Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας

ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΣΤΑΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ
Προς νέον ερωτήσαντα περί της “ευχής”
Προς τον αυτόν περί της ευχής, και απόκρισις ερωτήσεων
Προς Μοναχόν εισερχόμενον εις το στάδιον της αθλήσεως
Παιδί μου, εάν προσεχής ό,τι σου γράφω
Μη ενδύεσαι μόνον με φύλλα
Γράφεις δια τον θυμόν εις του άφρονος την καρδίαν
Άκουσον ένα γεγονός όπου έγινεν εις εμένα
Δεν τα υπομένεις όλα δια την ιδικήν μου αγάπην;
Και λοιπόν σε ενεφύσησεν ο Δημιουργός και σου έδωκεν πνεύμα ζωής
Πάντοτε προηγείται η χάρις των πειρασμών ως μία ειδοποίησις προετοιμασίας
Εύρον πολλούς των Πατέρων εν “πράξει” και “θεωρία”
Έτσι γίνεται ο νους όλος φως, όλος διαύγεια
Η χάρις του Θεού δεν έγκειται εις τους χρόνους
Όντως μέγα κατά αλήθειαν το μυστήριον της Υπακοής
Λοιπόν, δε με ακούς να γυρίσης οπίσω;
Ενόσω ανεβαίνεις τον Γολγοθάν ανάγκη είναι να πίπτης
Εις καιρόν πειρασμού μη αφήνης την θέσιν σου
Και πάλιν ηγέρθην και συνεκρότησα μάχην με όλα τα πνεύματα
Βάζε μετάνοιαν συνεχώς όταν σφάλης και μη χάνης καιρόν
Μη απελπίζεσαι! Εις όλους συμβαίνουν αυτά
Το αμάρτημα το μικρόν ή το μέγα δια της αληθούς μετανοίας εξαφανίζεται
Λοιπόν δεν θέλεις να πάσχης; μη θέλε να ανεβαίνης
Το δε ξύλον είναι παντός πάθους αλεξητήριον
Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν του Σατανά
Καταπαύουσιν αι αισθήσεις και αρπάζεται ο ευχόμενος εις θεωρίαν
Αδελφή εν Κυρίω και ευλαβεστάτη Καθηγουμένη
Δια Θεόν τρέχω ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους
Προς Μοναχήν, λαμβάνουσαν το άγιον και αγγελικόν Σχήμα
Ευλογητός ο Θεός ο ανυψών θνητούς έτι μετά σώματος εις την ζωήν των Ασωμάτων
Χωρίς το θέλημα του Κυρίου μήτε ασθενούμεν μήτε αποθνήσκομεν
Δι’ εσένα πλέον ο κόσμος απέθανε και συ δια τον κόσμον
Η δε μικροψυχία είναι μήτηρ της ανυπομονησίας
Δεν ημπορώ να σας περιγράψω πόσον αρέσκει η Παναγία μας την σωφροσύνην και καθαρότητα
Εις όλους μας, παιδί μου, συμβαίνουν αυταί αι αλλοιώσεις
Τέμνεται η ευχή, παύουν τα μέλη, και μόνον ο νους θεωρεί μέσα εις άπλετον φως
Η εντός της καρδίας κυκλική προσευχή δεν φοβείται πλάνην ποτέ
Μέλλω γαρ δι’ αγάπην σας και ωφέλειαν της ψυχής σας σκιαγραφήσαι τον βίον μου
Ηγαπημένη μου Μητέρα μετά πάντων των αδελφών μου συγγενών και φίλων
Αδελφή μου ηγαπημένη, χαίροις εν Κυρίω
Πάντοτε βοηθεί ο Θεός, πάντα προφθάνει, αλλά θέλει υπομονήν
Το έαρ εγγίζει ο χειμών των θλίψεων μικρόν-μικρόν διαλύεται
Αυτή, αδελφή μου, είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών
Είδον γαρ αληθώς, αδελφόν όπου ήλθεν εις έκστασιν καθήμενος εν νυκτί πανσελήνω
Πρόσεχε, καλόν μου θυγάτριον, διότι πλέον εμεγαλύνθης και αρχίζουν οι λογισμοί να αλλάσσωνται
Χαίροις εν Κυρίω, ο αγαπητός και ποθεινότατός μου υιός
Ο κόσμος ούτος, παιδί μου, είναι ματαιότατος
Ημείς δε ενθάδε την ουράνιον εκλεξάμενοι φιλοσοφίαν
Άκουσον της φωνής μου, αγαθέ μου υιέ
Η ζωή μου εμένα έτσι επέρασεν, εις τον πόνον και τας ασθενείας
Τις οίδε, παιδί μου, τας κρίσεις του Θεού;
Μακάριος όστις νυχθημερόν ενθυμείται.