Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για κάθε πτυχή της μελλοντικής τους ζωής: Τις σπουδές, την καριέρα κ.λ.π. Κι όμως! Κάτι μας ξεφεύγει. Κάτι καθοριστικό για την αληθινή τους ευτυχία, κάτι καίριο για την ολοκλήρωσή τους. Ποιο είναι αυτό: Η εκπαίδευσή τους να ζήσουν μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο, η προετοιμασία τους να μοιραστούν μία κοινή ζωή.
Διδάσκεται αυτή η δεξιότητα; Πόσο επηρεάζει η οικογενειακή ζωή των πρώτων παιδικών και εφηβικών χρόνων την ποιότητα της μελλοντικής οικογένειας;
Ο συγγραφέας, γονιός, παππούς και δάσκαλος, με την πλούσια παιδαγωγική του πείρα και τη συνεπή πνευματική του ζωή, διερευνά αυτή την ευαίσθητη πτυχή της παιδαγωγίας. Δεν δίνει συνταγές, δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, αλλά καταθέτει εμπειρικές προτάσεις.
Οι σκέψεις και η κατάθεση ψυχής του συγγραφέα συνοδεύονται και υποστηρίζονται από τον ευλογημένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου, τον οποίον ο συγγραφέας γνώρισε και επανειλημμένως αξιώθηκε των καρπών της αγιότητάς του!

Μεγαλώνοντας παιδιά στη σύγχρονη εποχή, με την πολυπλοκότητα που την χαρακτηρίζει, ο σημερινός γονιός μοιάζει με δρομέα πολλών χιλιομέτρων με στόχο τον πρωταθλητισμό. Ο στόχος αυτός συνδέεται με την προστασία των παιδιών, το μεγάλωμά τους, την παροχή αγαθών υλικών και συναισθηματικών, την προσδοκία να “γίνουν άνθρωποι με αξία, αυτόνομοι, ικανοί”. Για την επίτευξη αυτού του στόχου ο γονιός αγωνιά, ανησυχεί, προσπαθεί να προλάβει, να διαχειριστεί, μελετάει, συμβουλεύεται, απογοητεύεται, μπερδεύεται και πάλι αγωνιά.