Θεός επί Γης, Άνθρωπος εν Ουρανώ

Ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων. Από νωρίς τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους με τα τρίγωνα στο χέρι. Εκείνος έμεινε κλεισμένος στο δωμάτιο του να παίξει. Τα παιχνίδια του όμως τα έχει βαρεθεί όλα. Εφέτος ήθελε ένα καινούργιο ηλεκτρονικό, αλλά ήταν πολύ ακριβό. Ούτε οι γονείς του ούτε οι παππούδες του μπορούσαν να του το αγοράσουν. Αλλά και το χαρτζιλίκι που του έδωσαν, δεν φτάνει. Για να περάσει η ώρα μπαινοβγαίνει μέσα στο σπίτι, ψάλλοντας τα δικά του κάλαντα – τα κάλαντα του γκρινιάρη Χάρη. Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε όλα, όλα με νευριάζουν κι ενώ έχω πάντα δίκιο γκρινιά, γκρινιάρη με φωνάζουν και ξανά, και ξανά με νευριάζουν και του χρόνου… Γιατί άραγε τον Χάρη τον φωνάζουν γκρινιάρη και πώς θα καταφέρει να γίνει χαρούμενος; Ελάτε να πάμε όλοι μαζί μια βόλτα μαζί με τον Χάρη και τη φίλη του την Κατερίνα και να ανακαλύψουμε τη χαρά που βρίσκεται στα απλά πράγματα.

Ένα καλογραμμένο παιδικό διήγημα από τη Δήμητρα Σταύρου με ήρωες δύο σύγχρονα παιδιά και εικονογράφηση του Σπύρου Γούση. Λευκωπά σύννεφα μια έκρυβαν και μια φανέρωναν τον θαμπό ήλιο. Το μικρό καράβι έπλεε εις τον μέγαν και απλωτόν αιγιαλόν, ανάμεσα εις αγρίους θαλασσοπλήκτους βράχους, για να φωτίσει και αγιάσει τα αφώτιστα κύματα. Ο Φώτης μαζί με τους άλλους κολυμβητές προετοιμαζόταν στην ακτή για τη βουτιά του. Έκανε τον σταυρό του και βούτηξε τα πόδια του στο ακροθαλάσσι. Έκανε κρύο, αυτή ήταν η αλήθεια. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια παράξενη ορμή και μάλωσε- από μέσα του- το κρύο νερό σαν να ήταν ζωντανός άνθρωπος: “Άκου να δεις! Εγώ θα κολυμπήσω και θα πάω στον σταυρό, ό,τι και αν λές εσύ! Είτε τον πιάσω τελικά, είτε δεν τον πιιάσω, θα πάω στον σταυρό”. Κι ένιωσε σαν να ντράπηκε από τη μεριά του το νερό και σαν να ανέβασε λίγο τη θερμοκρασία του, σαν να ζεστάθηκε. Λες αυτό να εννοούσε ο νονός Χρήστος, όταν έλεγε πως δεν βουτάει μόνον και μόνον για να πιάσει τον σταυρό;