Πώς οι ιεραπόστολοι αντικρίζουν κι αντιμετωπίζουν τις γυναίκες τις οποίες συναντούν στον δρόμο τους, δηλαδή τις γυναίκες οι οποίες «λαχαίνουν» στον δρόμο της ιεραποστολής, στον οποίον φαίνεται να δεσπόζει η ανδρική παρουσία; Το ερώτημα αφορά και τη δυνατότητα των γυναικών να διανύσουν «πρωτογενώς»  τον δρόμο της ιεραποστολής, ως ιεραπόστολοι οι ίδιες. Αν η (ιερ)αποστολή είναι η μαρτυρία για έναν Θεό Τριαδικό (δηλαδή για έναν Θεό που είναι -σα να λέμε- μια αιώνια συντροφιά, της οποίας ο τρόπος ύπαρξης είναι η αγάπη) και για τον πονετικό Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε «θανάτω θάνατον πατήσας», τότε και τα δύο (αφενός η θεολογική διδαχή, και αφετέρου η έμπρακτη σύγκρουση με τις δυνάμεις…

Το Άγιον Όρος είναι τόπος ξεχωριστός. Η ιδιαιτερότητά του όμως δεν είναι ιδιορρυθμία. Απλώς είναι μοναδικότητα. Μια μοναδικότητα που δικαιολογεί την μυστική διαφορετικότητα των τρόπων, της ζωής, του πνεύματος. Το περιβάλλον, η φύση, τα κειμήλια, ο χρόνος, οι συνήθειες, η μορφή της λατρείας γεννούν ένα μοναδικά θαυμαστό δημιούργημα που λέγεται “αγιορείτης μοναχός”. Η φυσικότητα της ζωής, η αυθεντικότητα της πίστεως, η πηγαιότητα των αισθημάτων, η υπερβατικότητα των εκφράσεών του σε κάνουν να νοιώθεις κοντά του, διαφορετικός αλλά συγγενής, ανθρώπινος αλλά με θεϊκές προοπτικές, μικρός αλλά παρηγορημένος, με δέος αλλά οικείος. Δίπλα του συγχωρείς, πιστεύεις, παραμυθείσαι, ελπίζεις. Ζεις τη θεϊκή εμπειρία, την αιωνιότητα, το θαύμα, τη χάρη του Θεού. Δίπλα του ποθείς την αγιότητα. Τον βλέπεις. Κυριαρχείται από την «καινότητα της γνώσεως», χρησιμοποιεί την διάλεκτο των «έτερων γλωσσών», αξιούται του «μυστικού θεάματος» και απολαμβάνει τα «ξένα ακούσματα». Δίπλα του ζεις. Στο Άγιον Όρος ζεις το άγιο Πνεύμα. Ακόμη και σήμερα…