Ένας θεσπέσιος πατερικός λόγος, στο πρωτότυπο κείμενο και σε νεοελληνική απόδοση, που με συναρπαστική ρητορικότητα, ποιτικό οίστρο, παραστατική δύναμη και εκφραστική ευστροφία <περιγράφει> το λυτρωτικό μυστήριο της καθόδου του Χριστού στον άδη, όπως το αποκαλύπτει η Εκκλησία μας με τη δογματική διδασκαλία της, και συγκλονίζει τις καρδιές από ιερό ενθουσιασμό για τη θριαμβευτική νίκη του Θεανθρώπου πάνω στο θάνατο, που άνοιξε τις πύλες τις ουράνιας βασιλείας στο ανθρώπινο γένος.

Τα κείμενα του βιβλίου είναι μια πρόσκληση σε όλους μας για να γευθούμε τη χάρη της μετάνοιας, να γνωρίσουμε τα παραδείγματα των Αγίων που προβάλλονται διαδοχικά, να προσεγγίσουμε την ιλαρή Μορφή της Παναγίας στην αγάπη του Υιού Της και να φθάσουμε στο αποκορύφωμα: την άρση του σταυρού και την συμπόρευση με τον Ανερχόμενο στον Γολγοθά Κύριο! …Τον κόπο της ανόδου διαδέχεται η κοινωνία με τον Αναστάντα Χριστό, η αναστροφή με τους Αγίους μέσα στην Εκκλησία, που είναι Εκείνος ο Ίδιος, παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Αξίζει να εντρυφήσουμε, να καθρεπτισθούμε στις σελίδες του και να λάβουμε κατευθυντήριες γραμμές στον αγώνα μας…

Είναι Σάββατο του Λαζάρου και στη Μύκονο η κυρά Δέσποινα ετοιμάζει, σύμφωνα με το έθιμο του νησιού, τα Λαζαράκια. Κατά λάθος, ένα Λαζαράκι της πέφτει σε μια κατσαρόλα που βράζει ντοματοχυμό και γίνεται κόκκινο. Αμέσως τ’ άλλα αρχίζουν να το κοροϊδεύουν. Εκείνο, στενοχωρημένο, το σκάει από την υπόλοιπη ομάδα και με τη Βοήθεια μιας κανέλας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, γυρνάει τις Κυκλάδες προσπαθώντας να βρει κάτι για ν’ αποδείξει στα αδέρφια του πως στην ουσία δε διαφέρουν μεταξύ τους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, μαθαίνει για τα έθιμα που έχει κάθε νησί και σιγά σιγά συνειδητοποιεί τη σπουδαιότητα της Ανάστασης. Θα βρει άραγε αυτό που ψάχνει για ν’ αποδείξει σε όλους ότι δεν είναι κακός, αλλά… διαφορετικός;

O μικρός Βενιαμίν, ένα δεκάχρονο αγόρι, ζει από κοντά το πρώτο Πάσχα! Από τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάστασή του, διάβασε κι εσύ τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη περιπέτεια όλων των εποχών και γίνει μάρτυρας της Ανάστασης! Χρωμάτισε, κόψε και κόλλησε τους πρωταγωνιστές της ιστορίες στις εικόνες του βιβλίου και αναπαράστησε ξανά και ξανά κάθε στιγμή της, μέσα από τις καατασκευές και το παιχνίδι!

Έρχονται στιγμές στην ζωή, που ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια  συνθηκολόγησης με το ψέμα. Εκείνο που κουβαλάει μέσα του, στις σχέσεις του, στον μικρό και μεγάλο κόσμο του. Μια καθημερινή προσπάθεια να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό για κάτι που δεν είναι. Είναι το ψέμα που ίσως κάποτε τον βοήθησε να χτίσει μια πραγματικότητα, μην ξέροντας ότι ταυτόχρονα εξυπηρετεί τις πιο βαθιές σκοτεινές του ανάγκες. Δεν είναι απαγορευτικό. Πρέπει όμως να είναι αφυπνιστικό και να οδηγεί στην μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει να φέρνει κανείς τη ζωή του τούμπα, να λέει «θέλω να ζήσω», γιατί πολύ απλά αυτό που βιώνει δεν είναι η αλήθεια του. Άλλωστε εκείνο που εκλείπει με την αμαρτία είναι η αλήθεια της ζωής. Αμαρτάνοντας αστοχούμε να υπάρξουμε ως πρόσωπα. Σήμερα η έννοια της αμαρτίας έχει χάσει την ουσία της και τον πρώτο υπαρξιακό της χαρακτήρα και αποτελεί πλέον μια ενοχική παράβαση. Εάν προχωρήσουμε σε μια πιο υπαρξιακή κατανόηση της, πέρα από ενοχικούς ψυχολογισμούς, τότε αυτή αποτελεί την ίδια την αδυναμία της ύπαρξης του ατόμου ως αληθινό και μοναδικό πρόσωπο, τόσο σε σχέση τον ίδιο του τον εαυτό, τον συνάνθρωπο αλλά και τον θεό. ‘Αμαρτία λοιπόν είναι να είσαι ψεύτικος απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ακυρώνεις το ανεπανάληπτο ταξίδι της ψυχής σου.’ Έρχεται η στιγμή λοιπόν που ότι υπάρχει βαθιά εκρήγνυται σαν λάβα και η συνείδηση φωνάζει να την ακούσουμε και να σταματήσουμε να την καταπιέζουμε. Μια διαδικασία που δεν είναι ανώδυνη ούτε ανέξοδη. Είναι επίμονη και μαρτυρική αλλά ταυτόχρονα όμορφη ,ουσιαστικά λυτρωτική και βαθιά θεραπευτική.

Η αμαρτία μου έπληξε την ικανότητα προσανατολισμού.
Τα φώτα του κόσμου αυτού, τα φώτα εδάφους,
μου προκαλούν σύγχυση.
Τεράστια σύγχυση.
Οι χαρές του κόσμου λάμπουν στα μάτια μου
σαν παντοτινές.
Οι λύπες του κόσμου αφαιρούν τη δύναμή μου
σαν παντοτινές.
Οι αγάπες των ανθρώπων μοιάζουν σαν αμετάθετες.

Κινδυνεύω από vertigo.
Μπερδεύω το εφήμερο με το αιώνιο.