«Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής ήταν ο σύγχρονος Αγιορείτης μοναχός, που βίωσε και επαναχάραξε αναλυτικά και εμπεριστατωμένα την οδό του μοναχισμού. Επανέφερε με τον εμπειρικό τρόπο ζωής του ξανά την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά περί ησυχασμού στον σύγχρονο αγιορειτικό και εν γένει στον ορθόδοξο μοναχισμό. Ήταν ένας άξιος συνεχιστής της ησυχαστικής και φιλοκαλικής παραδόσεως, που συνέβαλε τα μέγιστα στην πνευματική ανάκαμψη και επάνδρωση του Αγίου Όρους. Παρέδωσε την διδαχή του και κυρίως το βίωμά του ως πνευματική παρακαταθήκη στους υποτακτικούς του.

Υπολογίζεται ότι από την «ρίζα» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μοναχές, που ανάγουν την πνευματική τους πατρότητα στον μακάριο αυτόν Γέροντα. Οι μοναχοί αυτοί εγκαταβιώνουν σε Μονές του Αγίου Όρους, της Ελλάδος, της Κύπρου αλλά και του εξωτερικού.»

Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινός

Όσιος είναι ο αφοσιωμένος σε κάτι υψηλό, ανώτερο, ο αφοσιωμένος στο Θεό. Και όταν πρόκειται για ιερωμένο, είναι ο ελευθερωμένος από τα γήινα, που αντηχεί μέσα του βαθειά εκείνος ο υπέροχος διάλογος μεταξύ του Αναστημένου Χριστού και του Πέτρου: «Σίμων Πέτρε, αγαπάς με; Ναι, Κύριε, Συ οίδας ότι φιλώ σε». Για να ακούσει έπειτα ο μαθητής την θεία προσταγή: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου».
Αυτή την προσταγή άκουσε μέσα του και ο παπα-Μάρκος. Να ποιμαίνει τα λογικά πρόβατα του Χριστού, τους ενορίτες και όλους όσους διψούν για την αλήθεια. Κι έγινε κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Διδασκάλου ο καλός ποιμήν, που «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Η φλόγα της αγάπης του για τον Θεό διοχετεύτηκε στους ανθρώπους με πίστη, με ανιδιοτέλεια, με αυταπάρνηση, με θυσία.

Η αγάπη είναι, η ζωή και η ζωή έχει αξία όταν βιώνεται σαν αγάπη. Οι εγωισμοί, ο φθόνος, οι ιδιοτροπίες, που διώχνουν την αγάπη απ’ την καρδιά μας, είναι βαρύτατες αρρώστιες, που αν δεν τις θεραπεύσουμε έγκαιρα, θα μας οδηγήσουν στον θάνατο. Η ζωή μας βέβαια, δεν είναι στα χέρια μας, είναι στα χέρια του Θεού. Μέχρις ότου όμως ο Θεός αποφασίσει για τον καθένα μας, η ζωή του διπλανού μας είναι ευθύνη δική μου και δική σου…
Εύχομαι να ζήσετε και να ζείτε, να ζει η αγάπη στην καρδιά σας, να νιώθετε αυτό που ο Θεός μας έκανε: “αλλήλων μέλη”! Να ξέρετε ότι πάντα πρέπει να μας νοιάζει ό, τι γίνεται δίπλα μας, όχι από περιέργεια αλλά από αγάπη. Και να δίνετε τη δυνατότητα στον κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο διπλανό σας να μπορεί, όσο εξαρτάται από σας, να παλέψει γι’ αυτό το δώρο του Θεού, που είναι η ζωή, για να το ζήσει κι αυτός, με τη δική σας την αγάπη και με την αγάπη των άλλων.
Έντεκα λόγοι ελπίδας και πατρικής αγάπης, από τα χείλη ενός φωτισμένου ιεράρχη!