O Παππούς Πετεινός Θυμάται…

Ο Θεός δεν κωφεύει στις προσευχές μας. αλλά εμείς είμαστε συχνά ανίκανοι να εννοήσουμε τη σιωπή του Θεού σαν απάντηση στις κραυγές μας. Αν αναγνωρίζαμε ότι βρισκόμαστε έξω από μια κλειστή πόρτα, τότε θα ήταν δυνατό να μετρήσουμε την ανθρώπινη μοναξιά καθώς επίσης και το πόσο απέχουμε ακόμα από τη χαρά για την οποία έχουμε κληθεί, πόσο μακριά είμαστε από την πληρότητα που μας προσφέρει ο Θεός. Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε -και αυτό είναι πολύ σπουδαίο- πόσο πλούσιοι είμαστε παρά την απέραντη φτώχια μας. Γνωρίζουμε τόσο λίγο τον Θεό, ζούμε τόσο ελάχιστα «εν Χριστώ» και όμως, τι πλούτος υπάρχει για μας σ αυτή τη σπίθα της θείας παρουσίας, της γνώσης, της επικοινωνίας! Σ’ αυτή τη σπίθα που λάμπει στο βαθύ σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε. Αν το σκοτάδι είναι τόσο πλούσιο σε φως. αν η απουσία είναι τόσο πλούσια σε παρουσία, αν η ζωή που χαράζει είναι τόσο γεμάτη, με τι ελπίδα, με τι απέραντη χαρά. μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά σ αυτή την κλειστή πόρτα έχοντας τη γλυκιά προσδοκία ότι μια μέρα θ’ ανοίξει! Και όταν ανοίξει θα γνωρίσουμε μια τέτοια έκρηξη ζωής που όμοια της δεν μπορεί σήμερα να χωρέσει μέσα μας!

Τα κείμενα του βιβλίου είναι μια πρόσκληση σε όλους μας για να γευθούμε τη χάρη της μετάνοιας, να γνωρίσουμε τα παραδείγματα των Αγίων που προβάλλονται διαδοχικά, να προσεγγίσουμε την ιλαρή Μορφή της Παναγίας στην αγάπη του Υιού Της και να φθάσουμε στο αποκορύφωμα: την άρση του σταυρού και την συμπόρευση με τον Ανερχόμενο στον Γολγοθά Κύριο! …Τον κόπο της ανόδου διαδέχεται η κοινωνία με τον Αναστάντα Χριστό, η αναστροφή με τους Αγίους μέσα στην Εκκλησία, που είναι Εκείνος ο Ίδιος, παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Αξίζει να εντρυφήσουμε, να καθρεπτισθούμε στις σελίδες του και να λάβουμε κατευθυντήριες γραμμές στον αγώνα μας…