποκαλύψεως (βλ. ᾿Αποκ. κβ´ [22] 18, 19).

Ανακαλώ στη μνήμη μου μια σκηνή που θεωρώ καθοριστική. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και οι αναζητήσεις ήταν έντονες. Ένα βράδυ βγήκαμε περίπατο με έναν πολύ καλό φίλο, τότε δευτεροετή φοιτητή της Νομικής. Συζητήσαμε αρκετά. Μέχρι τότε δεν είχα και τόσο καλή σχέση με το βιβλίο. Γυρίζοντας στο σπίτι του με παρότρυνε να αλλάξω στάση απαριθμώντας μου τα πολλαπλά οφέλη από τη μελέτη. Όταν είδε ότι πείστηκα, μου δάνεισε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του. Το διάβασα άπληστα, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν η αρχή. Είδα πόσο είχε δίκιο και εγώ κατάλαβα πως ακόμα και ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου ανοίξει δρόμους.
Παρατήρησα ότι ο φίλος μου είχε αρκετές υπογραμμίσεις και σημειώσεις, όλες με μολύβι. Σε επόμενη συνάντησή μας μου εξήγησε πως το μολύβι το ξανασβήνεις, αντίθετα με το μελάνι που μένει ανεξίτηλο. Και το βιβλίο καταστρέφεται. Μου τόνισε μάλιστα πως “όταν διαβάζεις, το μολύβι πρέπει να είναι δίπλα σου. Αργότερα όταν θέλεις να το φρεσκάρεις στη μνήμη σου και δεν έχεις χρόνο να το ξαναδιαβάσεις, θα σε βοηθούν πολύ οι σημειώσεις”.

Οι άγιοί μας, καθώς και οι μεγάλοι Γέροντες και ασκητές, ήταν κι αυτοί κάποτε παιδιά! Στην νότια Κρήτη, εκεί που τα Αστερούσια Όρη βρέχουν τα πόδια τους στο Λιβυκό Πέλαγος, υπάρχει ένα μικρό μοναστήρι της Παναγίας περιλάλητο στα πέρατα του κόσμου. Είναι η Ιερά Μονή Κουδουμά. Ελάτε να γνωρίσουμε τα παιδικά χρόνια των αγίων Παρθενίου και Ευμενίου, που ήταν αδέλφια και που με τη χάρη της Παναγίας χτίσανε το μοναστήρι αυτό.

Ὁ Ἅγιος Ληστής τοῦ Σταυροῦ ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ζωντανός διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὕστερα ἀπό εἴκοσι αἰῶνες σιωπῆς, στήν ἴδια χρονική περίοδο, ἔδωσε νεύση ἐσωτερική σέ ποικίλους ἀνθρώπους, ἐντελῶς ἀνεξάρτητα στόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον, ἀλλά σέ ὅλους πρός τήν ἴδια κατεύθυνση· ζήτησε ναό καί ἀκολουθία. Ἄνοιξε τίς πόρτες τῆς παρρησίας του καί τῶν πρεσβειῶν του. Θέλησε νά βγεῖ ἀπό τή θέση τοῦ προτύπου πρός ἔμπνευση τῶν πιστῶν καί μίμηση καί νά ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς μεσιτείας τῶν προσευχῶν γιά ὅλον τόν κόσμο.