Υπάρχουν φορές στην ζωή μας που καλούμαστε να δοκιμαστούμε όσο αντέχουν τα ανθρώπινα όριά μας. Όσο αντέχουν οι ώμοι κάθε ανθρώπου να σηκώσει τον δικό του σταυρό. Και όμως, ο σταυρός είναι ελαφρύς, διότι ο άνθρωπος δεν προχωράει μόνος του: τον συνοδεύει ο ίδιος ο Χριστός. Το άπειρο έλεός Του μας ενδυναμώνει, και όταν λυγίζουμε από το βάρος του, ο Ίδιος μας στηρίζει και μας βοηθάει να τον σηκώσουμε μέχρι το τέλος.

Δεν μιλάω από θεωρητική γνώση, αλλά από προσωπική μαρτυρία. Έχω τη μεγάλη ευλογία να είμαι μάνα ενός παραπληγικού παιδιού, με νοητική υστέρηση.  Έγραψα αυτό το βιβλίο και απευθύνομαι στους γονείς που έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά και γενικότερα σε όλους εκείνους που έχουν να διακονήσουν ανθρώπους με αναπηρία ή οποιαδήποτε αρρώστια, ή να φροντίζουν ηλικιωμένους. Αγάπη και υπομονή. Τη χαρά που τους δίνουμε την εισπράττουμε πολλαπλάσια, και μαζί με αυτήν δεχόμαστε και το Έλεος του Θεού.

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει κείμενα που υπό τη μορφή ομιλιών, συνεντεύξεων, αφυπνιστικών εγκυκλίων, δηλώσεων ή μηνυμάτων προς νέους ανθρώπους, κατά καιρούς προσπάθησαν να καταδείξουν το ψέμα και να υποδείξουν την απόλυτη ανάγκη και τον δρόμο της ανατροπής και ελπίδας. Μέσα στα ασφυκτικά και αηδιαστικά αδιέξοδα της σύγχρονης ζωης τονίζουν τις ρωγμές τους και εκφράζουν την ελπίδα για λίγο φώς. Ναι! Τα αδιέξοδα παρουσιάζουν ήδη βαθιές ρωγμές. Τα όσα περιλαμβάνονται στις γραμμές αυτού του βιβλίου γράφτηκαν κυρίως κατά τη διάρκεια της λεγόμενης κρίσης, κάποια εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά δυστυχώς διατηρούν την επικαιρότητα τους και επιβεβαιώνονται από την εξέλιξη των γεγονότων μέχρι σήμερα. Το μήνυμα όμως που θέλουν να βροντοφωνάξουν είναι η αιώνια κραυγή του Αποστόλου Παύλου: «ώρα ήμας έξυπνου εγερθήναι» (Ρωμ. ιγ’ 11). Μόνον αν κάπως ξυπνήσουμε και εσωτερικά υγιώς επαναστατήσουμε, έχουμε ελπίδα να ξεπεράσουμε τη συμπόρευση με το ψέμα και να ζήσουμε την αλήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος της συγκεντρωτικής έκδοσης αυτών των κειμένων να δείξουν τη διαχρονικότητα και δύναμη της αλήθειας, να προκαλέσουν την απόρριψη του ψεύδους και να κινητοποιήσουν σε αφύπνιση όλους μας, που απλά επιβιώνουμε με «παρειμένας τας χείρας και παραλελυμένα τα γόνατα» (Εβρ. ιβ’ 12). Κυρίως τους νέους. Αυτοί μπορούν να αποτελέσουν τους καινούς ασκούς που θα δεχθούν το παλαιό κρασί, που παραμένει όμως πάντα επίκαιρο, αληθινό και νέο. Αυτό που αποτελεί την πρώτη μας αγάπη και την τελευταία μας ελπίδα