Στη μικρή επίγεια ζωή μας προ(σ)καλούμαστε να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις, να κάνουμε επιλογές με αιώνια προοπτική… Το βιβλίο που κρατάς είναι μικρό και ταπεινό. Ωστόσο κάνει λόγο για κάτι άκρως ενδιαφέρον και, συγχρόνως, πολύ ουσιαστικό. Σου προτείνουμε φιλικά να το διαβάσεις με προσοχή. Αν στο τέλος νιώσεις ότι προ(σ)καλείσαι να επιλέξεις, ας μας επιτρέψεις μια ευχή: Να μπεις στο νόημα! Να αγκαλιάσεις το Καινό! Όχι το Κενό. Σε κάθε περίπτωση, η αγάπη του Χριστού θα είναι πάντα μαζί σου…

Ο Παναγιώτης κι η Σοφία, δέκα και οκτώ ετών αντίστοιχα, επισκέπτονται την αγαπημένη γιαγιά της μαμάς τους, σε μια γειτονιά του Πειραιά, στα Ταμπούρια. Εδώ, στα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, όταν ο τόπος αυτός ήταν δάση, ακρογιαλιές και βοσκοτόπια, γράφτηκε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του 1821.
Τι έχει απομείνει από τότε;
Το μικρό εκκλησάκι, που είχε για στρατηγείο του ο Καραϊσκάκης, κι οι ιστορίες των αγωνιστών… που στοιχειώνουν τα πεύκα και τις πλάκες της αυλής.
Από εκεί, θα ξετυλίξει η γιαγιά το κουβάρι της ιστορίας, που άκουσε κι αυτή από τον δικό της παππού, που κάποτε πολέμησε εκεί!
Η αφήγηση, η μουσική και τα τραγούδια τoυ C.D., οι εικόνες και τα κείμενα του βιβλίου ζωντανεύουν μπροστά μας θρύλους και ήρωες, σαν όνειρο και σαν παραμύθι…

Ο Χριστός στεφανώνει, συνδέει τους συζύγους, δανείζει τα χέρια Του, όπως άλλωστε και σ’ όλα τα μυστήρια, στους ιερείς για την τέλεση του γάμου. Ο Χριστός συσσωματώνει, συμπνευματίζει, ιερουργεί το μυστήριο και ευλογεί διά της παρουσίας Του τον γάμο, όπως τον εν Κανά της Γαλιλαίας».
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Με το Μυστήριο του Γάμου η Εκκλησία μας απελευθερώνει την αγαπητική δύναμη του ανθρώπου από την υποταγή της στη βιολογική φθορά. Ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με έναν άλλον άνθρωπο χωρίς να απολέσει την ταυτότητά του.
Το «μαζί» ή το «εμείς» δεν συνιστά αλλοίωση του προσώπου, ούτε άνευ όρων εγκατάλειψη των προσδοκιών του ή, ακόμη, απορρόφησή του από τον άλλον άνθρωπο. Αντιθέτως, σημαίνει τον εμπλουτισμό του από τον άλλον.