ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

.Ασφαλώς υπάρχει μία τραγωδία στη σχέση μας με τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας δεν χόρτασαν την αγκαλιά – ανάπαυση των γονιών τους. Είναι ανανούριστα, ακανάκευτα, αχάιδευτα, αφώτιστα. Αναπνέουν όχι τον αέρα της αθωότητας, όπως τους ταιριάζει, αλλά τον μολυσμένο αέρα της κακίας και της αισχρότητας. Δε βλέπουν ειρηνικά πρόσωπα με ήρεμα καλοσυνάτα μάτια, αλλά νευριασμένους ή ξετσιπωμένους γονείς, που…

Μεγαλώνοντας παιδιά στη σύγχρονη εποχή, με την πολυπλοκότητα που την χαρακτηρίζει, ο σημερινός γονιός μοιάζει με δρομέα πολλών χιλιομέτρων με στόχο τον πρωταθλητισμό. Ο στόχος αυτός συνδέεται με την προστασία των παιδιών, το μεγάλωμά τους, την παροχή αγαθών υλικών και συναισθηματικών, την προσδοκία να “γίνουν άνθρωποι με αξία, αυτόνομοι, ικανοί”. Για την επίτευξη αυτού του στόχου ο γονιός αγωνιά, ανησυχεί, προσπαθεί να προλάβει, να διαχειριστεί, μελετάει, συμβουλεύεται, απογοητεύεται, μπερδεύεται και πάλι αγωνιά.