Σε κουτί συσκευασίας με απεικόνιση του θέματος.

«Ο μακαριστός Γέροντας τα τελευταία χρόνια της επιγείου ζωής του, υπακούοντας στην έντονη επιθυμία και παράκλησί μας, καθόταν μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να σχολιάση το Ευαγγελικό ή Αποστολικό ανάγνωσμα. Η αρχή ήταν σταθερή. Όχι όμως και η συνέχεια. Απρόβλεπτη ποικιλία θεμάτων εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Φλέγοντα εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα, πρακτικά προβλήματα οικογενειακής ζωής και αγωγής των παιδιών, απλούστερες και δυσκολώτερες θεολογικές απορίες. Η καταγραφή και οργάνωσις όλων αυτών σε ξεχωριστές ενότητες δεν ήταν εύκολη διαδικασία.
Επί πλέον, ο Γέροντας ήταν άριστος γνώστης της μητρικής ελληνικής γλώσσης μας. Κατά την μετατροπή του προφορικού λόγου του σε κείμενο προς έκδοσιν, έπρεπε να τηρηθή λεπτή ισορροπία με κριτήρια την φιλολογική ακρίβεια, την διατήρησι των στοιχείων της αυθόρμητης και ζωντανής εκφράσεως και την υποχρέωσι να είναι προσιτή σε όλους η πνευματική ωφέλεια.
Τέλος, καθώς είναι γνωστή η εμπιστοσύνη της Εκκλησίας στο πρόσωπο και τον λόγο του πατρός Επιφανίου, καθίσταται σαφές το μέγεθος της ευθύνης πού ένοιωσαν όσοι ασχολήθηκαν με την παρούσα έκδοσι».

Στην ορθόδοξη θεολογία, και ιδιαίτερα στην Τριαδολογία, δεν υπήρξε ποτέ το δίλημμα «ουσιοκρατία» ή «προσωποκρατία». Η εμπειρία της Εκκλησίας, στο θέμα της Τριαδολογίας, κατατίθεται συμπυκνωμένα στον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, «μονάς ἐν Τριάδι καί Τριάς ἐν μονάδι, ἀσυγχύτως ἑνουμένη καί ἀμερίστως διαιρουμένη