Η έκδοση αυτή περιέχει ένα εικονογραφημένο βιβλίο και ένα Cd με 26 θέματα (τραγούδια, ύμνους, ιστορίες και παιχνίδια) που θα ενθουσιάσουν παιδιά, γονείς και δασκάλους. Η γιορτινή παρέα προβάλλει και ερμηνεύει τον εορτολογικό κύκλο της φθινοπωρινής περιόδου της Εκκλησίας μας, χαρίζοντάς ευκαιρίες για τραγούδι, παιχνίδι και δημιουργία. Το βιβλίο διανθίζεται από την πλούσια και οικεία στα παιδιά εικονογράφηση της Αγγελικής Δελεχά. Στο Cd το οποίο επιμελήθηκε ο Δαμιανός Παλιάκης συμμετέχουν οι αφηγητές Ελισάβετ Μπούσιου και Σταύρος Σταμάτης καθώς και πλήθος παιδιών, αλλά και ένας Κρητικός παππούς, ο Γεώργιος Ιεραπετρίτης! Τη μουσική υπογράφει ο Εμμανουήλ Παλιάκης και παίζουν οι μουσικοί Ελένη Κοκκάλα, Ειρήνη Νικολακοπούλου, Παναγιώτης Αμεξίζογλου. Στην ηχογράφηση του έργου και στην σκηνοθεσία του ήχου ο Γιάννης Καραγεώργος.

ΛΟΓΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ 38 κείμενα ποιμαντικής φροντίδας που αγκαλιάζουν τον όλο άνθρωπο, μέσα από τη γραφίδα ενός σύγχρονου ποιμένα, ενός ιεράρχη που τίμησε την αποστολή του μέσω μιας αγίας ζωής, σύμφωνης με το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε.
Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση, μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο “δεν πειράζει” των καιρών. Να μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους, ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό.
Γονείς και νέοι, αλλά και όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους χαρμολύπες. “Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή”, λέει ο λαός μας…

«…Ο πατέρας, ἕνας νέος περίπου στὰ τριάντα δύο, ἡ μητέρα μιὰ κοπέλα γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ. Ἀνάμεσά τους θέλησε νὰ στέκεται ὄρθιος ὁ γυιός, στὰ τρία του, μὲ μιὰ λάμψη ἐξυπνάδας στὰ φρέσκα ματάκια του. Τριβόταν πότε πάνω στὸν ἕνα καὶ πότε πάνω στὴν ἄλλη ζητώντας αὐτοεπιβεβαίωση στὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς γονικὲς παλάμες. Ἔπαιζε πότε μὲ τὰ δάχτυλα τῆς μιᾶς καὶ πότε μὲ τοῦ ἄλλου καὶ ἰδιαιτέρως γλυστροῦσε τὰ μικρούτσικα δικά του πάνω σ᾽ ἕνα στρογγυλὸ γυαλιστερὸ κρίκο ποὺ εὕρισκε στὰ χέρια τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς…
Αὐτοῦ τοῦ ἔλειπε κάτι· ἔδειξε τὸ δικό του ἀντίστοιχο δαχτυλάκι καὶ εἶπε παραπονιάρικα: «Ἐμένα, ἐμένα, μαμά;». Ἔκανε τάχα ἡ μαμὰ νὰ βγάλει τὸ δικό της, νὰ τοῦ τὸ δώσει νὰ παίξει. Ὅμως, τοῦ ᾽πε –τοῦ τό ᾽δειξε– πὼς δὲν βγαίνει· οὔτε τοῦ μπαμπᾶ. Ἦταν ἴσα-ἴσα στὰ δάχτυλα καὶ τῶν δύο. Σκοτείνιασε ὁ μικρὸς κι εἶπε ἱκετευτικά· «Πάρεις, μπαμπά; Πάρεις Γιαννάκη σου;».
Ὁ πατέρας τοῦ χάιδεψε τὸ χεράκι. «Ναί, ναί, ἀγόρι μου!», εἶπε χαμογελώντας καὶ κοίταξε τὴ μαμά. Τὸ βλέμμα τους συναντήθηκε κι ἄστραψε στὸ ἄγγισμα στὸ βάθος τῆς προσδοκίας…»

«Ο μακαριστός Γέροντας τα τελευταία χρόνια της επιγείου ζωής του, υπακούοντας στην έντονη επιθυμία και παράκλησί μας, καθόταν μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να σχολιάση το Ευαγγελικό ή Αποστολικό ανάγνωσμα. Η αρχή ήταν σταθερή. Όχι όμως και η συνέχεια. Απρόβλεπτη ποικιλία θεμάτων εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Φλέγοντα εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα, πρακτικά προβλήματα οικογενειακής ζωής και αγωγής των παιδιών, απλούστερες και δυσκολώτερες θεολογικές απορίες. Η καταγραφή και οργάνωσις όλων αυτών σε ξεχωριστές ενότητες δεν ήταν εύκολη διαδικασία.
Επί πλέον, ο Γέροντας ήταν άριστος γνώστης της μητρικής ελληνικής γλώσσης μας. Κατά την μετατροπή του προφορικού λόγου του σε κείμενο προς έκδοσιν, έπρεπε να τηρηθή λεπτή ισορροπία με κριτήρια την φιλολογική ακρίβεια, την διατήρησι των στοιχείων της αυθόρμητης και ζωντανής εκφράσεως και την υποχρέωσι να είναι προσιτή σε όλους η πνευματική ωφέλεια.
Τέλος, καθώς είναι γνωστή η εμπιστοσύνη της Εκκλησίας στο πρόσωπο και τον λόγο του πατρός Επιφανίου, καθίσταται σαφές το μέγεθος της ευθύνης πού ένοιωσαν όσοι ασχολήθηκαν με την παρούσα έκδοσι».

Στο βιβλίο αυτό, ακολουθούμε μια παρέα παιδιών , που ζούσαν στην Καπερναούμ, στα χρόνια της δράσης του Χριστού. Ο Σίμων, ο Ιωάννης, η Εσθήρ, η μικρούλα Ρουθ και ο Φίλιππος παίζουν , τσακώνονται , αρρωσταίνουν, σκέφτονται και συζητούν, όπως και τα παιδιά σήμερα. Μόνο που εκείνα έχουν την τύχη να ακούσουν για πρώτη φορά τον Ιησού , να μιλάει με τις παραβολές Του και μέσα από αυτές να δείχνει πώς πρέπει να ζούμε.

Στην ιστορία αυτή, τα παιδιά θα ακούσουν τις παραβολές του Καλού Σαμαρείτη και του Σπορέα. Προσπάθησα μέσα από τους διαλόγους και με όσο γίνεται πιο απλό τρόπο, να μεταφέρω στα παιδιά μερικά από τα νοήματα που οι παραβολές αυτές έχουν και τι μπορεί να σημαίνουν για την δική τους καθημερινότητα. Συχνά , τόσο εμείς όσο και τα παιδιά, σχηματίζουμε την εντύπωση πως ο λόγος του Ευαγγελίου δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινότητά μας. Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε μια πτυχή της ζωής μας, που να μην την αναφέρει μέσα το Ευαγγέλιο.