Τι μυστικά κρύβει ένας παλιός πύργος στη Μάνη και ποια σχέση μπορεί να έχουν δυο παιδιά της εποχής μας με τov τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου; Ζούμε συγχρόνως στο σήμερα και στο χθες; Είναι απίστευτο… κι όμως γίνεται! Κι αν όλη αυτή την περιπέτεια δεν την οργάνωσε ο θείος Βασίλης; Αν η ιστορία της θείας Γκαγκούλ ήταν αληθινή κι οι δείχτες στο ρολόι του Οδυσσέα γύριζαν πράγματι προς τα πίσω; Που σταματά άραγε η πραγματικότητα και πού αρχίζει το παραμύθι; Όμως, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι πάντα εκεί, στο κάστρο, στα στενά δρομάκια, στις εκκλησίες και στα παλάτια της δοξασμένης πολιτείας του Μυστρά…

Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα…

Οι “Στοχασμοί περί καλού και κακού” αποτελούν ένα ιδιαίτερο κείμενο, ασυνήθιστο στη μέχρι τώρα χριστιανική παραδοσιακή γραφή. Καθένας από αυτούς τους στοχασμούς μας καλεί και μας προκαλεί να τον παρακολουθήσουμε έως τέλους, να τον “εξαντλήσουμε” και να επανα-στοχασθούμε χωρίς προκαταλήψεις στην ιδιαιτερότητα που μας παρουσιάζει. Μας καλεί στην αλλαγή του νου όχι με φθηνούς συναισθηματισμούς ούτε με μεγαλόστομες κενολογίες αλλά με ενσυνείδητες σκέψεις και φρόνηση. Μας καλεί να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και συνειδητά να αποφασίσουμε το επόμενο βήμα στο δρόμο του Θεού