Ο Θεός δεν κωφεύει στις προσευχές μας. αλλά εμείς είμαστε συχνά ανίκανοι να εννοήσουμε τη σιωπή του Θεού σαν απάντηση στις κραυγές μας. Αν αναγνωρίζαμε ότι βρισκόμαστε έξω από μια κλειστή πόρτα, τότε θα ήταν δυνατό να μετρήσουμε την ανθρώπινη μοναξιά καθώς επίσης και το πόσο απέχουμε ακόμα από τη χαρά για την οποία έχουμε κληθεί, πόσο μακριά είμαστε από την πληρότητα που μας προσφέρει ο Θεός. Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε -και αυτό είναι πολύ σπουδαίο- πόσο πλούσιοι είμαστε παρά την απέραντη φτώχια μας. Γνωρίζουμε τόσο λίγο τον Θεό, ζούμε τόσο ελάχιστα «εν Χριστώ» και όμως, τι πλούτος υπάρχει για μας σ αυτή τη σπίθα της θείας παρουσίας, της γνώσης, της επικοινωνίας! Σ’ αυτή τη σπίθα που λάμπει στο βαθύ σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε. Αν το σκοτάδι είναι τόσο πλούσιο σε φως. αν η απουσία είναι τόσο πλούσια σε παρουσία, αν η ζωή που χαράζει είναι τόσο γεμάτη, με τι ελπίδα, με τι απέραντη χαρά. μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά σ αυτή την κλειστή πόρτα έχοντας τη γλυκιά προσδοκία ότι μια μέρα θ’ ανοίξει! Και όταν ανοίξει θα γνωρίσουμε μια τέτοια έκρηξη ζωής που όμοια της δεν μπορεί σήμερα να χωρέσει μέσα μας!

Είναι Σάββατο του Λαζάρου και στη Μύκονο η κυρά Δέσποινα ετοιμάζει, σύμφωνα με το έθιμο του νησιού, τα Λαζαράκια. Κατά λάθος, ένα Λαζαράκι της πέφτει σε μια κατσαρόλα που βράζει ντοματοχυμό και γίνεται κόκκινο. Αμέσως τ’ άλλα αρχίζουν να το κοροϊδεύουν. Εκείνο, στενοχωρημένο, το σκάει από την υπόλοιπη ομάδα και με τη Βοήθεια μιας κανέλας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, γυρνάει τις Κυκλάδες προσπαθώντας να βρει κάτι για ν’ αποδείξει στα αδέρφια του πως στην ουσία δε διαφέρουν μεταξύ τους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, μαθαίνει για τα έθιμα που έχει κάθε νησί και σιγά σιγά συνειδητοποιεί τη σπουδαιότητα της Ανάστασης. Θα βρει άραγε αυτό που ψάχνει για ν’ αποδείξει σε όλους ότι δεν είναι κακός, αλλά… διαφορετικός;