Tην ημέρα που ο πατριάρχης της οικογένειας Πέτρος Λεοπάρδος αναχωρεί για την αιωνιότητα, στη βίλα «Καλή ελπίδα» εμφανίζεται η ζητιάνα Ρόζα. Η γυναίκα που πενήντα πέντε χρόνια πριν τον εγκατέλειψε για να ζήσει έναν μοιραίο έρωτα, αφήνοντας μαζί με τον άνδρα της και το μονάκριβο γιο της Στέφανο. Κανείς δεν γνωρίζει την ταυτότητά της. Ούτε κι η ίδια γνωρίζει το περίεργο παιχνίδι της μοίρας.Καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, οι μοιραίοι πρωταγωνιστές νιώθουν το αγκάθι του πόνου να τους στερεί την υποτιθέμενη ευτυχία τους. Κι ένας παπάς, ο πνευματικός της οικογένειας και φίλος του Πέτρου Λεοπάρδου αναλαμβάνει να διακονήσει το μυστήριο της αγάπης, της συγνώμης και της μετάνοιας. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι όχι. Γιατί η Αγάπη είναι δύσκολη και θέλει κόπο…

Γιατί ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εμπιστευθεί;
Γιατί θέλει να ελέγχει τα πάντα, και υποφέρει όταν αυτό δεν συμβαίνει;
Η ζωή φέρει πάντα μέσα της το απρόοπτο, εκείνο που δεν περιμέναμε, δεν σχεδιάσαμε και δεν υπολογίσαμε.
Ο Θεός απλώνει τα σχέδιά του και μας καλεί να πρωταγωνιστήσουμε στην ζωή μας.
Εμπιστεύομαι και ζω.
Αλλάζω αυτά που μπορούν να αλλάξουν και προχωρώ.
Αποδέχομαι αυτά που δεν αλλάζουν μαθαίνοντας να τα διαχειρίζομαι.
Οι ευκαιρίες στην ζωή θα μας δοθούν.
Ό,τι δεν κατάφερα στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μου το προσφέρει το μέλλον. Άλλωστε η χαρά δεν κρύβεται στην απουσία προβλημάτων αλλά στην μεταμόρφωσή τους.

«…Ο πατέρας, ἕνας νέος περίπου στὰ τριάντα δύο, ἡ μητέρα μιὰ κοπέλα γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ. Ἀνάμεσά τους θέλησε νὰ στέκεται ὄρθιος ὁ γυιός, στὰ τρία του, μὲ μιὰ λάμψη ἐξυπνάδας στὰ φρέσκα ματάκια του. Τριβόταν πότε πάνω στὸν ἕνα καὶ πότε πάνω στὴν ἄλλη ζητώντας αὐτοεπιβεβαίωση στὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς γονικὲς παλάμες. Ἔπαιζε πότε μὲ τὰ δάχτυλα τῆς μιᾶς καὶ πότε μὲ τοῦ ἄλλου καὶ ἰδιαιτέρως γλυστροῦσε τὰ μικρούτσικα δικά του πάνω σ᾽ ἕνα στρογγυλὸ γυαλιστερὸ κρίκο ποὺ εὕρισκε στὰ χέρια τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς…
Αὐτοῦ τοῦ ἔλειπε κάτι· ἔδειξε τὸ δικό του ἀντίστοιχο δαχτυλάκι καὶ εἶπε παραπονιάρικα: «Ἐμένα, ἐμένα, μαμά;». Ἔκανε τάχα ἡ μαμὰ νὰ βγάλει τὸ δικό της, νὰ τοῦ τὸ δώσει νὰ παίξει. Ὅμως, τοῦ ᾽πε –τοῦ τό ᾽δειξε– πὼς δὲν βγαίνει· οὔτε τοῦ μπαμπᾶ. Ἦταν ἴσα-ἴσα στὰ δάχτυλα καὶ τῶν δύο. Σκοτείνιασε ὁ μικρὸς κι εἶπε ἱκετευτικά· «Πάρεις, μπαμπά; Πάρεις Γιαννάκη σου;».
Ὁ πατέρας τοῦ χάιδεψε τὸ χεράκι. «Ναί, ναί, ἀγόρι μου!», εἶπε χαμογελώντας καὶ κοίταξε τὴ μαμά. Τὸ βλέμμα τους συναντήθηκε κι ἄστραψε στὸ ἄγγισμα στὸ βάθος τῆς προσδοκίας…»

Η γιαγιά Μυρσίνη σκύβει με αγάπη πάνω στα παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας και μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία βοηθάει να κάνουν τη μάθηση παιχνίδι. Τα παιδιά μ΄ έναν χαρούμενο τρόπο ανακαλύπτουν τον θησαυρό, που κρύβει η ελληνική μας γλώσσα, και πώς σιγά-σιγά θα τον κατακτήσουν. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης δραστηριότητες και ποιήματα που βοηθήσουν τα παιδιά στην απομνημόνευση. …Μέχρι να γυρίσω στο σπίτι τα είχα όλα ξεχάσει. – Τι μάθατε, αγόρι μου, σήμερα στο σχολείο; ρωτά χαμογελαστή η μαμά. – Ε… να, παλιά οι άνθρωποι ήταν όλοι ζωγράφοι. Ζούσανε μέσα στις σπηλιές και τις ζωγράφιζαν. Πριν προλάβει η μαμά να απαντήσει, η αδελφή μου έχει σκάσει στα γέλια. – Τι χαζομάρες είναι αυτές που λες, Νικόλα; – Δεν λέω χαζομάρες! Η δασκάλα μάς είπε πως αυτές οι ζωγραφιές γέννησαν τα γράμματα. – Πω, πω… φοβερό! Για πάμε να μου δείξεις τις ζωγραφιές, που έκανες εχτές, μήπως έχουν γεννήσει γράμματα και δεν το ξέρουμε;

Για πρώτη φορά κυκλοφορεί στη νέα ελληνική το σημαντικό βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου Σπουδάζοντας με έναν άγιο, το οποίο περιλαμβάνει τις σημειώσεις του μεγάλου αγίου και διδασκάλου για μια Ορθόδοξη Ποιμαντική. Με την έκδοση αυτή, το κείμενο γίνεται πιο οικείο και μπορούμε να δούμε σ’ αυτό όχι μόνον μιαν αληθινή εικόνα της Εκκλησίας, αλλά και μιαν αναλυτική περιγραφή των χαρισμάτων και των καθηκόντων των γνησίων Ποιμένων της, που με αγάπη και αυταπάρνηση εργάζονται για την σωτηρία όλων μας. Είναι στα αλήθεια συγκλονιστικό να διαπιστώνει κανείς πόσο ψηλά είχε τον πήχυ ο άγιος Νεκτάριος για τον εαυτό του, αλλά και για όλους τους επισκόπους και ιερείς που διακονούν τον λαό του Θεού. Στο επίμετρο του βιβλίου ο Γιώργος Μπάρλας θέτει τις βάσεις για έναν διάλογο σχετικά με το επίκαιρο ζήτημα των νόμων της Πολιτείας σε σχέση με την χριστιανική ηθική.