Ἀνθολόγιο πνευματικῶν συμβουλῶν καί διδακτικῶν παραδειγμάτων ἀπό τά θεόπνευστα λόγια καί τούς χριστοειδεῖς βίους ἁγίων τῆς Ρωσίας. Ὡραῖα καί ὠφέλιμα ἀποσπάσματα ἀπό δεκαοκτώ βιβλία, μεταφράσεις ἀπό τά ρωσικά, τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, καταταγμένα σέ ἑξήντα ἕξι θεματικές ἑνότητες: ἀγάπη, ἀπόγνωση, ἀρετές, ἀρρώστιες, ἄσκηση, εἰρήνη, ἐλευθερία, θάνατος, κατάθλιψη, λογισμοί, μετάνοια, πάθη, προσευχή, συζυγία, ταπείνωση, ὑπομονή κ. ἄ. «Ἕνα λουλουδιασμένο λιβάδι μέ πνευματικά χρώματα καί ἀρώματα κάθε λογῆς· μιά ἀνοιξιάτικη συμφωνία τῶν πουλιῶν, μέσα στήν ὁποία ἀφουγκράζεσαι τή μυστική καί ζωογόνα πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνα ἔργο πού οἰκοδομεῖ, φωτίζει καί ἀναπαύει κάθε φιλόθεο ἀναγνώστη.

Η αγάπη είναι, η ζωή και η ζωή έχει αξία όταν βιώνεται σαν αγάπη. Οι εγωισμοί, ο φθόνος, οι ιδιοτροπίες, που διώχνουν την αγάπη απ’ την καρδιά μας, είναι βαρύτατες αρρώστιες, που αν δεν τις θεραπεύσουμε έγκαιρα, θα μας οδηγήσουν στον θάνατο. Η ζωή μας βέβαια, δεν είναι στα χέρια μας, είναι στα χέρια του Θεού. Μέχρις ότου όμως ο Θεός αποφασίσει για τον καθένα μας, η ζωή του διπλανού μας είναι ευθύνη δική μου και δική σου…
Εύχομαι να ζήσετε και να ζείτε, να ζει η αγάπη στην καρδιά σας, να νιώθετε αυτό που ο Θεός μας έκανε: “αλλήλων μέλη”! Να ξέρετε ότι πάντα πρέπει να μας νοιάζει ό, τι γίνεται δίπλα μας, όχι από περιέργεια αλλά από αγάπη. Και να δίνετε τη δυνατότητα στον κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο διπλανό σας να μπορεί, όσο εξαρτάται από σας, να παλέψει γι’ αυτό το δώρο του Θεού, που είναι η ζωή, για να το ζήσει κι αυτός, με τη δική σας την αγάπη και με την αγάπη των άλλων.
Έντεκα λόγοι ελπίδας και πατρικής αγάπης, από τα χείλη ενός φωτισμένου ιεράρχη!

Στην ορθόδοξη θεολογία, και ιδιαίτερα στην Τριαδολογία, δεν υπήρξε ποτέ το δίλημμα «ουσιοκρατία» ή «προσωποκρατία». Η εμπειρία της Εκκλησίας, στο θέμα της Τριαδολογίας, κατατίθεται συμπυκνωμένα στον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, «μονάς ἐν Τριάδι καί Τριάς ἐν μονάδι, ἀσυγχύτως ἑνουμένη καί ἀμερίστως διαιρουμένη

Το πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στο καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας να τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Το είχανε τάμα, να μπαίνουνε το πρωί νωρίς, ν’ ακουμπάνε απαλά στην ιερή κεφαλή του γέροντα, έτσι για να πάρουνε την ευλογία του. Το ‘χαν καλύτερο, να βλέπουνε το ιερό καλυβάκι από το να φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Και σήμερα, μόλις είδανε το μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στο ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε το γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε το κεφάλι σε οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σε κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δεν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά και τα μάζευε ο Θεός, τα ‘βαζε προσεχτικά στη ζυγαριά. Μ’ αυτά μέτραγε τη χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Και είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τα δάκρυα, που δεν πρόφταινε ο Θεός να δίνει χάρη. Έδινε, έδινε… λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από το παράπονό του, γέμιζε μέσα του με παρουσία του Θεού… Μέχρι που ένιωσε στο πλευρό, στο κεφάλι, τη θωπεία της ακτίνας του ήλιου… κουνήθηκε να σηκωθεί, να βγει στην πορτούλα, να δει το Θεό στο πρόσωπο του ήλιου.
Να σηκωθεί… μία κουβέντα ήταν… Πως να σηκωθεί; Τ’ άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τη στάση. Είδε κι έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στο κατώφλι να πει καλημέρα του ήλιου. Άπλωσε τα χέρια του να χαϊδέψει το αεράκι, έφερε γύρω τα μάτια να συνεννοηθεί με τα δέντρα, το χώμα… Κούνησε τα χείλη να πει δύο κουβέντες και στα μικρά πουλάκια.
…Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή για το Γρηγόριο. Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν’ αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν’ αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας, να…